Woeste golven

Zondag 27 september: we leggen deze dagen weer aardige afstanden af. De weg door Vancouver Island van boven naar beneden is al 500 km. En dan heb je nog drie wegen die naar parken en naar de westkust leiden. We moeten dus keuzes maken, en besluiten richting Tofino en Ucluelet te gaan, omdat daar volgens de boekjes de ruigste kust is. Maar dat is weer zo’n 350 km extra. We zitten pas aan de 4500 km, dus er kan nog wel wat bij!

 

We bereiken het Pacific Rim National Park, en lopen de South Beach trail. Wat is dit mooi, die rotsen in zee. Het is ook heel vreemd om geen echt zand te zien, en direct vanuit het bos het kiezelstrand op te gaan.

Weer is het schitterend weer, wat een bofferds zijn wij, dus het is moeilijk om je van dit soort beelden los te rukken en weer verder te lopen, maar er is nog zoveel meer te zien!

 

Ook in dit gebied wordt, net als op zoveel plaatsen, veel gewaarschuwd voor wolven en beren: ze lopen er, dus weer hier op bedacht! Dat betekent dat je niet stilletjes moet lopen, geluid moet maken, om zo de dieren de kans te geven zelf weg te vluchten. Als zij je niet aan horen komen, schrikken ze en is de kans dus groot dat ze aanvallen. Veel mensen lopen met zogenaamde berenbellen, bevestigd aan hun rugzak. Volgens de boeken maakt dit echter weinig indruk, is het getingel te zacht en als er een beetje wind staat is de kans groot dat het geluid de verkeerde kant op gaat (Gina is al bijna bovenop een oudere mevrouw gesprongen die ook met zo’n zacht tingelend belletje rondliep, om aan te tonen dat ze zó aangevallen zou kunnen worden, maar ze heeft zich op het laatste moment in kunnen houden. Echt een tè meilge actie!)

 

Bij de volgende trail lopen we - een beetje geluid makend - over een houten loopplank. Deze boardwalks zie je vaak. Plotseling zien we dit midden op het pad liggen:

Wij hebben er niet heel veel verstand van, maar dit lijkt toch echt berenpoep. Overal wordt er ook op gewezen dat het bessenseizoen is, en dat beren hierop af komen. Die rode besjes zag je hier ook volop, en dit dier heeft ze duidelijk ook gegeten. Het was nog best vers (hebben we van een afstand vastgesteld) en geloof ons: je loopt daarna niet meer zo heel rustig en je gaat een stuk harder zingen en fluiten!!!!!!

 

We lopen de rest van de dag allerlei prachtige ‘trails’.

Nadat we aan het eind van de middag de camping in Ucluelet hebben gereserveerd, rijden we door naar de vuurtoren voor nog een prachtige laatste wandeling. De ondergaande zon en de golven die steeds harder tegen de rotsen beuken, maakt dat we maar blijven fotograferen en filmen. Hier één van de vele foto’s: