Dag 2: Denver naar Estes Park

Vielen we gisteravond allemaal als een blok in slaap, vanwege het tijdverschil en de bijbehorende jetlag waren we toch alweer vroeg wakker.

Gistermiddag hadden we gebeld met Road Bear wanneer we opgehaald zouden worden om onze camper op te halen, en dat was om half één. We konden dus rustig aan doen deze ochtend. Tenminste, dat dachten we.

Na het ontbijt zagen we dat we een mail hadden gekregen over onze koffer. Hij zou s’ nachts om 2 uur naar een bagagedepot gebracht zijn, en vanmorgen per koerier worden bezorgd bij ons hotel. Super!

Maar, Fabian had zo zijn twijfels. Hij kon via een app zien waar je koffer zich bevind, en die was gisteravond nog in München, terwijl er dagelijks maar één vlucht van München naar Denver gaat.  In de mail stond een naam en telefoonnummer van de koerier die onze koffer zou brengen, en omdat we wilden weten  of hij dan voor de middag bij het hotel zou kunnen zijn, belden we hem: “Who, Rutte? No, I don’t have a suitcase with that name. That stupid company I work for, they always make this mistakes. Please contact the headoffice, tuut tuut…….” Dat was kort maar krachtig. Maar toen begon de grote frustratie, bellen naar het hoofdkantoor, wordt niet opgenomen. Bellen naar luchthaven bagage: wordt niet opgenomen en mailbox is vol. Bellen naar Lufthansa Duitsland, “sorry, we can’t help you”.   We hebben geloof ik de halve vliegwereld gebeld, maar het is waarschijnlijk eenvoudiger om  Maxima te spreken te krijgen dan iemand die wat weet over een vergeten koffer………..  Hele ochtend aan de telefoon gezeten en het enige wat we hadden bereikt was een hoop frustratie.

Gelukkig ging het ophalen van de camper wel voorspoedig, en na alle uitleg konden we op weg naar de eerste stop: De Wallmart. Na een halve marathon in deze supermarkt en twee propvolle boodschappenkarren vol levensmiddelen, hebben we ook maar een paar T-shirts, onderbroeken en korte broek aangeschaft. Want om nou 3 weken in dezelfde kloffie te blijven rondlopen, dat is geen prettig vooruitzicht.

Terug in de camper na alles boodschappen ingeruimd te hebben, even groepsoverleg wat te doen. Volgens Fabian was de volgende vlucht uit München inmiddels aangekomen, en wellicht was onze koffer daar mee gekomen. Telefoon op het vliegveld werd natuurlijk niet opgenomen, dus de enige manier om te weten of onze koffer daar was, is erheen rijden en zelf gaan kijken. Vertrouwen dat onze koffer ons zou worden nabezorgd, terwijl wij half USA en Canada doorrijden, hadden we ondertussen al lang al niet meer. Vanaf het vliegveld naar onze eerste camping in Estes Park was het zo’n anderhalf uur rijden, het was inmiddels 16.00 uur, dus qua tijd zou het passen om zelf op het vliegveld te gaan kijken.

Kort samengevat: Parkeren met een 27 Feet Camper op een vliegveld leek ons eigenlijk geen goed plan, dus we zijn met de camper weer naar het hotel gereden om vanaf ons hotel met een shuttlebus naar het vliegveld te gaan. Daar een dame van de Lufthansa balie zo lief mogelijk aangekeken en alles uitgelegd, en zij nam ons mee naar de bagage afdeling van het vliegveld. Volgens de juffrouw daar waren er de laatste 2 vluchten ongeveer 100 koffers achtergebleven in Duitsland, ze werden er gek van. Het computersysteem zei dat de koffer hier niet was, maar we mochten wel even kijken bij de stapel achtergebleven zooi. En laat nou daar, in een grote berg na-geleverde koffers de mijne gewoon onderop liggen! Zo blij als een jonge hond met 7 lu…  eehh…..staarten zo snel mogelijk met een taxi terug naar onze camper, om nog voor donker in Estes aan te kunnen komen. Wat een gedoe. Als we zelf niets gedaan hadden, had volgens deze lieve dame van Lufthansa onze koffer ons nooit kunnen bereiken met ons reisschema.  

Na een mooie rit door de bergen kwamen we in het halfdonker om 20.15 uur aan op camping KOA Estes Park. Doordat we even gebeld hadden wist de receptie dat we iets later waren, en na inchecken werden we naar onze plek begeleid, waar de eigenaar ons hielp met inparkeren. Daarna alle kabels en leidingen aangesloten, nog iets gegeten en gedronken en toen was het alweer tijd om deze enerverende dag af te sluiten.  

PS: Het kabeltje nodig voor het overzetten van de foto's heeft kuren, dus de foto's volgen later.