Dag 21

Vrijdag 30 juli 2010, howdi folks

Vanochtend weg uit onze luxe kamer/bungalow. Helaas zat er geen ontbijt bij de overnachting. Het zou beslist ook luxe zijn geweest. Wat wil je toch ook als je tussen het Hilton en Mariott zit. Maar goed zonder ontbijt, maar wel met wat spetters, op weg. We wilden (voor het eerst) rechtstreeks naar Tucson rijden, omdat we daar de Saguaro parken wilden bezoeken. Dus over de snelweg met een vaart van 75 mijl (120 km) naar Tucson. Onderweg zijn we bij een Denny’s gestopt voor een echt Amerikaans ontbijt. De meiden hadden een mango smoothie met french toast overgoten met caramelsaus en bananen erop. Hans had een uitgebreid amerikaans ontbijt. (worst, rösti, ei, bacon, toast) en ik had twee pancakes, gewoon met stroop. Het smaakte allemaal overheerlijk, hoewel Linda later op de dag wel buikpijn heeft gehad, maar of het daar aan lag? Na getankt te hebben voor $2,68 per gallon, dus ongeveer 80 dollarcent de liter (koopie hé) naar Tucson. Onderweg brak de zon echt door en kregen we het erg warm. Omdat we vroeg waren zijn we meteen door gereden naar het meest oostelijke deel van het Saguaropark. We kwamen langs een heel groot luchtvaartmuseum, waar Hans best wel in had gewild, maar met 3 vrouwen……. Er stond in ieder geval wel een guppie, voor de gene die dat wat zegt. Het park viel heel erg tegen. Veel cactussen in verschillende soorten en maten. Gisteren met de Apache trail hadden we ze ook al gezien. Dus op weg naar het westelijk deel van het park, wat ongeveer 33 mijl terug lag. Weer langs de gyppie. Toen we er bijna waren kwamen we lang Old Tucson een filmstudio waar je in kan. We besloten erin te gaan, ook al omdat het al 1 uur was en het park al rond 4 uur zou sluiten. We hebben er geen spijt van. Het is, midden in de woestijn een helemaal opgebouwd filmstadje dat, hoorden we later, voor heel veel films gebruikt is en wordt. John Wayne heeft er een aantal film gedraaid, maar ook nu nog worden er films gemaakt. Toen we binnen kwamen konden we een rondleiding krijgen langs de huisjes waarbij het een en ander vertelt zou worden of we konden een film zien over John Wayne in het park. De gids gaf aan dat we beter eerst de film konden gaan zien. Dus naar de saloon/hotel van het geheel. Een groot gebouw met een grote ruimte binnen. Daar konden we, lekker koel, naar de film kijken. We hebben na afloop wat drinken gehaald met één zak popcorn. Je ziet er veel families met ieder een zak. Het is trouwens opvallend dat we hier veel meer dikke mensen zien dan voorheen. Buiten hebben we wat huisjes bekeken en zijn toen weer terug gegaan, omdat er een voorstelling zou zijn. Dit was erg Amerikaans. Eerst werd aan iedereen gevraagd waar ze vandaan komen, wordt heel erg vaak gedaan. Dan wordt er met veel bombarie een show begonnen. Voor de show hadden ze eerst nog wat musici nodig. Een man werd eruit gehaald voor de trommel en jullie voelen het vast al. Linda werd eruit gehaald om te schudden. Was moet je dan doen?? Natuurlijk met ………… een tamboerijn. Iedere keer als er naar haar gewezen werd moest ze rammelen. Sta je daar dus op het podium. Maar Linda zou Linda niet zijn als ze er niet volledig voor ging. En dus was het erg leuk. De voorstelling zelf was wel lachwekkend. Er werd nog een vrouw uit het publiek gehaald die allerlei dingen moest beantwoorden en doen. Steeds werd ze weer voor de gek gehouden. Na afloop kreeg Linda een flesje root beer. Het toneel stuk ging nog verder en eindigde uiteindelijk buiten met een vuurgevecht. Wij zijn toen meteen naar de rondleiding gelopen. Die man sprak zo snel en in accent dat we moeite hadden om het te volgen. Toen hij zag dat Linda en Petra er stonden vroeg hij of ze hem konden verstaan. Hij zou proberen wat “rustiger” aan te praten. De rondleiding ging over waar iemand stond in welke film en wat er toen gebeurde. Het is wel even grappig om te horen, maar op een gegeven moment heb je het wel gehad. Natuurlijk zijn wij heel beleefd de hele rondleiding erbij gebleven. Voor Hans en mij werden er nog wel bekende films opgedreund, maar voor de meiden geloof ik alleen maar “little house on de prairy” Het was wel erg heet tijdens de rondleiding, we werden ook overal in de schaduw neergezet. Uiteindelijk mochten de meiden nog met een pistool op de foto. Toen weer snel naar de saloon voor een cancan voorstelling. 3 meiden die dansten en zongen. Zelfs Hans werd door de zangeres over zijn bolletje gestreken. Vervolgens was er nog een vuurgevecht op straat. De toeschouwers in de schaduw de acteurs in de volle zon, zielig hoor. Het was leuk om te zien. Ook hier mochten de meiden na afloop nog op de foto met de acteurs. Werden ze toch weer herkent. Na afloop sloot het park ook, dus moesten we eruit. Toen nog naar het natuurpark. Daar hebben we nadat we het visitorcenter bezocht hadden een rondrit gemaakt over de onverharde, hobbelige weg. Het was hier niet veel anders dan in het andere park, maar doordat er veel cactussen dicht bij elkaar stonden is het toch wel mooi. Opvallend vond ik de hoeveelheid vogels die je ziet. Onderweg konden we nog een stukje lopen naar een uitzichtspunt. Hoewel het erg heet was, terwijl het toch al 5 uur was, zijn we dat daar gaan doen. We hebben, zoals altijd veel hagedissen gezien, maar hier deden ze een schorpioen na als ze stil zaten. Op een gegeven moment schrok ik omdat er iets over de weg kroop. Een ……. Slang met een hagedis in zijn bek. We hebben hem op de foto! Hij schoot voor me het pad over en ging de bosjes in. Na een tijdje gekeken te hebben, zijn we verder gelopen. Het uitzicht was best mooi. Terug naar de auto en toen naar het motel. De tomtom wijst ons, hier in Amerika, goed de weg, maar nu liet hij ons in de steek. We zagen het motel wel, maar doordat het eenrichtingsverkeer was konden we er niet komen. Uiteindelijk hebben we het laatste stukje zelf maar tomtom gespeeld. Ook nu zitten we weer in een vrij luxe motel, met tennisbanen (wie heeft daar zin in, in deze hitte), maar ook gelukkig weer een koelkast. Snel alle spullen naar boven, (geen lift dus dragen) en gedoucht (wat lekker). Toen op zoek naar een eetgelegenheid. In grotere steden hebben we er altijd meer moeite mee om wat te vinden wat ons lijkt. Vaak zie je restaurants in motels of dure chique restauranten en omdat we niet altijd bij Mc Donalds willen eten in een grote stad kost het iets meer moeite om wat te vinden. Ook nu. Uiteindelijk zagen we een Spaans restaurant dat erg druk was, dus vast goed. Toen we binnenkwamen zat het bijna helemaal vol en bleek er livemuziek te zijn. Erg leuk en gezellig, europees aandoend allemaal. Na even wachten konden we gaan zitten in de ruimte van de muziek of op de patio (zou wel $ 20 minder zijn, maar dan had je geen muziek) We kozen voor de muziek. Even later kwam de ober, die zich hier altijd voorstelt en erbij zegt dat hij voor ons zal zorgen. Pablo gaf uitleg aan het menu en omdat het tapas waren,  paella (waar je ongeveer 2 uur op moest wachten) of een plate hebben we Pablo 8 tapas voor ons laten uitzoeken. Het was echt overheerlijk. We hebben echt genoten van het eten en de muziek. Uiteindelijk werd er ook nog gedanst en gezongen door 6 vrouwen en een man. Omdat we toch al zo duur uitwaren besloten we ook nog een dessert te nemen. Linda had koude peertjes en een lekkere saus, Petra had stukjes aardbei gestoken en wat dikkere slagroom en Hans en ik hadden ijs met een alcoholisch drankje erover. Ook dit was weer verrukkelijk. Voor het eerst deze vakantie hadden Linda en ik een wijntje bij het eten. Er werd keurig aan Linda gevraagd of ze al 21 jaar was. Na een heerlijk dinner zijn we weer terug gegaan naar het motel. Tijdens het dinner hoorden we al dat het onweerde en regende. Dat deed het helaas nog toen we buiten kwamen. Gelukkig stond de auto niet ver en ging Hans hem halen. Al met al viel het mee hoe nat we waren toen we in de auto kwamen zitten. Toen we bij het motel aankwamen was het alweer droog. Na een hele leuke dag, met veel leuke dingen zijn we gaan slapen.