Dag 22 Yosemite National Park

De wekker ging om 6.20 uur, we hadden half 8 bij Roel en Michal afgesproken. Na het ontbijt werden de wandelschoenen aangetrokken, de tasjes gevuld met veel flesjes water, lunchpakketten en lekkers voor onderweg. We gingen eerst met de shuttlebus naar Yosemite Lodge waar om 8.30 uur een bus klaarstond (thuis hadden we hiervoor kaarten besteld) die ons naar Glacier Point bracht. Glacier Point ligt op 975 meter hoogte. De weg ernaar toe werden we onderhouden door onze buschauffeuse met mooie verhalen over Yosemite. Thuis hadden we bedacht we de Panoramatrail gingen lopen. Een wandeling van ca 12 km voornamelijk bergafwaarts en eindigend bij de camping. Thuis klonk dat best goed. We startten met wandelen om 10 uur. Het eerste gedeelte van de tocht ging prima, we liepen over prima paden, langs de berg, rustig naar beneden. We stopten af en toe voor een slok water, iets lekkers en lunchten in de schaduw op de berg met een prachtig uitzicht. We moesten stukken toch nog aardig klimmen en kwamen bij de 1e waterval, de Nevada Fall. We stonden bovenaan de waterval en hoorden het water naar beneden kletteren. Wat een geweld! We voelden met onze handen hoe koud het water was, namen een kleine pauze voor chips en pinda’s en vervolgden onze route. De beentjes begonnen het wandelen al aardig te voelen. We hadden de keuze tussen de Mist Trail en de John Muir Trail. We kozen voor de Mist Trail omdat we dan bij de 2e waterval uit zouden komen. Vol goede moed begon ik aan de afdaling maar het pad werd steeds minder makkelijk, geen goede stapstenen maar zelf je weg zoeken en links van je de afgrond van de waterval zien. Tja met hoogtevrees kom je jezelf dan toch echt tegen. Je wilt wel maar in je hoofd blokkeert de boel. Met tranen van angst maar met de geweldige steun van Dave ben ik voetje voor voetje naar beneden geklommen. Onderaan de waterval hadden we weer een prachtig uitzicht naar boven. Pfff was ik zo hoog geweest. Het pad werd weer makkelijker en we klommen weer verder naar de 2e waterval. We stopten meerdere keren onderweg om even bij te komen en de benen rust te geven. De 2e waterval was de Vernal Fall. We keken weer van bovenaf naar de kracht van de waterval en begonnen weer aan de afdaling. Het eerste stuk liepen we tussen de rots en een hek naar beneden wat voor mij prima te doen was. Niet naar de diepte kijken en rustig naar beneden lopen. Maar na de bocht hield het hekje op... Het was druk, er kwamen veel mensen naar boven en wij liepen langs de rand naar beneden op een soort van ongelijke, stenen trap. En daar blokkeerde ik voor de 2e keer. Waarom was ik hier ooit aan begonnen..? Met wederom de hulp van Dave die ik aan zijn arm vasthield daalden we weer af. De mensen die ons naar boven liepen, gaven ons de ruimte om (of Dave nam de ruimte) af te dalen). Ik denk dat de mensen dachten dat ik blind was (zo zag het er vast uit). Onderaan de waterval maakten we nog een paar mooie foto’s en begonnen we aan het laatste gedeelte van de afdaling naar het dal. Het was een brede geasfalteerde weg die steil naar beneden liep. Een prima weg weg om te lopen alleen met vermoeide benen best nog een pittige afdaling. De kuiten werden danig op de proef gesteld. Om 5 uur kwamen we moe, uitgeput en met pijn in het lijf terug op de camping. Maar wat een fantastische tocht hebben we gemaakt. Als ik het van tevoren had geweten, had ik het NOOIT gedaan maar wat ben ik trots op ons dat we het allemaal hebben gedaan. Onderweg is er door de huismannetjes best gemopperd,  trilden de beenspieren, leken de kuiten wel ballonnen ,  deden de knieën pijn maar wat was het gaaf!! Trots ben ik op Iris en Merel die het ook zwaar hebben gehad maar het hebben geflikt en op Koen die vooral met behulp van 
Michal op de moeilijke stukken de hele wandeling heeft gedaan. Zelfs onderaan bij de camping had hij nog energie voor 10. Wat een toppers! En natuurlijk trots op Dave die mij er op de moeilijke momenten doorheen heeft gesleept. Bij de familie Schrijvers/Janssen leek het allemaal iets minder moeilijk te gaan, hoewel Roel op een aantal plekken het ook best zwaar had. Een bijzondere ervaring om met elkaar te mogen delen! 

Iris en Merel besloten het laatste stukje met de shuttlebus terug te gaan. De rest liep nog 15 minuten terug naar de camping met het idee om op een vlak stuk een beetje uit te lopen. De hele weg hebben we geen enge dieren gezien, komen we op het laatste stuk een ratelslang tegen. De meiden liepen gauw door, Jip en Roel maakten er nog een foto/filmpje van. Op de camping werd er gedoucht (we waren behoorlijk zwart geworden tijdens de tocht) en zwommen Jip en Koen nog in de rivier wat best koud was. ’S Avonds namen we de shuttlebus naar Half Dome Lodge waar we genoten van hamburgers en friet. Dat hadden we wel verdiend na zo’n lange wandeling. Terug bij de camper dronken we nog met elkaar een kopje koffie en gingen we vroeg de camper in. We waren allemaal best moe. Morgen rijden we naar onze laatste camping voor de komende 2 nachten. Even tijd om de spieren weer rust te geven en bij te komen zodat we weer uitgerust aan de dagen in San Francisco kunnen beginnen. Zoals de kuiten nu voelen, moet ik daar nog even niet aandenken....;).