Heilige grond

Na een goed ontbijt in Overton, wat bij wijze van uitzondering nu eens inclusief was, werd koers gezet naar Zion NP. Een relatief korte tocht van zo'n 3 uur. We kwamen dus te vroeg voor het inchecken aan bij ons hotel Majestic View Lodge. De naam van het hotel klopte helemaal. Wat een plaatje van een uitzicht! De houten uitstraling van de Lodge past perfect in zijn omgeving. Binnen in de lounge stond een aantal inheemse opgezette dieren, waaronder de Amerikaanse beer. Zo zie je werkelijk hoe groot deze kan zijn! Met recht angstaanjagend als je deze een keer 'live' voor je snufferd krijgt.

 Majestic View Lodge 

Omdat we de tijd hadden, hebben we de noodzakelijke spullen uit de auto gepakt (waaronder een grote hoeveelheid water, het is hier 40 graden!) en zijn met de shuttlebus naar de ingang gereden. Van hieruit rijden er ook weer shuttlebussen het park door. Deze stoppen op vaste plaatsen en je kunt in- en uitstappen wanneer je wilt. Zo hebben we een paar stops gedaan. Maar hoezo Heilige grond? Wel; de Mormonen die hier als eerste Westerse pioniers op doortocht reisden, waren zo onder de indruk van de vormen van de rotswanden, dat ze de omgeving en een aantal kenmerkende formaties bijbelse namen gaven. Zo is de naam van het park Zion vernoemd naar de heilige berg Zion (de Tempelberg waar Jerusalem op gebouwd is) en 'rust en veiligheid' bracht. Ook andere rotsformaties zijn vernoemd. Zoals the Three Patriarchs (Abraham, Isaak en Jakob), Angels landing en the Great White Throne. Echter de mormonen waren niet de eerste bewoners. Verschillende indianenstammen leefden er al enkele duizenden jaren en hechten ook rituele betekenis aan dit bijzondere landschap. Wij zijn tot aan de Zion Lodge gegaan om daar wat te eten en drinken.

 The Three Patriarchs

De tweede dag zijn we teruggekeerd in het park om het bovenste gedeelte van de canyon te bekijken. Bij elke stop kun je een 'trail' lopen. Sommige zijn relatief eenvoudig, maar er zitten ook ware uitdagingen tussen! Het is soms echt oppassen geblazen met het gevaar van in de afgrond te storten. Niet aan ons besteed dus. Sterker nog; gezien mijn lichamelijke beperkingen ben ik blij hier überhaupt rond te lopen. Zeker met deze temperaturen. Ik heb veel steun aan Leny en de kids. Zonder hen had ik waarschijnlijk alleen de binnenkant van de auto en het hotel gezien. Maar nu kan ik toch genieten van al dat moois en wat foto's maken. Naar gelang het einde van de canyon nadert, wordt deze ook smaller. We hebben een stuk langs de rivier de Virgin gelopen. Het is een drukte van belang; drommen mensen lopen af en aan. Onderweg bedelen squirrels (een soort eekhoorn) om voedsel. Ze zijn brutaal genoeg! Het is absoluut verboden ze wat te geven. Tegen vier uur hebben we genoeg gezien en nemen bij de Lodge halverwege nog wat voor we teruggaan naar ons hotel om snel een verfrissende duik in het zwembad te nemen. Boven de omringende bergen dreigt een onweersbui, die gelukkig niet verder komt en weer oplost. Het avondrood wat verschijnt maakt voor heel even dit de hemel op aarde.