23 juli 2013

Na het ontbijt nemen we afscheid van het gezin waar we gisteren mee doorgebracht hebben. Ieder gaat weer zijn eigen weg. Misschien dat we ze nog zullen tegenkomen in het Grand Canyon National Park. Wij zetten koers richting Monument Valley. De TomTom heeft moeite om het juiste adres van de Camping site te vinden, omdat het op de grens van Utah en Arizona ligt. Na een uurtje rijden stoppen we voor capuccino bij een tankstation. Het blijkt een soort chocolademelk te zijn. Niet te drinken. Volgende keer maar weer onze vertrouwde Starbucks, die je overigens ook vaak in een hoekje van een supermarkt vindt.
Na enige tijd door de woestijn gereden te hebben komen de typische rotsformaties van Monument Valley in zicht. Prachtig. We stoppen vaak om foto's te maken. Monument Valley Park wordt volledig gerund door de Navajo (spreek uit: Navaho) indianen. De Parkpas is hier dan ook niet geldig en we moeten apart entree betalen. Je ziet hier dus ook niet de bekende rangers. Monument Valley ligt in het reservaat van de Navajo's, die hier wonen en werken. Naast het toerisme is er geen echt werk voor de indianen, dus in de winter werken ze vaak in de fabriek of als bouwvakker. Vaak ver weg van hun gezinnen. In principe trouwen de navajo's binnen de tribe, maar buiten de eigen clan. Vroeger werd er wel binnen de eigen clan getrouwd en deze inteelt is bijna de ondergang van de navajo's geworden. Overigens komen de navajo's oorspronkelijk uit Mongolie, en zijn via Alaska in de VS beland. Je kunt dat Mongoolse bloed nog herkennen aan het beetje spleetogen dat ze soms hebben. De Navajo's en de Apaches zijn neven van elkaar.     
Eerst naar de Visitor Center, om ons te laten informeren over de mogelijkheden van rondleidingen. Lisa wil graag paardrijden en Annemieke wil dit combineren met een jeeptour. Dit bijzondere wensenpakket is natuurlijk niet bij de reguliere organisaties te boeken, maar er zijn ook indianen die een individuele tour op maat aanbieden. We vinden er een die ons 's middags met een jeep 1,5 uur gaat rondrijden en 's avonds om half 8 een tour aanbiedt van 1,5 uur te paard.  Dat we (min of meer) beginners zijn, is geen enkel probleem.  
Om 15.00 begint onze jeeptour. We snoeren ons vast in de bak van de jeep en dat is wel nodig ook, want de rit is erg bonkig en de snelheid wordt niet aangepast. Onze gids Brian vertelt ons dat iedere rotsformatie een naam (Lefthand, Righthand, Mesa, Elephant, Castle)heeft en dat hier vaak filmopnamen zijn gedaan (voor cowboyfilms natuurlijk, maar bijv. ook voor het beginshot van Mission Impossible 2). Tijdens een tour van 1,5 uur kun je niet alles zien, maar hij wil ons wel naar de Arch brengen. De Arch is een grote hoge nis in de rotsen, met in het plafond een rond gat. Brian vertelt ons dat deze plek vaak gebruikt wordt om op de fluit te spelen (een indiaanse soort panfluit). We stoppen bij fotogenieke plekken en als laatste bezoeken we de nis. Brian vraagt aan ons om op een schuine rots te gaan liggen en naar boven te kijken. In het plafond van de nis zien we het gat, met daaromheen de kop van een adelaar als het ware uitgehouwen in de rotsen. Fantastisch. Dan vraagt hij ons om de ogen dicht te doen en zo tot rust te komen. Terwijl wij de ogen dichthebben pakt hij de fluit en geeft een prachtig miniconcert. Zwaar onder de indruk verlaten we deze plek en rijden terug.
We eten een kleine snack en staan om 19.30u klaar om te gaan paardrijden. We worden naar een soort ranch gebracht, waar een groot aantal paarden staan. Wij dachten dat we direct konden vertrekken, maar niets is minder waar. De paarden moeten nog gezadeld worden. Inmiddels beginnen zich aan de lucht donkere onweerswolken te vertonen en daar komt nog bij dat het om 9 uur echt donker is. De tijd dringt dus. Maar niet voor deze Navajo. Hij heeft zich er echt op verheugd om te gaan rijden en maakt geen haast. Nadat de mustangs (de navajo's rijden alleen op mustangs) gezadeld zijn, mogen wij erop. Na enige instructie gaan we op weg. Belangrijkste verschil met paardrijden hier is de "westernstyle" grip van de teugels. Dwz de teugels in 1 hand en daarmee het paard leiden. Dat wij beginners zijn, maakt hem niets uit. We gaan een rondje om de Lefthand maken en we kunnen genoeg oefenen om de terugweg in galop te kunnen doen, zegt hij. We hebben er zin in, vooral Lisa zit enorm te genieten. Tijdens de rit zien we een vos en een grappig konijn met hele lange oren.  Annemieke wil het paard geen pijn doen en is wat voorzichtig met het geven van voelbare aanwijzingen aan het paard. Haar paard is dan ook niet vooruit te branden.
We zijn ongeveer halverwege als het in de verte begint te bliksemen. Onze gids begint wat bezorgd te kijken en wil het nog wel even aanzien. Maar het begint ook al donker te worden en gezamenlijk besluiten we om toch maar terug te gaan. Het rijden gaat bij iedereen steeds beter en bij tussenpozen in galop bereiken we in het donker de ranch weer. We helpen om de paarden af te zadelen en worden weer teruggebracht naar de parkeerplaats. We zijn alle drie ontzettend blij met deze leuke en spannende ervaring, maar ook totaal uitgewoond. We sluiten af met een John Wayne burger in de lodge en rijden daarna naar de Camping site. Een zeer bijzondere dag!