Kings Canyon en Sequoia National Park

Wat een machtige bomen in dit prachtige gebied. We waren tegen 14:00 in Kings Canyon om de indrukwekkende General Grant Tree te bezoeken. De weg ernaartoe (highway 180) gaat behoorlijk snel de hoogte in maar het campertje heeft er helemaal geen moeite mee. Femke en ik daarentegen moeten wel vaak slikken van de afgronden waar we langs rijden. Doodeng 😓

 Op de achtergrond de grootste Sequoia ter wereld.

We hebben een campground kunnen boeken langs de General's Highway, een halfuurtje bij onze volgende camping vandaan dus morgen hebben we niet veel reistijd. Campground Upper Stoney Creek blijkt een juweeltje te zijn met slechts 23 plekken. Geen hook-up (electriciteit, water of dump) maar volledig op onszelf in de natuur. Een Ranger, een dame van rond de 75, vertelde ons dat er herten op de campground rondlopen maar voor beren moesten we in Lodgepole zijn. Raad eens waar we morgen heen gaan? Femke zou ze graag zien, Jelle liever van heel ver 😉 Hoe dan ook zullen we afstand bewaren want beren moeten bang blijven voor mensen. Anders worden ze gevaarlijk. Achter onze site loopt een kreekje waar we lekker in rond spetteren om opgefrist wat macaroni naar binnen te werken. Terwijl de kids de afwas doen gaat Arno wat rondwandelen maar hij komt al gauw terug om ons te halen. Hij had de herten gespot. Wij natuurlijk gauw erheen maar die moeite hadden we niet eens hoeven doen. Een uurtje later liepen ze zo achter onze site langs de kreek. Femke heeft heel veel mooie foto's gemaakt.

's Avonds niet te laat naar bed want we willen op tijd bij het Giant Forest Museum zijn om vanaf daar de shuttle bus naar Moro Rock te nemen. Na een frisse nacht waren Arno en ik vroeg wakker maar de kinders hadden wat aanmoediging nodig. Uiteindelijk vertrokken we iets over 8:00 en kwamen in het nog rustige Sequoia NP aan dus alle ruimte om de RV te parkeren. Vanaf het Giant Forest Museum gaan iedere 20 minuten shuttle bussen naar alle bezienswaardigheden. Omdat we wel eens het uitzicht van zo hoog (7000 feet) wilden bekijken zijn we eerst naar Moro Rock gegaan. Nou, dat uitzicht kregen we hoor! De shuttle bus stopt onderaan een trap die met 400 treden al slingerend langs Moro Rock omhoog uitgehouwen is. Femke en ik hebben het met bibberende knieën wat langzamer afgelegd dan de mannen maar uiteindelijk genoten we van de vergezichten. Bovenaan raakten we in gesprek met een Amerikaans gezin waarvan de voorouders uit NL kwamen. Leuk gesprek maar het feit dat de man zijn jongste van hooguit 1 jaar losjes in zijn armen hield, moeders een zoontje van 3 aan de hand die steeds onder de railing door wilde kruipen (de afgrond in 😱) en een meisje van 6 dat godzijdank wel stil bleef staan, waren we geneigd om gauw weg te gaan van een 'disaster-waiting-to-happen'. Maar mooi was het daarboven wel (we zetten de foto's zsm in het fotoalbum).

Na Moro Rock zijn we met de shuttle bus naar de General Sherman Tree gegaan. Deze staat bekend als de grootste boom ter wereld in volume. Maar we vroegen ons enigszins cynisch af of er in die gigantische wildernis, die slechts voor 10% toegankelijk is voor publiek, niet ergens nog een grotere te vinden is. Want er zijn echt heel veel enorme bomen in dat gebied. Maar wel fijn dat deze zo 'conviniently' dicht bij de weg is. Deze Sequoia's zijn heel bijzonder in hun overlevingstechniek en prachtig om te zien.

Tegen 11:30 zijn we terug bij de RV en gaan we op weg naar de campground Lodgepole. Wel even wat anders dan de Upper Stoney Creek; deze heeft ruim 200 plekken, een winkeltje en een Visitors Center. Het voelt bijna als een dorpje. Bij binnenkomst stond er een bord die vertelde dat er afgelopen week al 4x was ingebroken... door beren 😮 We stonden weer aan een kreekje dus gauw de bikini en zwembroek aan om op te frissen. Arno heeft in de tussentijd brandhout gehaald voor een gezellig vuurtje in de fire pit vanavond. Al gauw liepen er weer herten op 50 meter van onze plek en de buurvrouw vertelde ons dat de vorige ochtend tegen 7:00  uur een  mama beer met 3 cubs uit 'ons' kreekje zaten te drinken. Na een rustige middag hebben we een lekker broodje hamburger (zelf gemaakt natuurlijk) gegeten en zijn we een trail gaan wandelen. Het zou ons binnen 5 kilometer naar een waterval moeten leiden. De waterval hebben we nooit gevonden, wel een flinke beer. 

We waren al een tijdje flink heuvelopwaarts aan het lopen toen Arno het genoeg vond want we moesten wel voor zonsondergang het bos weer uit zijn. In het pikkedonker vind je nooit meer de weg terug. Wij dus weer terug in een treintje, Arno voorop toen Jelle en een stukje daarachter Femke en ik. Ineens draait Femke zich met grote ogen en een piephoge stem naar mij en begint te wijzen. Ik kijk op en ja hoor... op 25 meter rent een prachtige beer heel snel de heuvel op, bij ons vandaan. Hij was opgeschrikt van Arno en Jelle en was toen gaan rennen waardoor wij hem zagen. Als hij stil was blijven zitten dan hadden we hem nooit gezien. Arno en Jelle kwamen gauw naar ons terug lopen en hebben de beer gelukkig ook nog gezien maar hij was heel snel weg. Wat een geluk zeg. Toch het stuk niet voor niks gewandeld. 😁

De volgende ochtend zijn Arno en Femke nog vroeg opgestaan om te kijken of ze de mama beer met 3 kleintjes konden vinden maar ze moesten tevreden zijn met die ene beer. 

Nu op weg naar Bakersfield, een tussenstop richting Las Vegas en mooie gelegenheid om de WalMart op te zoeken.