Mist Trail naar Vernal Fall en Nevada Fall

890 actieve calorieën - 162 actieve minuten - 25.794 stappen - 18,8 km - 153 verdiepingen - 2 paar smelly socks - 2 stinkende peoples…

Dat is het resultaat van het lopen van de Mist Trail naar Vernal Fall en Nevada Fall. 

HELEMAAL TOT DE TOP…!

En weer terug via de John Muir Trail.

Dat…, en spierpijn de volgende dag, zere knieën, beurse tenen. Maar, dat voldane gevoel blijft! En de foto’s ook.

Vandaag vroeg opgestaan en snel ontbeten, lunch ingepakt, onze waterzakken gevuld met 3 liter water. Een uurtje later zaten we in de auto. Het was duidelijk te merken dat we veel vroeger waren dan gisteren. Binnen 45 minuten waren we van het hotel naar Yosemite gereden, geparkeerd en wel! Op dezelfde parkeerplaats als gisteren, waar nu duidelijk meer ruimte was. Maar ja, we waren dan ook ongeveer 3 uur eerder dan gisteren…

Met de Yosemite-shuttle zijn we van de parkeerplaats naar het Happy Isles Nature Center gereden; het begin van de Mist Trail. Daar eerst nog even een sanitaire stop en dan… hiken maar. Het was ongeveer 9 uur toen we begonnen. Het eerste stuk ging al heel vlot redelijk stijl omhoog. Je loopt naast de Merced-rivier, die ook daar beneden nog woest over de rotsen raast. Het eerste ‘point of interest’ is de ‘bodem’ van Vernal Fall. Waar deze dus beneden op de rotsen neerkomt. Met veel gedonder en geweld! En nevel en spray. Zo’n waterval hoor je natuurlijk al van afstand, maar je voelt het ook. Het waait ineens koud(er) op je af. De vochtige nevel komt je tegemoet. 

En het is mooi! Bijna niet te omschrijven. In de nevel zie je regenbogen boven de rivier. Zo prachtig! We stonden eerst met open mond te kijken. Zo iets krachtigs en gigantisch hadden we nog nooit gezien.

Dan verder door naar boven, via een trap met ongeveer 600 treden. Ook wel ‘Nature’s Stairmaster’ genoemd. Niet al te breed, geen hek erlangs. Jij wilt naar boven en voldoende mensen willen naar beneden. Dus af en toe moet de ene kant even wachten op de andere kant. Al die tijd loop je naast de waterval die naar beneden dendert. In de mist/spray van de waterval.

Eenmaal boven aangekomen sta je bij het punt waar Vernal Fall zich naar beneden stort; op een paar meter afstand. Onbeschrijfelijk indrukwekkend! De kracht; het geweld…

Iets vóór de waterval was een breed ‘aanloopgebied’ van slickrock. Dat is een bodem van gladde rots. Daar liep het water eerst overheen en verzamelde zich in een poel, voordat het ‘over the edge’ gaat. Daar zijn we even gaan zitten en hebben we iets gegeten. Hier waren ook ‘restrooms’, dus een sanitaire stop gemaakt. Daarna verder naar de volgende waterval, Nevada Fall.

Het pad werd ruiger. Geen gemaakte traptreden meer, maar keien in het pad, waar je vaak omheen moest navigeren. Het klimmen werd onregelmatiger; een kleine stap omhoog, gevolgd door een hoge opstap. Echt lastiger. En ik bedacht me dat ik liever niet daarover ook weer naar beneden zou moeten. Dat zou op veel punten echt eng/akelig zijn geweest. 

Ondertussen verscheen Nevada Fall in beeld. Wat minder goed zichtbaar dan Vernal, maar nog steeds prachtig.

Op het eind hadden we het even moeilijk. Het pad werd echt moeilijk. We konden de top zien, maar iedere keer was er aan het eind van de bocht weer een volgende bocht! Zo dichtbij het doel geef je echter niet op! Eindelijk boven aangekomen ging er een zucht van verlichting door iedereen heen. Yes, we hebben het gehaald!

Nevada Fall is, op de top, ruiger dan Vernal. Er liggen wat rotsblokken op/bij de top, waardoor er geen ‘rechte rand’ is waar het water overheen dendert. Het kolkt alle kanten uit en stort zich dan over de rand. 

De omgeving waar de top van Nevada Fall ligt is overigens prachtig. Een soort rotsvlakte met aan de ene kant de woeste rivier en aan de andere kant een net zo woest bos. We waren overigens om één uur ‘s middags boven; hebben dus 4 uur gedaan over de klim. Daar hebben we lekker even zitten uitrusten, gegeten. Een hele brutale eekhoorn weggejaagd, die al met z’n klauwtjes aan mijn tas zat op een manier van ‘ik bedien mezelf wel’… Eerder die dag stond er eentje op z’n achterpootjes heel taxerend naar de broekspijpen van Pascal te kijken. Je kon hem zien denken ‘Hmm, als ik een aanloopje neem, hoe hoog kom ik dan?’. Brutale krengen! Er zitten er honderden en bang zijn ze niet…

Na een uurtje weer verder gegaan en aan de afdaling begonnen. Niet via de Mist Trail, maar via de John Muir Trail. Je loopt dan aan de andere kant van de rivier teug, met natuurlijk een andere blik op de waterval (voornamelijk Nevada Fall). De John Muir Trail is iets langer dan de Mist Trail, maar we hoopten ook dat het een beter begaanbaar pad zou zijn. We hadden nl geen van beide de behoefte om zoiets als de Mist Trail naar beneden te moeten lopen. 

Het bleek een goede keus te zijn! De John Muir Trail was duidelijk veel beter begaanbaar dan de Mist Trail. Ligt echter een stuk verder van de watervallen af. Terwijl de Mist Trail dus echt onder de spray van de watervallen ligt. Ze hebben dus allebei hun charmes. 

De terugweg ging overigens een stukje sneller dan de heenweg. We zouden twee splitsingen tegenkomen onderweg. Op een gegeven moment begonnen we ons een beetje zorgen te maken waar de eerste splitsing bleef. Een paar minuten later kwamen we aan op de tweede splitsing. De eerste hebben we dus niet bewust opgemerkt, maar gelukkig wel het juiste pad gevolgd. Anders zou de afstand nog langer zijn geworden. 

Op het tweede gedeelte van de terugweg begon het naar beneden lopen ons wel op te breken. Het is wel 6,5 kilometer naar beneden, he? Vooral mijn knieën werden pijnlijk. Strompelend kwamen we uiteindelijk beneden. Na een sanitaire stop maar besloten om naar de parkeerplaats te gaan lopen. Er stond zo’n lange rij voor de shuttle-bus dat we niet met de eerste bus mee zouden kunnen en zo frequent rijden die ook niet. 

Terug aangekomen in het hotel eerst gaan douchen! Wat hadden we daar een behoefte aan. Je weer fris voelen. Daarna als opa en oma naar het restaurant gesloft en onszelf getrakteerd op een heerlijke maaltijd.

Morgen iets heel anders; naar de Mariposa Grove om giant Sequoia’s te gaan bekijken. Hopelijk hoeven we daar niet al te veel te lopen en is het in ieder geval vlak! 

Groetjes en tot de volgende keer!