Canada (8-7)

We hebben de wekker maar weer eens gezet, want we willen op tijd vertrekken. De KOA camping was een echte meevaller: ruim van opzet, mooi aangelegd met prima sites, schone douches (hoewel wat weinig, we moesten ’s ochtends in de rij staan). Er zijn veel eendagsvliegen, mensen die alleen maar een nachtje slapen op doorreis.

Uiteindelijk vertrekken we even na achten, na de achterblijvers te hebben gebeld. We willen kijken of we onderweg ergens een echt Amerikaans ontbijt kunnen krijgen. Van de camping naar de Interstate is er echter helemaal niets. We besluiten om bij Batavia de weg te verlaten en via (voor de meekijkers) de 98 north en 31a west naar Niagara Falls te rijden, ons doel voor vanochtend. Tot nu toe zijn dergelijke wegen, met name in de buurt van de Interstates of grotere doorgaande routes altijd omzoomd geweest door malls en fastfood ketens.

Helaas is dat hier niet het geval. We rijden smallville USA binnen; het echte platte land zoals wij ons dat voorstellen. Kleine diary farms wisselen af met graanboerderijen, mooie herenhuizen, aftandse trailers en minuscule dorpjes waar zelfs het tankstation de pijp aan maarten heeft gegeven. Na ruim 40 minuten rijden op deze binnenwegen beginnen we ons af te vragen waar de mensen in deze omgeving van leven: we hebben nog geen enkel verkooppunt van wat dan ook gezien. De ontbijttrek begint vervelend te worden. Eindelijk rijden we langs een farm die buiten planten en bloemen ook verse groenten en fruit verkoopt, en bovendien aangeeft ook een Deli te zijn. Ik krijg het nog net voor elkaar om de 2^e inrit in te rijden en redelijk gebroken stappen we uit. Het is een aardige winkel waar behalve de bovengenoemde artikelen ook kaas en worst wordt verkocht, en vers brood. We vragen of ze ook sandwiches maken, en als dat geen probleem is leven we ons uit op het ruime assortiment aan worst, en mogen een stukje kaas proberen voor we ook dit op het ene broodje pp laten leggen. Per broodje wordt er ongeveer een half pond worst gebruikt. Erg lekker vind ik, maar hierover zijn de meningen verder verdeeld. Onze ontbijthonger doet verder het water in de mond lopen bij de aanblik van de verse taarten die uitgestald staan. We kopen nog wat broodjes en minder noodzakelijke lekkernijen, en rijden dan verder door rural USA.

Eensklaps rijden we via de achteringang Niagara Falls binnen. Althans, dat moet wel: leegstaande fabrieksgebouwen worden opgevolgd door armoedige woonwijken, die weer overgaan in ronduit duistere wijken. We maken ons zorgen, we zitten toch nog wel goed? Van het ene op het andere moment rijden we dan tegen het visitor center aan. We zitten dus goed. Een aantal mensen met veiligheidsvesten probeert op alle mogelijke manieren aandacht te trekken voor de parkeerplaatsen in de omgeving. Het is een grappig gezicht. Als we een dergelijke parkeerplaats aansturen krijg ik naar het hoofd gegild dat ik met mijn voertuig “First left, First right and then directly left”moet gaan, en “tell them Mick send you”. Gezegd, gedaan en we komen inderdaad op een ruime parkeerplaats waar al meer RV’s staan. Ik moet $20,- betalen, en als ik vraag of ik korting krijg omdat Mick ons gestuurd heeft begrijpen we dat deze mensen in veiligheidsvesten commissie krijgen op basis van het aantal parkeerders.

We lopen vervolgens naar het visitorcenter, en vragen om een kaart van de omgeving. We krijgen een heel verhaal te horen van een overdadig vriendelijke dame over een speciale rondrit van 4 uur waarbij je alles te zien krijgt en ook nog met de Maid of the Mist gaat varen. Als ik vraag hoeveel dit gaat kosten blijkt het bijna een enkeltje Amsterdam – New York te zijn. We besluiten toch maar te voet de omgeving te verkennen. We lopen het State Park in en staan al snel op een punt waar we de American Falls kunnen zien, en voelen. Rechts van ons is de Rainbow Bridge waarover je naar Canada kunt gaan, ook te voet. We maken een wandeling en gaan dan in converentie: ik wil graag met de Maid of the Mist varen, en vraag wat de anderen voor ideeen hebben. We kunnen met de lift naar beneden en onder de American Falls lopen, we kunnen naar Canada voor het mooiere plaatje, of we kunnen naar het Goat Island lopen om daar tussen de watervallen te staan. We besluiten om naar de Canadese kant te lopen en daar rond te kijken en eventueel de boot te nemen. Bovendien vinden de jongens een nieuwe stempel in het paspoort ook wel leuk. Zonder problemen verlaten we de USA om daarna bijna van de brug geblazen te worden. Wat een wind. De douane formaliteiten aan de overkant nemen een minuutje in beslag, en voila, we zijn in Canada. Met stempel.

De Canadese kant is een beetje Las Vegas in wording: veel grote hotels, themaparks, hotels met themaparks, uitzichttorens en de bekende Amerikaanse ketens zoals Rainforest Cafe en Planet Hollywood. We hebben dorst en kiezen voor een ander Amerikaans themarestaurant: Hardrock Cafe. We willen alleen iets drinken en mogen daarom in het bargedeelte plaats nemen. Ina en de jongens bestellen softdrinks, maar omdat ik de komende uren niet hoef te rijden neem ik een Lovely Rita: een frozen marguerita. Uit eerdere hardrock ervaringen weet ik dat deze prima smaken maar een relatief bescheiden aandeel aan alcohol kennen. En ook deze keer worden de verwachtingen waar gemaakt. Na een aantal “brainfreezes”gaan Malte en ik op weg naar de uitgang naar het toilet. Voor de deur staat een rocker op leeftijd, die vriendelijk de deur opent en als ik met m’n fluit in de hand voor het urinoir sta een gesprek met me begint. Waar ik vandaan kom, of het mijn eerste keer in Canada is, wat ik van de Falls vind, enz enz. Verdomt moeilijk plassen kan ik je vertellen. Deze vriendelijk heer beheerd het toilet. Bij het handenwassen doet hij de kraan open, pompt wat zeep in je handen, geeft je een papieren handdoekje en draait de kraan dicht. Malte weet niet wat hem overkomt. Blasé als ik ben denk ik meteen aan de toiletten in Harrods waar hetzelfde gebeurd.

Buiten lopen we naar de boulevard langs het water, waar we inderdaad een veel beter uitzicht op de watervallen hebben. Lasse was al snel om, maar ook Malte wil wel mee met de boottocht. Het is aan de Canadese kant wel iets duurder (en je krijgt er ook iets minder voor: geen wandeling onder de waterval, een grotere, vollere boot) maar we hebben geen zin nu al weer naar de USA te gaan dus kopen we de kaartjes aan deze zijde. Ina wil niet mee (achteraf omdat de buiteling met de kano haar toch niet in de kouwe kleuren is gaan zitten. De blauwe plekken herinneren haar nog iedere dag aan dit gebeuren).Wel gaat ze mee naar beneden (deels per trap, het grootste deel per lift) om ons uit te zwaaien. We krijgen de gebruikelijk blauwe regenponchos in eenheidsmaat waar Lasse geheel in verdwijnt, en stappen aan boord van een volle boot. We hebben geen plaats meer aan de reling, maar merken ook vanaf het midden alles te kunnen meemaken. We blijven ongeveer 5 minuten midden in de Hoefijzerwaterval liggen en krijgen de volle lading. Schitterend. Als we Ina bij terugkomst onze verhalen vertellen heeft ze toch wel spijt dat ze niet is meegegaan.

We verlaten Canada na $0,50 pp te betalen, en sluiten aan in de rij bij Imigrations aan de overkant. Als we eenmaal aan de beurt zijn gaat het snel en we lopen naar het Visitors Center. We komen via een andere kant binnen, en eigenlijk valt nu nog meer op wat voor een aftandse bende het hier is. De winkels zijn vast in Indiase hand, en ofschoon ik niets tegen

Indiërs heb is het op dergelijke locaties meestal geen goed teken. Zo ook hier. Niagara Falls kort samengevat: Canada doet Las Vegas na, de USA is ee