10 augustus 2016 - Zion

 

"Wat wij vandaag hebben meegemaakt, gaan onze volgers nooit geloven, pap", zegt Bas aan tafel. "Maar gelukkig hebben we mooi de foto's als bewijs."

 

Dag 14 van deze heerlijke reis begint nog best gewoon, nou ja, een beetje vroeg, dat wel, want vandaag staat de Narrows Trail op het programma. Een hike door de steeds smaller wordende kloof van de Virgin River. Deze rivier heeft in de afgelopen miljoenen jaren Zion Canyon zodanig uitgesleten, dat de rotsen aan weerszijden van de stroom hier en daar wel 500 meter hoog zijn. Stroomopwaarts is de kloof maar een paar meter breed en in die nauwte loopt de Narrows Trail. Als je daar wil lopen, dan heb je speciaal schoeisel en ten minste een stok nodig, omdat je voor driekwart van deze trail door het water struint, over allerlei oneffenheden zoals stenen en rotsen.

 

 

De Narrows Trail is geweldig mooi maar bepaald niet ongevaarlijk. Omdat de kloof zo smal is, en de rivier daarin in feite al het regenwater verwerkt dat in de bovenliggende vlakten valt, moet je er niet lopen als het regent, of erger nog, als het onweert en stortregent. Dan stijgt de waterspiegel direct enkele meters. De bij mooi weer kabbelende Virgin River wordt, als er noodweer uitbreekt, dus binnen enkele minuten een wild kolkende en dus dodelijke wildwaterstroom. Loop je op zo'n ongelukkig moment, tijdens wat ze hier een 'flash flood' noemen, op een heel nauw gedeelte van de kloof, dan ben je het haasje, want tegen de kracht van het wilde water is zelfs Michael Phelps niet bestand. 

 

De Park Rangers waarschuwen normaal gesproken voor flash flood risico's, maar vorig jaar september waren ze in Zion te laat. Na een onverwacht lange thunderstorm kwamen meer dan 10 hikers om in het plots opkomende en kolkende water. Vreselijk.

 

Jan hield met het oog op deze risico's al enige dagen de weersverwachting in de gaten. Het is al weken kurkdroog in Utah. Maar precies vandaag, echter gelukkig pas in de middag, zou de kans op thunderstorms in Zion toenemen. Gisteren in het Visitor Center heeft hij voor de zekerheid nog om advies gevraagd. De ranger daar gaf aan dat in de ochtend en het begin van de middag de Narrows nog zeker goed en veilig te doen zou zijn, zonder grote gevaren.

 

 

Vanochtend zijn onze helden dus al om 05.45 uur uit de veren en om 07.00 uur in Zion. In de speciale 'hiking gear shop' nabij het Visitor Center huren zij het juiste waterschoeisel, neopreen sokken en een wandelstok. Jan heeft zich vanochtend, om vriend Torben te behagen, geheel in Nike-outfit gehesen, maar helaas zijn de waterschoenen uitsluitend van het concurrerende merk, waarvan we, om vriend Torben niet te mishagen, de merknaam niet zullen noemen ;-)

 

Dan gaat het viertal in de shuttlebus van Zion naar het verste busstation van het park, waar de Riverside Trail begint. Nog even plassen en een startfoto en dan begint het wateravontuur echt. De Riverside Trail is slechts een mijl, en voor zelfs invaliden goed te doen, maar daarna gaan de echte bikkels het water in.

 

 

Zo ook Bas, Rolinka, Sjé en Jan. Zij hebben zich zeer goed voorbereid, want ze hebben liters water en veel eten mee in de rugzak. Bas, die hier 11 jaar geleden als tiener ook al eens is geweest, herkent de Virgin River en is in het water al meteen in zijn element. Rolinka volgt hem op de voet. Sjé en Jan hebben de Narrows vier jaar geleden al eens gelopen, en genieten vanochtend ook meteen weer met volle teugen van deze prachtige wandeling door het water. Je moet de Narrows zelf eens gelopen hebben om de schoonheid en het genoegen (en de spanning) van deze zeer bijzondere hike te kunnen voelen. Maar voor degenen die dit voorrecht niet hebben gehad, zeggen de foto's in het foto-album waarschijnlijk ook al heel veel.

 

Kilometers lang, bocht na bocht, genieten onze vier avonturiers van de Virgin River, van de schitterende kloof, van de lichtval van de opkomende zon en van de honderden meters hoge rotswanden boven hen. Jan schiet wel honderden foto's.

 

 

Na drie uur is het keerpunt bereikt, het is dan net 11.00 uur. Tijd ook voor een boterham. Dan gebeurt het. Jan neemt net een hap en kijkt naar boven en ziet wolken in plaats van blauwe lucht. Tijd voor een snelle terugkeer. Gelukkig krijgen de vier de stroom nu mee en blijft het nog een tijdje zonnig. Maar zo rond 12.30 uur hebben de blauwe lucht en de witte wolken plaatsgemaakt voor donkere onweerswolken. Veel eerder dan voorspeld. Ook dondert het al in de verte. Jan, die het toch al niet zo op onweer heeft, maant de anderen voort te maken en geeft zelf als grootste angsthaas het voorbeeld. Hij voert het tempo op.

 

 

Terwijl onze vier helden en een aantal andere hikers zich steeds sneller stroomafwaarts bewegen richting het veilige beginpunt van de trail, gaan er ook nog veel mensen die veel later zijn gestart, de andere kant op. Zij hopen erop dat het maar één bui zal zijn en zijn zich niet bewust van het potentiële gevaar. Ze trekken zich ook niets aan van de waarschuwingen die constant klinken. Blijkens hun uitrusting zijn het echt onvoorbereide en domme toeristen die niet snappen dat je juist met dit weer zo snel mogelijk uit de kloof en uit de rivier moet zien te komen als het gaat donderen.

 

Met één bocht en nog 10 minuten te gaan, barst de eerste onweersbui los. Het bliksemt en de regen, nee hagel, foltert de hikers. Er zit niets anders op dan op een relatief droge plek in de kloof even onder een uitstekende rots te schuilen. De stortregen doet tal van nieuwe watervallen ontstaan en het peil van de rivier zie je al een beetje stijgen, al valt het Jan en Bas nog mee. 

 

Gelukkig waait de eerste onweerswolk redelijk snel over en kunnen de verstandige hikers, die op tijd zijn teruggegaan, onder wie natuurlijk de hoofdpersonen van dit reisverslag, veilig het beginpunt van de trail bereiken. Daar stappen zij snel in een klaarstaande shuttlebus die hen terugbrengt naar het Visitor Center. De buschauffeur grapt nog dat er in Zion per zomer 15 inch aan regen valt. Laat dat nu precies vanmiddag zijn.

 

Om 14.00 uur, net als onze vier helden uitstappen, barst namelijk een tweede onvoorstelbaar heftig onweer boven Zion los, met hagelstenen zo groot als paaseitjes, en dit onweer houdt zeer lang aan. Zodanig lang dat in zekere zin de paniek in het park toeslaat, ook bij de Park Rangers. De regen is zo heftig dat alle wegen worden afgesloten. Het park gaat tijdelijk dicht. De tunnel naar onze oost-uitgang gaat volgens een ranger zelfs voor vele uren dicht. En... er zitten nog tientallen mensen in de Narrows. 

 

Ons viertal zit gelukkig nu wel veilig in Springdale, waar onze trouwe Black Bull ook staat. Voordeel van vroeg opstaan en de auto dicht bij het centrum parkeren. De schoenen en stokken worden tijdens een kortstondige regenpauze ingeleverd en er worden uit de auto wat droge kleren gehaald. In een koffiebar halen de vier eerst maar koffie.  Ondertussen blijft het maar regenen en onweren. 

 

Het is intussen bijna 16.00 uur. De Virgin River die vanochtend nog een nietig stroompje was, is inmiddels bij het Visitor Center veranderd in een angstaanjagende, kolkende wildwaterrivier. Geen houden aan als je daar in zit. Hopelijk is iedereen op tijd uit de Narrows weggekomen, maar niemand die het weet. De Park Ranger bij de ingang houdt ook haar adem in. Zij vertelt dat er inmiddels groot alarm is afgegeven en inderdaad, op alle mobiele telefoons, zijn vanaf 14.00 uur flash flood warnings ontvangen.  Ook de telefoons van Rolinka en Sjé  hebben zulke meldingen. Best beangstigend.

 

 

Omdat de tunnel bij de oost-ingang voor uren is afgesloten, raadt de Ranger het viertal aan om via een grote zuidelijke omweg, via Arizona, terug te rijden naar het hotel. Dat is wel 180 kilometer en anderhalf uur extra, maar altijd beter dan wachten op heropening van de tunnel. En zo rijdt Black Bull, vandaag met Jan aan het stuur en Bas duttend achterin, onverwacht een heel stuk om door talloze regen-en onweersbuien die niet lijken op te houden. Even na 18.00 uur is Zion Mountain Ranch bereikt. En om 19.15 uur wordt aan tafel van het restaurant deze memorabele dag nog eens uitgebreid doorgenomen. 

 

Tegen zonsondergang begint het een beetje op te klaren. Een prachtige regenboog boven de weilanden en de lodges van de ranch symboliseert het wegtrekken van het onweer en de terugkeer van de zon. Hopelijk zijn er vandaag geen slachtoffers gevallen in Zion. Morgen gaan wij door naar Page in Arizona en is het volgens de weersverwachting daar weer lekker 35 graden en zonnig. Het kan verkeren...

 

 

De bijzondere dag van 10 augustus 2016 zullen we niet snel vergeten. We hebben ook de foto's nog.

 

 

 

 

 

Ontvang weer alle liefs van Bas, Rolinka, Sjé en Jan. Tot morgen!