Dag 9 - 24 september 2019

24 september 2019

Dag 9

Las Vegas - Mono Lake

We hadden onze wekker lekker vroeg gezet, want we hebben vandaag een flinke reisdag voor de boeg. Een rit van 560 kilometer van Las Vegas naar Mono Lake.

Al snel lieten we de chaos van Las Vegas achter ons en waande we ons in een grote woestijn. Lange saaie snelwegen door de dorre vlakte met op de achtergrond bergen. 

We reden onbewust langs Area 51 (wij dachten dat het een leger basis was) even later moesten we tanken, toen kwamen we erachter dat we er langs waren gereden, want het tankstation was ook meteen het Area 51 alien center. Area 51 zelf word onderweg niet aangekondigd, maar alle winkels erom heen onthulde wel dat het Area 51 was.

Toen we dat gebied weer uitreden en in een klein dorpje reden, kwamen we ezels langs de kant van de weg tegen. Die gingen voor niemand aan de kant. 

We zijn ook langs Death Valley gereden en weer een heel stuk later kwamen we vee roosters tegen (hier noemen ze dat Cattle Guards)

Er stonden ook borden met koeien erop, met de tekst: open range. Oftewel let op, er lopen koeien los. 

Niet veel later reden we door een dikke stofwolk heen, je kon de weg bijna niet meer zien, zien we opeens vlak naast ons een kudde koeien op de weg ons passeren. We schrokken ons wild, omdat we door de stofwolk bijna geen hand voor ogen zagen. Je zou zo’n koe maar opeens plots voor je auto hebben staan. 

Later kwam er ook nog een zwerm vogels laag voorbij, helaas knalde er ook een vogeltje keihard tegen onze voorruit. Dat was weer schrikken. 

Onderweg spelen we vaak: “Ik zie, ik zie wat jij niet ziet en de kleur is...” James vindt dit een fantastisch spelletje, maar hij zegt zelf altijd: “wat jij niet ziet, wat jij niet ziet” en dan de kleur. Geweldig. 

We zijn Nevada uit gereden en kwamen in Californië terecht en even later reden we Nevada weer in en later reden we Californië weer in. Lekker ingewikkeld. Net na de tweede overgang naar de staat Californië moesten we stoppen voor een agrarische controle, ik wilde er eerst voorbij rijden, dacht dat het niet voor ons bedoeld was, maar we werden vriendelijk doch dringend verzocht de controle in te gaan. 

We kregen de vraag of we fruit en groente bij ons hadden, ja dat hebben we natuurlijk. We moesten onze appels laten zien, aan het stickertje op de appel kon de controleur zien dat de appels uit een goed gebied kwamen en toen mochten we onze weg weer vervolgen. Best vreemd. 

Daarna kwamen we echt in de middle of no where. Wegen waar je 2u lang op kon rijden en maar een handje vol auto’s tegen kwamen. Ondertussen was het al middag en kregen we trek, we hadden zelf broodjes mee, we moesten ze alleen nog zelf smeren. Na een hele lange poos kwamen we in het (bijna uitgestorven) dorpje Dyer aan. We konden daar even snel de boterhammen smeren en opeten. 

De populatie van het dorpje Dyer is denk ik 5 mensen en 7 paarden. Zo uitgestorven. 

In de uitgestorven delen waar we reden kwamen we veel veeroosters en vee tegen. 

We hebben zelfs nog een dode struik als een bal over de weg zien rollen, het leek alsof we in een oude western film reden. 

We hebben uren gereden waarin we dachten dat we alleen op de wereld waren. Zo gaaf, prachtige landschappen. Elke 30 mile veranderde het landschap.

Eindelijk waren we bij Mono Lake aangekomen, we waren alle drie best wel gaar van de lange rit. Het dorpje naast Mono Lake heet Lee Vining, daar is onze camping.

We staan op een prachtige groene camping met een enorme grote berg als uitzicht aan de ene kant en aan de andere kant zien we het meer liggen. 

Nadat we waren ingecheckt en geïnstalleerd zijn we op ontdekkingstocht gegaan. We wilde graag vandaag al in het Mono Lake zwemmen. 

We hebben aan dorpsbewoners gevraagd hoe we lopend naar het enorme meer konden komen. De meeste mensen wisten alleen de route per auto. Wij wilde juist gaan wandelen na zo’n lange dag in de camper te hebben gezeten. Uiteindelijk hebben we toch een route beschrijving gekregen van een local. We hebben best lang gelopen en kwamen erachter dat het Mono Lake toch verder was dan we dachten. We zijn omgekeerd en hebben besloten er morgen met de camper heen te gaan. Nu weer lekker terug onze camper. Onderweg kwamen we een grote speeltuin voor James tegen. Daar kon James even lekker spelen. Het was alweer etenstijd geworden. We hadden nog left overs van ons avond eten van eergisteren. Dus even oppiepen in onze eigen magnetron aan boord en we konden aan tafel. 

Na het eten nog even douchen en daarna James lekker naar bed. 

Morgen ochtend gaan we eerst naar Mono Lake toe met de camper en daarna door naar Yosemite National Park een rit van ‘maar’ 130 kilometer.