Dag 6, maandag 28-05-2018

Vandaag hebben we wederom een volle dag te besteden in Rocky Mountain NP. We willen vandaag de Trail Ridge Road rijden. Waarschijnlijk zijn we hier wel de hele dag zoet mee. De weg is namelijk ruim 70 km lang en deze 70 km moeten we ook weer terug rijden. Het plan is om morgenochtend een wandeling te maken bij Bear Lake. Morgen zal toch een reisdag worden, als we vroeg bij Bear Lake zijn kan dat prima. Marleen heeft ook contact met iemand van een Amerika forum. Zij woont hier in Estes Park en het leek ons leuk om nog even bij haar op de koffie te gaan. Wat we begrepen woont ze sinds 2 jaar hier en daarvoor in Californië.

Al vroeg zaten we in de auto richting Estes Park. Onze tank was bijna leeg en op de Trail Ridge Road is geen benzinestation. Bij het benzinestation kwamen we uiteraard weer aan de praat met een stel Amerikanen. Dit keer ging het over Belgisch bier, ja...dan komen de verhalen. Deze Amerikanen hielden ook van (Belgisch) bier en willen graag een keer naar België toe om bier te drinken. Dus uiteraard hadden wij nog wel wat tips uit te wisselen. En zo sta je weer een half uur te verkletsen...máár we zijn ook weer een kentekenplaat rijker (wij sparen deze). Dit keer van de staat Colorado uiteraard.

Maar goed, nu gingen we dus écht op weg. We waren lekker vroeg op de Trail Ridge Road aangekomen. Het was gelukkig heel rustig en het weer was prima! Ze hadden voor vandaag wel een beetje regen voorspeld, maar dat mag de pret natuurlijk niet drukken. De weg ging maar hoger en hoger en op een gegeven moment kwamen we weer boven de boomgrens uit. Dus dan is het heel erg kaal (en koud!). De Trail Ridge Road is net afgelopen weekend voor het eerst open gegaan. Voor die tijd ligt er veel sneeuw en de rangers zijn lang bezig om alle sneeuw op te ruimen. Langs de kant van de weg staan grote lange stokken. Deze geven de positie van de weg aan, maar ook hoe hoog het sneeuwpakket normaal gesproken is. Langs de zijkant van de weg lag zelfs nog allemaal sneeuw. De bergtoppen waren sowieso nog met sneeuw bedekt. Al rijdend genoten wij van het uitzicht. Helemaal bovenop de top stond ook het Alpine Visitor Center. Dit is het hoogste Visitor Center van alle nationale parken in Amerika. Het was ook écht hoog hoor! Helaas waren de bijzondere hikingtrails nog gesloten, er lag nog te veel sneeuw.

Al rijdend genoten we verder van het uitzicht, zo kwamen we nog spelende bergmarmotten tegen en we zagen nog van die grote elanden lopen. Zo mooi! We besloten helemaal naar de andere kant van de Trail Ridge Road te rijden. Ook aan de andere kant is een Visitor Center (Kawuneeche). Bovendien schijn je aan deze kant van de weg ontzettend veel wilde dieren te kunnen zien. Bij het Visitor Center aangekomen liet de parkranger ons zien waar we mooi konden wandelen. Ook vertelde hij ons dat we inderdaad aan deze kant van het park moeten zijn voor de wilde dieren. We besloten eerst op aanraden van de parkranger naar Adams Falls te gaan. Dit was niet een al te lange wandeling die ons naar een waterval bracht en ook naar een mooi graslandschap. De weg er naar toe was overigens prachtig. Zo'n super mooi groot bergmeer (Grand Lake en Shadow Mountain Lake) kwam ons tegemoet. Wat ons ook tegemoet kwam was een zeer donkere lucht. Volgens Rogier bleef de lucht hangen in de bergen aan de overkant. Na een tijdje zagen we ook flitsen... nou lekker dan, als Marleen érgens bang voor is! Dan is het wel voor onweer. Met knikkende knietjes toch maar naar de watervallen gelopen. Het onweer leek inderdaad nog ver weg te zijn. Gelukkig konden we volop genieten van de watervallen. Het zonnetje kwam weer tevoorschijn en geen drupje regen. We besloten daarom verder te wandelen richting het graslandschap. Ook wederom zo'n prachtig plaatje. Het lijkt net een ondiep meertje van gras, prachtig! We zagen nog twee ganzen met kuikentjes in het grasland zitten. Zo schattig om te zien! Opeens bleef Rogier staan; "Nee! Volgens mij zie ik een beer! Wegwezen hier!" Marleen keek ook, we zagen beiden alleen een zwart achterwerk...is het écht een beer? Het leek ons sterk, de parkranger vertelde gisteren nog dat de populatie helemaal niet groot is. Rogier wist het zeker, het is een beer. We zijn beiden met het hart in de keel weggelopen. Onderweg kwamen we nog een man tegen, Rogier zei "volgens mij staat daar een beer". Marleen zei "ik weet het niet, misschien is het ook wel een ezel ofzo". We gingen terug om te kijken, maar wat bleek? Het was een reusachtige eland! Oh, fantastisch! Wij net zo bang geweest, voor wat? Het was "maar" een eland. Alleen moet je ook bij hem niet te dicht in de buurt komen, maar toch. Nu het gevaar geweken was besloten we nog foto's te maken van dit bijzondere dier. Dit zie je niet elke dag natuurlijk. Terug bij de parkeerplaats aangekomen bleken we toch wel geluk te hebben. Het begon namelijk te flitsen en te regenen. Hé bah, wat nu? We besloten eerst richting het dorpje (Grand Lake) te rijden. Misschien dat we nog ergens kunnen eten ofzo? Helaas bleek er geen plek te zijn om onze grote camper te kunnen parkeren. We reden daarom terug het park in. Kijken of er ergens een overdekte picknickplaats is. En ja hoor, deze hadden we binnen no time gevonden. Ook al was het koud en regenachtig, wij gaan buiten eten! En zo dacht een Amerikaans gezin er net zo over. Onder het paviljoen maakten we kennis met Zack en zijn gezin. Zack had maar liefst 6 kinderen! Zack pakte groots uit, er kwamen twee barbeque's op tafel te staan. Er werd mais op gelegd en de kinderen hadden allemaal een eigen prikker met een worstje eraan. Het was druk maar gezellig met Zack, zijn vrouw en de kinderen. We praatten over van alles en nog wat, het was een hele leuke lunch. Rond een uurtje of half 4 besloten we weer in de camper te stappen, we moeten de weg immers ook nog terug rijden. Wij de berg weer op en in de tussentijd begon het steeds harder te regen. Toch wel vreemd, dit hadden ze niet voorspeld. Maar na een tijdje werd het alleen maar erger, op het laatst waren we zelfs in een sneeuwstorm beland! Dit bedenk je toch niet? Het was gisteren nog 30 graden, het was vandaag prima weer verder, behalve op het laatst. En nu zitten we in een sneeuwstorm? Wat is dit? Maar het werd nog erger. Vlak bij de top aangekomen zagen we opeens een bord dat de weg was afgesloten! Hoezo de weg afgesloten? Er stond een parkranger en die vertelde dat we er niet meer langs konden. Nee dit kan niet! Wij móeten terug naar de camping! We hebben een reservering, bovendien staan onze campingstoelen er ook nog. Nee dit meen je niet! De weg is kilometers lang bedolven onder een giga pak sneeuw, het is spekglad en het zicht is super slecht. Je schijnt nog geen 15 ft te kunnen kijken (het zicht is dus nog minder dan de lengte van onze camper). Er zit niks anders op dan terug naar beneden te rijden. Wat een domper is dat! We gaven de parkranger aan dat wij een reservering hadden bij Morain Campground. Hij vertelde ons dat er beneden aan de voet ook een first come first serve camping is (Timber Creek). Hij adviseerde ons om daar heen te gaan. Dan konden we dichtbij overnachten. Hopelijk kunnen we dan morgenvroeg alsnog terug. Hij verwachtte dat de weg rond een uur of 9 wel weer open zou zijn. Dat is wel balen, want daar gaat ons plannetje om op tijd bij Bear Lake te zijn. We dachten nog aan omrijden, maar nee. Dat is ook geen optie. Dan moesten we maar liefst 3,5 uur omrijden, anders zouden we in zo'n drie kwartier weer terug bij Estes Park zijn. Flink balend reden we terug naar beneden, maar aan de andere kant: dit is wel een verhaal wat je altijd bij blijft. Overvallen worden door een sneeuwstorm waardoor je je weg niet meer kan vervolgen. We besloten eerst nog even naar het Visitor Center te rijden. Daar was WIFI, even kijken op Google Maps of omrijden echt zo ver was. En ja, dit bleek inderdaad zo te zijn. We zouden helemaal terug naar Denver moeten rijden en van Denver weer terug naar Estes Park. We wachten wel tot morgen, dus wij de berg weer een stuk op en de camping opgezocht. Gelukkig was er nog voldoende plek! Ook kwamen we op de camping de parkranger weer tegen die ons vertelde dat de weg was afgesloten. Hij vertelde nog dat dit een extreme situatie is. DIt had niemand zien aankomen, want inderdaad. Er was een klein buitje verwacht. Ze zijn zelf ook compleet overvallen! Hij heeft zo zijn twijfels over de opening van de weg morgen. Maar dat is nu koffiedik kijken. We vertelden wederom over onze reservering op Morain Campground. We hebben hier al $ 26,00 voor betaald, kan de reservering ook omgezet worden? Het vervelende ook is, wij kunnen sowieso nooit voor de checkout tijd terug zijn op Morain Campground. Met andere woorden: onze spullen staan dan nog op de campingplek. Gelukkig was de parkranger zo aardig om onze campingplaats te noteren. Zij zullen zorgen dat alles in orde komt. Maar hoe nu verder? Moeten we nog een keer voor deze plaats betalen? Het officiele antwoord luidde: ja, dat moet. Het on-officiele antwoord was: doe niets in de enveloppe (je moet bij een first come first serve camping een enveloppe pakken. Op deze enveloppe noteer je wat gegevens en het nummer van je campingplaats. Vervolgens moet je het geld voor de campingplaats in de enveloppe doen en deze in een brievenbusje gooien). Dus wij hebben vervolgens niets in de enveloppe gedaan en zijn ergens op de camping gaan staan. We hebben vervolgens de barbeque aangestoken maar binnen in de camper gegeten. Het was zo vreselijk koud!

Ohja, weetje wat heel verrot is, al sinds de 2e dag dat wij de camper hebben is er weer een mankement. Het is niet te geloven, 3 keer een Cruise America, 3 keer problemen. De 1e keer was er iets met de zekeringen, toen stonk onze hele camper naar rotte eieren. De 2e keer was een onze waterpomp defect, toen hadden we helemaal geen water in de camper. En dit keer werd het water niet warm! En dat is toch belachelijk, een splinternieuwe camper nota bene! Het geluk is niet met ons, dit wordt dus ijskoud douchen, want een douche hebben ze op dit Nationale Park niet. Gelukkig werkt het gas wel, dus elke keer moeten we water koken om te kunnen afwassen. We moeten nog een keer bellen met Cruise America. Maar we zitten hier afgelegen, de mobiele telefoons werken bijna nooit. Ook is er bijna nooit WIFI of heel traag WIFI. Dit komt dan nog wel, we kunnen ons nog wel redden. Maar het is wel heel vervelend.

De rest van de avond zaten we binnen in de camper met wat muziek en onze biertjes. We gingen vroeg naar bed, het was zo vreselijk koud. Inmiddels hadden we onze tweede slaapzak ook gepakt. Op aanraden van Marleen haar vader hebben we een kruik meegenomen. Want in de Grand Canyon was het afgelopen oktober ook zo vreselijk koud. Dus nu hadden we het toch nog een beetje warm in bed. Maar ondanks een dikke pyjama, twee slaapzakken en een warme kruik was het nog steeds klappertanden! Ook hebben we een wijze les geleerd vandaag; het weer in de bergen kan inderdaad zeer plots en extreem omslaan!