Van Elko naar Arco

Van Elko naar Arco

Nee, geen Chinese verbastering van een hier alom aanwezig hulpmiddel tegen de hitte, maar gewoon twee plaatsen als start en finish van onze volgende etappe. Na uiteraard een lekker ontbijtje en nogmaals een bezoek aan Albertsons zijn we via interstate 80 via Wells de highway 93 opgereden richting Twin Falls. Alweer een prachtige rustige route door een wonderschoon landschap. Bij het pittoreske plaatsje Jackpot, jawel dit dorpje bestaat louter uit gokpaleizen, overigens staan zelfs in de supermarkten eenarmige bandieten en poker automaten in dit deel van Nevada.

Bij Jackpot verlieten we Nevada en reden Idaho in, waarbij meteen de klok een uur verder kon, want daar begon de mountain time zone. Een wat vreemde gewaarwording als je als een streep naar het noorden rijdt. Langs leuke natuurgebiedjes met idyllische namen als salmon creek falls reden we naar onze tussenstop Twin Falls. Eerst even verdwaald geraakt in het oude downtown. Leuk met een oud stadhuis en wat oude kerken. Opvallend heten die kerken “The first church of……” en dan kun je ongeveer elk geloof invullen, want er zijn er wat. Het stadje is levendig en ziet er opvallend welvarend uit. Er staat ook een enorme Cathedral, ongetwijfeld van de Mormoonse kerk, gezien omvang en rijkdom, verder een spuuglelijk gebouw.

Eigenlijk waren we op zoek naar de Shoshone falls. Na enige omzwervingen hebben we ze gevonden.  Het weggetje ernaar toe was weer eens niet echt geschikt voor ons formaatje, maar Amerikanen gaan keurig voor ons aan de kant, oprecht erg plezierig rijden zo.

Na het betalen van een kleine fee (3$) konden we parkeren en werd de kraan voor de falls even opengedraaid. De falls zijn een onderdeel van een groot energiewinningsproject waardoor er, net als bij de Niagara watervallen, door de energiemaatschappij geregeld wordt hoeveel water er valt en hoeveel er voor de energiewinning wordt gebruikt. Men was ons goed gezind want er stroomde een prachtige hoeveelheid water door de waterval die, en we waren daar wat sceptisch over, de Niagara watervallen van Idaho worden genoemd. Ik moet zeggen dit keer geen grootspraak. Een fantastisch gezicht. Het was er alleen onvoorstelbaar warm. Op het uitkijkpunt, een combinatie van asfalt en metaal, werd het An wat te heet onder de voeten, maar gelukkig was er een prachtig park in de buurt waar je even kon afkoelen.

Na wat tankperikelen, een pomp die wel dollars wilde hebben, maar geen benzine wilde afleveren, was geen fair trade winnaar, maar nadat ongeveer alle personeel was opgetrommeld kon er uiteindelijk van een juiste wijze van ruilhandel sprake zijn.

Het laatste stukje naar de KOA bij Arco (Craters of the moon) was een genot om te rijden. Een doodstille weg met een decor van bergen met/zonder sneeuw enorme landerijen in het avondzonnetje, wat wil je nog meer. De KOA was makkelijk te vinden. We werden prettig ontvangen en hebben een prachtige ruime plek. Geen snelweg en al helemaal geen trein in de buurt. Een leuke camping met ruime plekken en indien gewenst kun je in een echte Tipipitten.

Lekker gegeten en lang buiten kunnen zitten. Heel in de verte wat onweer. Altijd mooi. Het tukken zal wel lukken want het koelde fors af ’s nachts.

We zouden niet te laat op, want tussen 9 en 10 werd een gratis ontbijt geserveerd. Om half elf maar zelf een ontbijtje gemaakt. Nog lekker geluierd onder ons boompje en tegen een uur of twee zijn we naar het nationaal park “Craters of the moon” gereden. Even door het altijd leuke visitor centrum van het NP gewandeld en dan met plattegrondje met de RV het park in. Toch ook weer een leuk park. Het bestaat uit een tientallen vierkante kilometers groot lavaveld, gevormd door erupties van allerlei aard. De laatste eruptie was nog geen 2000 jaar geleden. Je kunt allerlei korte en langere hikes lopen door dit terrein, maar de twee mooiste waren wel die naar de big crater, een vulkaan van behoorlijk formaat. Je loopt redelijk steil door de vulkaanas omhoog. Best pittig, maar het pittigst werd wel de wind. Het stormde vandaag en hoe hoger je kwam hoe erger het werd. Bovenop de vulkaankegel liep je onbeschut op een smal paadje met aan de ene kant de vulkaantrechter en aan de andere kant…precies. Maar een uitzicht, magnifiek zeg. Een volgende stop was bij een enorme as/basaltkegel. Ook maar opgelopen en vandaar kon je een panorama van 360° aanschouwen. Het was helder dus je had een fenomenaal uitzicht. Daarna nog wat kleinere uitstapjes gemaakt naar een aantal kleinere kegeltjes, waar aan de binnenkant tot onze verbazing een kegel…sneeuw lag.

Tenslotte hebben we nog een plek bezocht waar magmatunnels in allerlei vormen te zien waren. Ook heel erg mooi. Kortom een prachtige dag in een mooi park, waar het heerlijk rustig was. Tegen zonsondergang waren we weer op de KOA, lekker gegeten, wijntje erbij etc. Morgen weer wat mijltjes doen richting Grand Teton/Yellowstone. Men voorspelt er nachtvorst  mmhh.