Pootje baden in the Pacific

17 juli 2012: pootje baden in de Pacific…

En wéér hebben we a room with a fantastic view…maar dat later!

Zondag 15 juli 2012, Victoria Vancouver Island. We hebben voor vandaag een boottochtje door de haven van Victoria op de planning staan maar, als we om 10 uur (jawel!) de gordijnen opendoen; regen! Dat was niet voorspelt. Het regent niet echt door het is van die miezer regen waar je door en doornat van wordt. Maar goed regen mag de pret niet drukken en besluiten die boottocht gewoon te doen! Wie weet is het morgen nog slechter weer….

Eerst maar eens douchen en ontbijten. We besluiten dat niet in het hotel te doen maar we zoeken een gelegenheid in de meest toeristische straat van Victoria. Omdat Victoria compleet ver-Engelst is, is het niet moeilijk een échte Engelse tearoom te vinden om daar een fijne sandwich én scone met clotted cream and raspberry jam te scoren. Heel fijn begin van deze regenachtige Zondag (inmiddels) middag!

Het begint steeds harder te regen maar we gààn die boottour doen. Voordeel van een haventocht met dit weer willen doen? Er wil niemand anders mee dus we hebben een privé boot en dus privé gids. Het is een erg leuke tocht. Veel weetjes komen we te weten over Victoria. Zo is the empress het grootste en meest statige hotel van Victoria op palen gebouwd en begint het langzaam te verzakken. Als we op enig moment het ruime sop kiezen worden we ‘aangevallen’ door een piraat in een klein bootje, ja écht! Hij ‘beschiet’ ons bootje met een flink waterpistool ondertussen dreigende taal uit roepend. Denk ik eerst nog dat we een ontmoeting hebben met de dorpsgek. Blijkt deze ‘piraat’ onderdeel te zijn van een boottocht speciaal voor kinderen die deze piraat moeten uitschakelen. Leuk! Aan het eind van onze tocht zien we hoe de piraat wordt “uitgeschakeld” door de aanwezige waterkannonen aan boord van het schip met kinderen.

We varen richting de floating (drijvende) huizen en maken een tochtje door de haven daar. Bezoeken Fischermanns warf met allerschattigste huisjes (Sammy de zeeleeuw zien we helaas niet…), komen te weet dat in één van penthouse aan de haven de uitvinder van de streepjescode woont; leerzaam zo’n tochtje!

Als we vervolgens het breedste deel van het water over moeten varen merken we dat we toch wel een erg klein bootje zijn… We zien dan ook met enige angst de enorme ferry van Seattle naar Victoria behoorlijk snel dichterbij komen. Als Bol aan de schipper vraag of er op de ferry ook auto’s kunnen geeft hij een beetje afwezig antwoord, fronst zijn wenkbrauwen en geeft vervolgens aan dat hij vindt dat de ferry wel erg snel dichterbij komt… nou, dat vinden wij ook. Maar geen nood; op het dak van ons minibootje zit een oranje lichtje dat de ferry moet ‘waarschuwen’ voor het feit dat wij voor ‘hem’ oversteken. Heel geruststellend….Uiteraard halen we op tijd de overkant en hebben we the harbourtocht overleefd. Was leuk!

Vanwege de regen verkassen we even naar onze hotelkamer en ‘schuilen’ daar even. Bol en ik Skypen met pa en ma (leuk hé?) en Bol nog even met Patries. Dan is het alweer tijd voor wat eten (moeten we vanwege de diabetes van Bol enigszins regelmatig doen). The Lonely planet raadt een Mexicaans restaurantje aan. We lopen er heen en de frituurlucht bij binnenkomst had een waarschuwing moeten zijn maar we worden ‘afgeleid’ door de alleraardigste medewerker die Nederlands blijkt te zijn. We bestellen softaco’s Bol met gehakt en ik vegetarisch. Ik kan jullie vertellen dat ik nog nooit bloemkool en broccoli in een taco heb gehad en wil het ook niet aanraden. De vette frituurlucht verklaard waarom de taco’s te vet zijn om op te eten en als de eigenaar vraagt of alles oké is krijgen we met moeite; best taco’s ever, eruit. We rollen de grotendeels niet opgegeten taco’s mét vulling in de servetten en groeten de eigenaar en Nederlandse medewerker vriendelijk. Ze hebben met het restaurantje vast goede bedoelingen….Toch maar even een mailltje naar Loneley Planet; tijd voor een aanpassing!

20 dollar armer en nog steeds met trek gaan we terug naar ‘onze’ pub; Bartholomews in het hotel. Bart’s (afkorting van) pub is een gezellige pub met locals en toeristen maar meest locals. Steve de barman is leuk en aardig en niet onbelangrijk je kunt er goed eten en het bier van de tap of op fles is prima! We blijven na het eten even ‘hangen’ en genieten van de band die speelt. De aanwezige gasten (op de hoek van de bar zit een stamgast die aantekeningen maakt en regelmatig zijn oude grijze hoofd wanhopig schudt, miskent genie?), de dames van middelbare leeftijd die alleen nog maar bejaarden opa’s aantrekken maar wel gratis drinken. Die pub is entertainment op zich! Na flink wat biertjes zoeken we de hotelkamer op. Morgen ‘moeten’ we nog een dagje Victoria en daarna gaan we richting Tofino.

!6 juli: de laatste dag in Victoria hadden we kunnen skippen uit het schema. De stad heb je echt wel gezien na 1,5 dag dus een dag extra bleek een beetje teveel van het goede. Daarom maar een bioscoopje gepakt (Madagascar 3) en een uitzichtpunt bekeken waar we de besneeuwde bergtoppen van Amerika zien liggen…

17 juli; vanmorgen vroeg op. Vandaag een relatieve lange reisdag voor de boeg. Iets meer dan 350 kilometer en bij een gemiddelde maximale toegestane snelheid van 80 kilometer per uur doe je daar wel even over….

We stoppen onderweg een paar keer. In een dorpje met ‘worldfamous’ muurschilderingen, leuk maar toeristisch, om te lunchen en om te plassen (uiteraard…)! Na ruim 4,5 uur komen we aan in Tofino. De route heeft ons geleid van de oostkant van Vancouver island naar de west-noordkant van het eiland. Van de oostkant met 30 graden naar de west-noordkant met 16 graden….

We resideren in het Best Western Tin Wis resort en een resort dàt is het! Het lijkt vanaf het strand gezien (ja, ligt aan het strand van de Pacific Ocean!) op het resort uit de film Dirty Dancing. Het is luxe en wederom hebben we een room with a view! We kijken uit op de kalme Pacific Ocean. De branding ruist rustig. Echter moeten we ons niet vergissen! Langs de kant van de weg zijn we borden tegengekomen met de waarschuwing voor tsunami’s. Ook de vluchtroute is op de highway aangegeven. Doe je er eerst nog wat ‘lacherig’ over dit blijkt serious business! De Pacific rim coast heeft als één van de weinige gebieden aan de westkust van Noord-Amerika de meeste kans op Tsunami’s. Nou ja, we kennen inmiddels de vluchtroute en weten wat het alarmsignaal is. Staat prominent aangegeven in de hotelinformatie. We hebben een kamer op de derde etage dus dat voelt relatief veilig!

Morgen, 18 juli, gaan we om 10 uur mee met een whalewatching tour. Ben zo benieuwd of we walvissen of orka’s gaan zien… Jullie horen het morgen of van de week wel. Voor nu; tot de volgende blog!

Bol en Pony