4 augustus 2016 - Van Dinosaur naar Arches

 

Het verblijf in Vernal en Dinosaur zou volgens het reisprogramma maar kort zijn, slechts 1 dag. Na een goede nacht slapen en een voor Amerikaanse begrippen zeer uitgebreid hotelontbijt (met dank aan Best Western) zet Bas zijn volgepakte vriend Black Bull al weer vroeg in beweging. Vanochtend doen onze avonturiers eerst nog het middendeel van het niet zo bekende maar alle verwachtingen overtreffende park Dinosaur aan. De naar 2800 meter stijgende Harpers Corner Road, een mooie weg dwars door het park met een paar prachtige uitzichtpunten, ligt net over de grens van Utah in de staat Colorado. Bas voorkomt met zijn goede stuurmanskwaliteiten dat Black Bull op die mooie weg een fatale aanvaring heeft met een echte zwarte stier die zich brutaal op het asfalt heeft gepositioneerd en niet weg lijkt te willen. Black Bull wint het uiteindelijk toch van Koppige Zwarte Stier. 

Jan schiet even verderop in Dinosaur nog een paar landschapsfoto's bij de Escalante Overlook en even later ook bij de Canyon Overlook. 

 

 

 

Daarna zet het gezelschap echt koers naar het zuiden. Vandaag moet immers het volgende overnachtingsplaatsje Moab worden bereikt, ruim 340 kilometer verderop. Moab ligt dicht tegen Arches National Park aan, het bekende park met de rode rotsen en de door erosie uitgesleten natuurlijke bogen. 

Maar eerst wordt er om 12.00 uur nog getankt en nieuw eten en drinken ingeslagen in het stadje Rangely. Het is de bedoeling dat het gezelschap niet ver van Rangely lekker de auto aan de kant zet voor een picknicklunch met de net gekochte verse levensmiddelen. Het blijkt echter dat de staat Colorado niet bepaald van de leuke picknickplaatsen is. Nergens op de bijna 100 kilometer lange Highway 139 is er maar ergens een leuk lunchplekje te bekennen. Ja, na het passeren van de hoge Douglas-pas, lijkt zich, even vóór het plaatsje Grand Junction, een geschikte lunchplek bij een recreatiemeer met picknickplekjes in de schaduw te openbaren, maar daar aangekomen blijkt het hele recreatiegebied afgesloten te zijn en alleen met een regionale pas of voor een dure dagkaart toegankelijk. "Ja doei, we rijden wel door naar Utah", spreken de inzittenden in koor. 

Het is al bijna 14.30 uur als de vier inmiddels half uitgehongerde reizigers 25 kilometer verderop de staat Utah weer inrijden. Die Amerikaanse staat weet hongerige toeristen wel aan zich te binden: nog geen 3 minuten over de staatsgrens wordt een schitterende picknick-area gespot, met toiletten en een schitterende uitzichtpunt. Daar worden de remmen van Black Bull dus in werking gezet en even later de knorrende magen gevuld. 

Na de verlate lunch is het niet ver meer rijden naar Arches. Rond 15.15 uur bezoekt ons viertal het Visitor Center van Arches en daar scoort Bas zijn zoveelste stempel van een nationaal park. Hij heeft ze inmiddels van alle in de afgelopen week bezochte parken. Bas blijft toch een verzamelbeest. Munten, postzegels, stempels, vrouwen...

O nee hoor, geintje, op dat laatste vlak blijft Bas maar wat graag bij die ene blonde juf die ook mee is deze vakantie ;-)

Uiteraard gaat Bas weer even op de foto bij de ingang van het park.

 

 

Na het bezoek aan het Visitor Center rijden de vier nieuwsgierige natuurgenieters direct over de hoofdweg in Arches naar diverse parkeerplaatsen en uitzichtpunten voor foto's en ook kortere wandelingen. De zon is er vanmiddag helaas, door een overtrekkend wolkendek ,even niet bij, maar zelfs zonder blauwe lucht zijn de rode rotsen en de grote bogen indrukwekkend. Laat de beelden maar spreken.

 

 

 

 

 

 

 

 

Om 18.30 uur houden de vier het voor gezien en zij rijden moe maar voldaan naar hun hotel in Moab. Daar checkt een vrouw, nee toch een man, nee een vrouw, nee toch een man, nou ja, in elk geval een heel aardig mens, het gezelschap in. Zij, nee hij, of toch een zij, nee het, geeft desgevraagd een prima advies over waar in Moab goed kan worden gedineerd. De maaltijdsalades smaken even later in het centrum van Moab bij restaurant Zax prima. En dan naar bed. Morgen wordt Arches vooral te voet verder verkend.

 

Allemaal heel veel dank voor het meeleven en meelezen, en voor de leuke reacties op de verslagen. Ontvang weer (kies zelf maar uit) onze hartelijke groeten, veel liefs, 1000 knuffels en/of nog meer zoenen. Tot morgen!