25 augustus: Hope – Manning Provincial Park 203 km

Vandaag staan we op met een mooi zonnetje. Heerlijk! Op naar Hell’s gate. Duidelijk zichtbaar is dat dit gebied van de bosbouw leeft. De rivier ligt vol met boomstammen. Langs de kant van de weg staan veel kunstige houtsnijwerken. Prachtige havikken, leeuwenkoppen etc zijn uit het hout gesneden. Een diep ravijn (150 meter) in de Fraser vallei. Te bereiken via een kabelbaan ( Hell’s gate airtrain). Jacqueline bleef weliswaar in het midden van de cabine, maar overleefde de afdaling. Beneden aangekomen kon je de vistrappen zien, die zijn aangelegd om de zalmen de gelegenheid te geven stroomopwaarts te zwemmen naar hun paaigebied. Door de versmalling in de Fraser rivier is dit onmogelijk geworden. Via een grote hangbrug kon je de rivier oversteken. Een prachtig uitzicht over een wilde rivier. Vervolgens via Hope richting Hope Slide gereden. Door twee aardbevingen op 9 januari 1965 is de berg verschoven. De aarde is hier 55 meter hoger geworden. De vroegere snelweg is bedolven onder 55 meter puin. Het waait hier enorm en is erg koud. We zitten dan ook op een hoogte van 670 meter tussen twee bergwanden in.

De bergen zorgen voor snel wisselend weer: het begint dan ook te  regenen als we richting Manning Provincial Park rijden. Prachtige ravijnen, stroomversnellingen en heel veel naaldbossen en reeën. En jawel hoor, Joop heeft de eer om de eerste zwarte beer te signaliseren vanuit de auto !!!!! Wij zijn natuurlijk stinkend jaloers. In het resort hangen hier waarschuwingen dat er een moederbeer rondloopt in de omgeving en dat we moeten uitkijken. Joop weet niet zeker of het een vrouwtjesbeer was; zijn ogen zijn niet meer zo best. André biedt aan om de volgende keer de beer te pakken (?) en dit vast te stellen. De rondwandeling richting Lightning lakes is wegens de regen na 6 kilometer afgebroken.