Onrust

Grand Canyon, 16 juli 2016

Zestien jaar geleden zijn we in de Grand Canyon geweest. Dit was het enige park waar we met de Greyhound konden komen, en dit was dan ook het enige park waar we toen zijn geweest. Met ons ieniemienie- lichtgewicht tentje logeerden we in het National Parc, tussen de herten en eekhoorns die we in de avond en in de ochtend in grote hoeveelheden bij onze tent aantreffen. We hebben toen de rim en de bright angel-trail (het pad dat de kloof ingaat) te voet verkent gedurende een kleine week. 

Nu zijn we er weer. En net als ons leven is ook het leven in het park enorm veranderd. Er is een heel dorp met lodges en restaurants bijgebouwd en de rimtrail is vrijwel geheel geasfalteerd. Er rijden 3 buslijnen die de toeristen naar alle mooie plekjes brengen. En wat een hoop mensen, de shuttles rijden elke 8 minuten, maar desondanks staan er rijen mensen te wachten bij elke halte.  Wij slapen in het luxe 'Red feather lodge'  gelegen naast de McDonalds en de National Geographic-bioscoop. 

Wij laten ons door de shuttle bij een verafgelegen halte afzetten en lopen via de rim-trail ongeveer 15 kilometer terug naar het nieuwe visitor-center.

Tussen de foto-stops komen we vrijwel niemand tegen, daar is het natuurgevoel het grootst. Daar zijn de eekhoorns en een enkel hertje te aanschouwen en staan er geen hekken tussen het pad en de kloof.

De grand canyon is onvoorstelbaar groot en diep en door de omvang en kleuren zeer indrukwekkend. Op de bodem stroomt de rivier de Colorado waarop we enkele keren goeduitzicht hebben. De kloof is ontstaan over een periode van miljoenen jaren. Dit is te zien aan de gelaagdheid van de kloofwanden. Vergelijkbaar met boomringen zie je laag na laag qua kleuren veranderen.

In het begin van de wandeling maak ik elke 50 meter een foto. Thomas leest ieder informatiebord en neemt alle details gedetailleerd in zich op. Hierdoor is ons tempo niet gelijk, en we spreken af bij de eerstvolgende bushalte op elkaar te wachten. 

Bij die bushalte aangekomen tref ik niemand aan. Ik wacht en wacht, maar als Pieter en de kinderen er na een half uur nog niet zijn, loop ik verder naar de volgende halte. Ook daar zijn ze niet. Met de bus reis ik terug naar de vorige halte, ook daar nog steeds niemand te zien. Nu word ik toch wel erg ongerust. Is er iemand te dicht bij de rand gaan lopen en naar beneden gestort? 

Ik loop terug naar het laatste punt waar ik ze heb gezien. Nog steeds niemand. Voortaan maar niet meer in een onbekende omgeving uit elkaar gaan, dit is niet meer leuk.

Het enige dat ik me nu nog kan bedenken is dat Pieter en de jongens zijn doorgelopen naar de start van de bright angel-trail. Idee was dat we daar een klein stukje de kloof in zouden gaan lopen. Die start is vijf kilometer verderop. Ondanks de warmte en de hoogte en de klimmetjes loop ik nu met mijn Nederlandse snelheid van zo'n 6 kilometer per uur gestaag door. Geen zin in uitkijkpunten en foto's maken, eerst mijn ongeruste en onrustige gevoel kwijt raken. 

Ongeveer een uur later zie ik Pieter met de kinderen naar me toe komen lopen. Pieter dacht dat we bij de bright angel-trail hadden afgesproken en is inmiddels in de veronderstelling dat ik door de hitte bevangen ben en ergens langs het pad of in de kloof ben neergestort.

Blij begroeten we elkaar en lopen de rim-trail nu weer iets rustiger af. De bright angel-trail laten we voor wat die is, daarvoor moeten we over 16 jaar maar weer eens terug naar de Grand Canyon.