Millard Fillmore

Millard Fillmore wordt in 1800 geboren in een kleine houten bungalow op het Finger Lakes-platteland van de staat New York. Als oudste zoon van een boer en de tweede van negen kinderen leert Fillmore hier al jong de ontberingen van het kolonistenleven kennen. Hij werkt van kinds af aan hard mee aan het onderhouden van de boerderij van zijn vader, Nathaniel Fillmore. Zijn vader heeft echter de nodige tegenslagen gekend in zijn boerenbedrijf en wenst voor zijn kinderen een ander bestaan. Op vaders verzoek treedt Millard Fillmore op zijn 15e in de leer bij een wolbewerker. Hij wordt hier als jongste vaak ruw en oneerlijk behandeld en na een semester pakt hij zijn spullen en vertrekt.

In 1819 gaat hij zes maanden lang naar de New Hope Academy. Hier wordt hij verliefd op een van zijn leraressen, de roodharige Abigail Powers, waarmee hij zeven jaar later zou trouwen. Na zijn opleiding aan de New Hope Academy werkt hij als klerk bij een rechter en start hij met een studie rechten. In 1823 mag Fillmore zichzelf officieel een rechtsgeleerde noemen en begint hij zijn carrière als advocaat in East Aurora. Van boerenjongen heeft Fillmore zich opgewerkt tot een van de meest prestigieuze advocaten van New York. In 1846 richt hij de University of Buffalo op, die nu nog steeds voort bestaat als de State University of New York.

Fillmores politieke loopbaan begint in 1828, wanneer hij wordt uitgekozen door Erie County om deel te nemen aan de New York State Assembly, die gaat over de de Anti-Masonic Party (tegen vrijmetselaars). Hier dient hij driemaal een jaarterm van 1829 tot 1831. In de laatste term is hij de voorzitter van een comité dat een nieuwe Bankroetwet invoert die ervoor zorgt dat schuldenaars niet in de gevangenis belanden. Fillmore krijgt voor het idee van deze wet steun van de Democraten en hij besluit de Democraten de eer voor het wetsvoorstel op te laten strijken. Deze onopvallende en bescheiden manier van politiek uitoefenen zou later zijn handelsmerk blijken.

In 1832 wint hij de verkiezingen voor het 23e Congres als een Whig, de partij waar hij via zijn mentor Thurlow Weed in is gerold. In 1844 wordt hij gekozen tot de eerste New York State Comptroller (controleur). Zijn taak is het herzien van het banksysteem van New York om er een model van de te maken voor het National Banking System. In 1848, terwijl hij nog controleur is, wordt Fillmore door de Whig Party genomineerd voor de functie van vicepresident. Hij wordt in november datzelfde jaar gekozen als vicepresident, met oorlogsheld kolonel Taylor als president.

Ten tijde van zijn aanstelling is er een verhitte discussie gaande over het al dan niet tolereren van slavernij in de (nieuwe) staten van de Verenigde Staten. President Taylor stelt zich ondanks eerdere uitlatingen zeer gematigd op tegenover de kwestie en roept hiermee de woede van het Zuiden over zich af. In het Congres is er reeds zeven maanden al een zeer hoogoplopende discussie gaande over de Henry Clay Wet, die later bekend zou staan als de Compromise of 1850. De discussies staan maandenlang in het teken van controversie binnen het Congres, als op 9 juli 1850 het onverwachte nieuws binnenkomt dat president Taylor is overleden. Nog de volgende dag wordt Millard Fillmore tot president van de Verenigde Staten gemaakt, een op zijn verzoek sombere aangelegenheid.

De roerige stemming in het Congres wordt met het plotselinge aantreden van Fillmore erger. Het gooit de politieke verhoudingen binnen de regering flink op de schop. Het gehele kabinet van Taylor treedt na zijn dood af en Fillmore stelt nieuwe ministers aan. Wel sluit hij zich, net als Taylor, aan bij de gematigde Whigs, die voor het Compromise of 1850 zijn. Er wordt een voorstel gedaan om Californië toe te laten treden tot de Unie, waardoor het toch al verhitte debat nog eens extra wordt opgestookt en de partijen zo mogelijk nog verder uiteen worden gedreven. Waar Taylor de nieuwe staten tot vrije staten wilde maken, steunt Fillmore het idee van slavernij in deze staten om de woedende geluiden uit het Zuiden te sussen. Fillmore gaf echter vlak voor de dood van Taylor aan dat hij in het geval van een remise zijn stem aan het Noorden zou geven. Henry Clay treedt na maanden van eindeloze overleggen af en geeft het stokje door aan senator Stephen Douglas. Dit is een belangrijk keerpunt in de discussie en het is dit moment waarop Fillmore besluit zich definitief positief uit te spreken over de Compromise of 1850.

Douglas toont zich een bekwaam politicus, en zijn strategische stappen binnen het Congres samen met de druk die Fillmore voorzichtig uitoefent vanuit het Witte Huis, geven een nieuwe impuls aan de Compromise-discussie. Het is Douglas die het wetsvoorstel van Clay verder uitwerkt in vijf verschillende delen. Enkele punten die hierin worden voorgesteld zijn onder andere de erkenning van Californië als een vrije staat, het organiseren van Utah en New Mexico zonder voorgegeven recht op slavernij (dit zou de bevolking zelf mogen beslissen), het verbieden van slavernij in de District of Columbia en een verscherping van de Fugitive Slave Act. Alle vijf de voorstellen krijgen uiteindelijk een meerderheid van de stemmen en Fillmore zet 20 september zijn handtekening onder de nieuwe wet. Dit is een van de belangrijkste successen binnen zijn presidentschap. Helaas blijkt na enkele jaren dat de Compromis slechts een adempauze is geweest.

Fillmore stelt in 1850 Brigham Young aan als de eerste gouverneur van de Utah Territory. Uit dankbaarheid voor het creëren van Utah door het doordrukken van de Compromise geeft Young de regionale hoofdstad de naam ‘Fillmore’ en de omliggende provincie noemt hij ‘Millard’. Wat betreft buitenlandse zaken is Fillmore voornamelijk actief in Aziatisch gebied, met name in Japan. Amerikaanse handelaars zijn geïnteresseerd in het openen van een handelsroute naar Japan. Hij zet commandeur Matthew Perry op de taak Japan te openen voor Westerse handel. Perry komt uiteindelijk pas aan in Japan nadat Fillmore al is afgetreden, toch krijgt Fillmore de eer voor het beëindigen van de Japanse isolatie.

In 1853 treedt Fillmore af als president, waarbij het de Verenigde Staten in vrede met de omliggende landen en tot op zekere hoogte met zichzelf achterlaat.

Fillmore was een van de eerste presidenten van de Verenigde Staten die zijn rijkdom niet de danken had aan een erfenis of aangetrouwd fortuin. Zijn reis van simpele en arme plattelandsjongen naar succesvolle advocaat en vervolgens zelfs naar president wordt nu nog gezien als de ultieme voltooiing van de ‘American Dream’. Wat betreft zijn presidentschap staat Fillmore het meest bekend om zijn belangrijke rol binnen de goedkeuring van de Compromise of 1850 en de bijbehorende aanscherping van de Fugitive Slave Act. Mede de controversie rondom zijn beslissing heeft ertoe geleid dat hij geen kandidaat is geweest voor herverkiezingen.