De Hualapai Nation (indianen)

Gisteren inderdaad een erg kort verhaal , maar ja we hadden ook een strak schema , er is zo veel te doen hier en dan probeer je toch nog heel veel te plannen op zo'n laatste dag.In eerste instantie hadden we graag een dag bijgeboekt, maar de directie had klachten gekregen van de gasten op de 8 ste verdieping dat de ijsblokjes machine steeds leeg was, en op camera beelden staat duidelijk dat Henny wel vaak op en neer liep, ja je bent hollander en dan pak je alles wat voor niks is, we deden steeds onze koelbox in de auto (formaat koelkast zoals thuis) vullen, en met die temperaturen hier loop je vaak op en neer. Trouwens we deden ook de wastafel vullen met ijsblokjes, ja ook hier is geen koelkast dus je moet je je bier en water flesjes toch zien te koelen.

Vandaag weer lekker gezwommen en het is weer warm, het valt op dat er veel zwervers rond het hotel vertoeven, waarschijnlijk is uitgelekt dat the good man from the Netherlands hier logeert en gratis kleding uitdeeld, ja de Goof maakt overal vrienden.

Henny zou graag een tas aanschaffen ik zeg dat hoeft niet want ik heb een hele mooie tas voor jou, ze glundert van oor tot ,,,, echt waar zegt ze , nou ze heeft heel de dag niet meer tegen me gesproken want een Albert Hein tas was nou niet direct wat ze met een tas bedoelde.

De navigatie vertikte het, nog nooit meegemaakt maar waarschijnlijk heeft het met de warmte te maken de temp loopt in de auto wel op tot 70 graden, dus een tijdje tegen de airco aangehouden en toen starte deze weer op.

Het is er eindelijke van gekomen schieten , ik roep het al jaren en rijden naar DERange waar je alle mogelijke wapens kan gebruiken, binnengekomen worden we vriendelijk begroet door een leuke jonge dame die ons haar fijn verteld wat de mogelijkheden zijn, nou en die zijn er, buiten hadden we al gezien dat een paar ouwe jongeren met anti tank wapens mortieren en vlakgeschut aan het schieten waren.

Persoonlijk hou ik het op G 19, AK 47, M4, 1A en de RPD (de heftigste ) voor de meeste lezers alleen maar getallen, maar bij de commandos schoten wij hier dagelijks mee. Ik ben best wel een beetje zenuwachtig het is tenslotte al weer een tijdje geleden, maar goed het schieten ging van een leie dakje en na een 1 1/2 uur schieten stonden de meeste instructeurs mee te kijken, dit hadden ze nog nooit meegemaakt. Wat handtekeningen uitgedeeld T shirt opgehaald en onder luid applaus terug naar de auto, en de laatste avond in Vegas.

Het laatste gedeelde van Vegas gaan we vanavond doen het Maydalin bay en het Luxor , hier hebben we lekker Mexicaans gegeten en een emmer Corona (5 flessen in een emmer).

Show time folks we gaan spelen, open de beurs en gaan met die banaan. ..................(inmiddels een paar uur verder)........... nou das ook niks dit kost alleen maar geld, we moeten ons haast zorgen gaan maken of we New York nog gaan halen.

Deze morgen op tijd weg richting Grand Canyon, Vegas we gonna miss you. Het reisschema verloopt iets anders maar we belanden op de historic route 66, wie kent hem niet bezongen door meer dan 40 verschillende artiesten de bekendste in deze rij is volgens mij Jannes , de Drentse volkszanger pursang.

Onderweg besluiten we de Grand canyon te bezoeken via de Diamond Creek road, via deze weg kan je de Grand canyon tot aan de collorade rivier met de auto benaderen, er is een heus strand en dit lijkt ons wel wat. Het is wel een lange weg ruim 1 1/2 uur rijden langzaam de Canyon in. Aangezien dit het gebied van de Hualapal Nation is (indianenstam) moet je toestemming vragen om deze weg te mogen berijden tot beneden, nou die toestemming was er snel,,, dollars willen ze zien, we krijgen het toegangs bewijs en dit moeten we ten alle tijden als er om gevraagd wordt tonen.

We vertrekken, en in eerste instantie is de weg goed, maar verder afgedaald van 970 m zitten we nu op 300 meter en de weg verslechterd al snel, af en toe raakt de onderkant van de auto de stenen van de weg. Je moet je voorstellen dat we al bijna 1 uur niemand zijn tegengekomen en dan speelt er van alles door je hoofd, het is bloed heet maar in zwaar terrein liever geen airco aan want dit kost veel motor vermogen, nog verder naar beneden wordt de weg smaller en gaat het er steeds ruiger aan toe, af en toe kijk je elkaar aan en wordt je steeds stiller, het zweet in de bilnaat zeg maar, onderweg komen we ineens een busje tegen berg opwaarts, we maken er nog een grap over dat die niet verder durft. Maar het begint langzaam toch iets te lang te duren. Onderweg maak je grappen van als je hier een probleem krijgt vind niemand je nog terug, slechte grappen op een verkeert moment. Plotseling zie ik een soort vrachtauto achter ons rijden op een afstand van zeg maar 300 m en zo ik hem zie,, is deze ook weer weg, en dan de weg die steeds slechter en smaller wordt. Ik ga terug zeg ik tegen Henny, ja wat moet je doen op zo'n moment iemand achter je op een weg waar je misschien verderop helemaal niet meer kan draaien, of serieuze problemen met de auto of schade !! officeel mag je niet de verharde weg af. Een aantal keer moeten steken maar toch gelukt om terug te gaan.

Iets verderop zien we de kleine vrachtauto met geblindeerde ramen stil staan midden op de weg, de weg waar wij langst naar boven moeten. Opzij gaan is voor ons geen optie want dan rijden we ons helemaal vast, 200 meter afgrond aan de ene, maar ook aan de andere kant. Ondertussen rijden we langzaam in de schaduw van een hoge bergkam. En ver boven ons hoofd vliegen er wat gieren , een zuid westen wind doet het stof voor ons opwaaien, Cactussen zijn onze stille getuigen, dit stof geeft Henny wel de mogelijkheid om ongezien de auto te verlaten. Achter de auto langst sluipt zij de bergkam over om aan de andere zijde de vrachtauto ongezien te benaderen, van tevoren hebben we onze porto's afgestemd op kanaal 47, Henny neemt water mee en ik blijf achter in de auto met Corona, butweiser en Jack Daniels allemaal goede bekenden. we spreken af dat wat er ook gebeurd met de een of met de ander de vakantie gewoon doorgaat. Langzaam rijd ik de geblindeerde vrachtwagen tegemoet, in eerste instantie blijft de onbekende gewoon op de weg staan, maar na ongeveer een uur is er toch beweging, de auto komt langzaam voorbij gereden en stopt op een punt waar ik niet meer voor of achteruit kan, in de verte is het gehuil van een jakhals te horen en de krekels die normaal een oorverdovend geluid produceren zijn nu plotseling doodstil. In de verte gaat de zon onder en plotseling gaat het geblindeerde raam open en een oudere man met gebruind en doorleeft gezicht met goude tanden kijkt mij indringend aan, hij steekt een sigaret op van het merk Dunhill, met vriendelijke stem vraagt hij het toegangs bewijs , het is goed en ik mag verder rijden.

Rond 20.30 uur ben ik in Flagstaff aangekomen en de State Patrol heeft Henny rond 02.45 uur bij het hotel afgezet

Tot morgen we denken Grand Canyon,misschiend of de krater bij Flagstaff of wat later door rijden naar New Mexico

Hasta la vista amigo's

adios Amigos