Files (27-6)

Om kwart voor 5 kijken we elkaar al wakker in de ogen en zetten de televisie maar aan. The Weather Channel voorspeld niet veel goeds: er worden diverse weerswaarschuwingen gegeven, ook voor New York en Connecticut. Een gemiddelde tot hoge temperatuur en hoge luchtvochtigheid veroorzaken in de loop van de dag thunderstorms. Bewolking en regen, en dit gaat pas in de loop van de volgende week veranderen. Hmm, dat hadden we toch anders verwacht.

Ik heb gisteren nog gebeld met El Monte om de PAD te bevestigen en te horen hoe laat we worden opgehaald. Aangezien we toch vroeg wakker zijn is het geen probleem dat we tussen 7 en 7:30 afgehaald zullen worden. Kort na zessen zitten we in de ontbijtruimte. De tafels zijn niet gedekt maar je kunt een piepschuimen bord, kom en beker pakken, en het bijbehorende plastic bestek. Ik hou niet van afwassen, maar dit gaat mij zelfs iets te ver. Het ontbijt bestaat verder uit allerlei zoete broodjes, eieren die eruitzien alsof Haribo de leverancier is (maar het smaakt echt naar ei! Alweer zo’n Amerikaans wonder), diverse Kellogs producten en een uitgebreide sapbar. Ondanks de plastic beker is de koffie volgens Ina goed te drinken. We zitten gezellig te ontbijten als we eensklaps beseffen dat we de tijd uit het oog zijn verloren. Een blik op de klok verzet ons in een hogere versnelling: het is al 7:00!. Ik ga naar de receptie om de rekening te vragen en een kar voor de bagage te halen, terwijl de rest naar de kamer gaat om de laatste zaken in de tassen te stoppen. Geen kar meer te vinden. Met vereende krachten slepen we alles in de lift en vervolgens naar buiten. En kunnen daar nog 20 minuten rondhangen: precies om 7:30 komt de bus om ons te halen.

Na een ritje van 10 minuten zijn we bij El Monte. In de bus zat nog een ouder Duits echtpaar, en zij mogen eerst aanschuiven om alle gegevens door te nemen. Wij worden in de video kamer gestald en krijgen de Duitse versie van “Kamperen met een motorhome voor Beginners” te zien. 90% er van weten we nog wel, de overige 10% is aardig om te weten. Als de film is afgelopen is de werkdag van Martina net begonnen. Deze roodharige (naar wij aannemen) Oost-Europese dame wil rijbewijs, creditcard en paspoort zien en gaat met ons het hele contract nog even door. Extra verzekeringen, do’s en dont’s, extra aan te schaffen of te huren artikelen, alles komt aan de beurt. Nieuw voor ons is dat we iedere 3000 mile een olie- en filterwissel zouden moeten (laten) doorvoeren. Daar was in 2005 geen sprake van, of in ieder geval is dat niet blijven hangen, zelfs niet in 2005. We kopen een setje chemicaliën voor het toilet en huren een toaster.

Omdat we zulke ervaren campers zijn (LOL) gaat de check in erg snel. Zo snel dat we  vervolgens nog een half uurtje moeten rondhangen omdat de camper nog een laatste schoonmaak moet krijgen. We kijken in een bloedhitte van buiten het hek op de parkeerplaats met de RV’s. Schitterende nieuwe wagens staan te glimmen in de zon (zon? Jawel, de weersvoorspelling komt vooralsnog niet uit, hoewel ook weer geen sprake is van een helderblauwe hemel). Het Duitse echtpaar kan inmiddels al de camper bekijken en op schade controleren. En dan komt er eindelijk beweging op de parkeerplaats. Een enorm gevaarte draait naar buiten en wordt voor deur neergezet. Martina komt er bij met een klembord en samen lopen we om de camper heen. Al de eerste blik verraad dat wij niet te maken hebben met een nieuwe camper. Deze heeft toch al een behoorlijk aantal reizen achter de rug gezien de schades: de achterbumper ligt geheel in kronkels, het dak lijkt aan één zijde een enorme scheur te vertonen en de zijkanten zijn behoorlijk gekrast. De vooruit heeft heel wat pitjes en een slot van een luik wil niet dicht. Binnen valt het gelukkig mee, ofschoon ook daar wat “wear and tear” schades genoteerd kunnen worden. Het beestje (nou ja, zeg maar gerust beest) heeft net 60.000 miles gereden. Ofschoon enige teleurstelling zich van ons meester maakt heeft het ook wel voordelen: ze moeten van goeden huize komen als ze door ons veroorzaakte schades op ons willen verhalen. Als we alles afgetekend hebben kunnen we onze tassen naar binnen brengen, en het doosje met levensmiddelen die ik via internet besteld heb en bij El Monte is afgeleverd.

Rond tien uur gaan we dan eindelijk rijden. De doodlopende weg van El Monte naar een doorgaande straat is dramatisch slecht maar juist daardoor een ideale start. Alles wat nu op zijn plek blijft zal dat ook onderweg wel doen. Makkelijk bereiken we de oprit van de I95 north en al gauw zien we rechts Manhattan liggen. Vier steekt het Empire State Building boven alles uit.

Plotseling begint alles en iedereen te remmen: file. Een half uur later blijkt waarom: het eerste tolplein dient zich aan. Ik rijd bijna de buitenspiegel tegen het tolhuisje kapot en trek met een rood hoofd een kaartje en rij snel door (na de spiegel weer in de juiste stand te hebben gezet). Even later maken we een korte stop en eten een early lunch bij Burger King (sorry, de overige mogelijkheden waren nog erger). Kort nadat we weer op de snelweg rijden staan we alweer stil. Langzaam schuifelen we naar het volgende tolplein, nu om te betalen. $4,85 later mogen we verder. We rijden langs het Meadowlands Sport Complex waar het stadion van de Giants net een grote verbouwing ondergaat. En ik heb het woord rijden nog niet in de mond genomen of we staan alweer in de file. Heel langzaam gaat het vooruit, en ook nu is de oorzaak weer een extra wegenbelasting. Een hele forse mag ik wel zeggen: wij worden geteld als vrachtwagen en mogen maar liefst $16,- neertellen om over de George Washington Bridge te rijden. Het is wel een indrukwekkende brug en we proberen de volle $16,- te genieten. Kort na de brug staan we weer in stop and go en ook dit keer lijkt de oorzaak een tolplein te zijn. $1,80 later en nu mogen we echt in gridlock aansluiten.  Ergens in de afgelopen weken heb ik gekeken waar we onderweg onze eerste boodschappen zouden kunnen doen, en ons doel is Norwalk in Connecticut. Kort nadat de file Connecticut bereikt geeft een bord aan dat de file wel tot exit 14 duurt, en natuurlijk moeten wij er bij afrit 13 “al” af. Microsoft Street and Trips had voor de hele rit tot aan de Camping een tijdlijn van 2 uur en 20 minuten aangegeven, maar inmiddels zijn we al 3,5 uur onderweg en nog niet op de helft. Dat gaat lekker.

Wat opvalt is dat er kennelijk geen APK of TUV is voor auto’s. Zelfs een blinde keurmeester zou voelen dat veel rondrijdende auto’s op het punt staan uit elkaar te vallen. En terwijl ik me dit op een stilstaand moment realiseer komt er een witte rookwolk langs drijven. Ik kijk in mijn zijspiegel om de schuldige in ogenschouw te nemen, maar zie tot mijn grote schrik dat wij het zijn! Nu moet daarbij verteld worden dat toen we de RV overnamen de generator aan stond. De generator is nodig voor de airco in de leefruimte als er geen vaste stroom aansluiting is. Gezien het warme maar met name vochtige weer en bij gebrek aan een verlengkabel van een mijl of 100 hebben we de generator tijdens de rit aan laten staan. Dat mag, maar kennelijk is de leeftijd van de mo