Dag 17: Rit door Smoky Mountains en diner met forellen

Deze dag begon en eindigde met regen. Ik wilde die ochtend een rit maken op een paard door een stukje van de Smoky Mountains. De stallen stonden aan de overkant van de camping. Ze vertelden me daar dat ze niet uitreden met regen. Toen ik er arriveerde miezerde het. Je kunt gaan rijden zei een vriendelijke dame achter het loket, maar als het echt gaat regenen kun je niet terug. Natuurlijk kun je terug dacht ik, maar je krijgt je geld niet terug. Also Jezus never gave a refund, is een bekend gezegde onder deze erg gelovige mensen. Er staan hier meer kerken op een afstand van 10 mijl dan in heel Rome. Baptistenkerkjes voeren de boventoon. Maar ik heb zoiets al in een vorig bericht gezegd, dacht ik. Ik besloot terug te gaan naar de camping om te zien of ze in het winkeltje regenponcho's verkochten. Ik had geluk, ze hadden 'emergency poncho's', just what I needed! Intussen was het echter gaan plenzen, dus ik besloot naar de camper en Lia terug te gaan. Na een klein uurtje was het plotseling droog. Het was ook lichter geworden dus ik ging terug naar de stables. Ik koos voor een rit van anderhalf uur van $50 inclusief taxA. -Dat heb je ook hier, namelijk dat de aangegeven prijzen meestal exclusief tax zijn en voor Europeanen zoals wij went dat nooit.- Ik ben de enige gek die met dit weer wil gaan paardrijden over modderig paden en ik krijg een gids mee. Nu herinner ik zijn naam niet meer, maar mijn paard heette Hank (spreek uit: Henk), dus dat voelde goed. Eerst werd door een vrolijke dame een aantal foto's gemaakt. Die gaan ze straks aan mij willen slijten, dacht ik. De paden waren inderdaad erg modderig en de paarden hadden soms echt moeite hun hoeven uit de zuigende modder te trekken. We gingen al snel bergopwaarts en op bepaalde stukken was het pad beter begaanbaar door rotsachtige ondergrond. Soms moesten we erg stijl klimmen en maakten de paarden sprongen tegen de helling op. Onder ons stroomde een wilde en schuimende beek door dichte begroeiing. Ik merkte op dat er relatief veel ontwortelde bomen in het bos lagen en mijn gids zei dat inderdaad twee weken geleden hier een flinke storm gewoed had. Het was een macaber en tevens boeiend zicht: lange omgevallen stammen kris kras door het bos met de wortels blootgetrokken als donkere grotten uitstekend tussen het groen. Met een glimlach dacht ik aan mijn vorige rit op de ranch in Florida. De gids daar was een continu kwebbelende dame. Deze gids zei geen woord, behalve als ik hem iets vroeg. Eerlijk gezegd beviel me dit veel beter. Toch kreeg ik uit hem dat hij oorspronkelijk uit Texas kwam en dat hij in 1990 naar Tennesee was gekomen vanwege een vriendin. Toen ze hem op bepaald moment verliet, is hij in Tennesee gebleven en vier jaar geleden op deze stables bij Gatlinburg gaan werken. En wat denk je, hij bleek een echte cowboy, want hij had in Texas enkele jaren cattle gedreven. Daarbij zat hij gemiddeld tien dagen in het zadel. Ik begon mezelf allengs ook een beetje cowboy daar op het paard op een smal pad slingerend langs de helling. Onderweg vroeg ik hem een foto van mij te maken met mijn mobieltje, wat hij ook meteen deed. Of we nog beren gaan zien vroeg ik na een uur rijden. Dat kan, antwoordde hij, maar beren houden niet van regen. Wel, het was al die tijd droog gebleven dus we hadden nog hoop. Helaas ging de rit voorbij zonder een spoor van beren, behalve krassen van berenkauwen op bomen hier en daar. Na de rit wilde de vrolijke dame haar foto's aan me kwijt ($15 voor twee foto's op disk), maar ik reageerde met Sorry, you're pulling my leg, so no thank you (die amerikanen willen je maar al te graag een poot uitdraaien). Bovendien had ik al een foto op mijn mobiel die Andy (nu weet ik zijn naam weer) genomen had. Aan het eind ban de rit had ik hem $5 fooi gegeven, en zo mijn eigen prijs voor een foto bepaald.

Terug bij Lia begon het weer te regenen en het hield voorlopig niet op. We hadden even spijt dat we twee nachten geboekt hadden, maar toen Lia me fijntjes herinnerde aan het feit dat dit de datum was van ons huwelijk, stelde ik voor die avond uit eten te gaan en natuurlijk geen fastfood. Zoals gezegd is Gatlinburg een touristische attractie dus wemelt het van de eetgelegenheden. We hadden een gids waarin die allemaal genoemd werden, maar her viel nog niet mee iets te vinden wat ons aanstond totdat we Smoky Mountain Trout Restaurant vonden. Die werd het dus. Die avond hebben ww heerlijke forel genuttigd en werden we bediend door senior personeel, wellicht de eigenaars. De oudste was zeker eind zeventig en ze liep zijwaarts gekromd, alsof ze steeds om het hoekje wil kijken, zei Lia. De mensen waren alleraardigst en ik sloot de maaltijd af met een heerlijke choclate pie en koffie, terwijl Lia het laatste glas wijn uit de fles schonk. Zo sloten we onze eenenveertigste huwelijksdag smakelijk af.