Van Santa Fe naar Show Low

Zaterdag 17 oktober 2009, 07.00 uur

Alweer een week voorbij. De tijd lijkt steeds sneller te gaan.

Zondag zijn we inderdaad Santa Fe gaan verkennen. Wat een leuke stad. Totaal anders dan andere steden. Geen wolkenkrabbers en moderne gebouwen, maar laagbouw met veel kerkjes en pleintjes. Er heerste een echte zondagsfeer. Veel mensen zaten lekker op de pleintjes van het zonnetje te genieten. Muziek op straat, heel gezellig.

Doordat veel bekende Amerikanen een tweede (of zesde) huis hebben in Santa Fe, zijn er ook veel dure winkels. Wat een schitterende spullen. Kleding maar ook veel kunst en spullen om je huis mee in te richten.

’s Middags hebben we geluncht bij Cowgirl. Vico voelde zich daar helemaal op z’n gemak tussen al die cowboyhoeden. Op het terras in het zonnetje stond een bandje te spelen. Kortom de perfecte zondag.

Maandag zijn we afgereisd naar Albuquerque.

Na 5 weken was de camper toch wel vies geworden. En natuurlijk pak je in Amerika niet zelf je emmertje met sop. Nee, het wassen van je RV laat je doen. Onze camper werd binnen 20 minuten blinkend schoon gemaakt door 8 Mexicanen.

Na het wasavontuur, wat Vico overigens een schitterende attractie vond, zijn we op een mooie camping gaan staan. We besloten gelijk hier twee dagen te blijven, zodat we de volgende dag lekker in het zwembad zouden kunnen plonzen.

Zo gezegd zo gedaan. Dinsdag aan het eind van de ochtend, zijn Jan Jaap en Vico al luid “Visje, visje in het water” aan het zingen. Laris is zoals gewoonlijk wat later en besluit het tafereel eerst vanaf een bedje aan te kijken. Even de beentjes omhoog, boekje erbij en … wat zie ik in m’n ooghoek, een harig blaadje, even de zonnebril rechtzetten, nee hoor een echte grote harige SPIN! Nu ben ik na m’n Australië avontuur echt niet meer zo onder de indruk van een spinnetje. Maaike en ik hebben menige spin en slang gezien. Maar zo’n grote heb ik nog nooit in het echt, en 20 centimeter van mijn voeten (!), gezien. Na een gil, waar de gemiddelde keukenmeid jaloers op zou zijn geweest, had ik ook de aandacht van de twee heren. JJ vond het natuurlijk gelijk humor en was blij dat hij in het water zat. En Vico riep alleen maar: “Beest plat!”, alsof het een vlieg betrof. Nadat ik de schok te boven was en vervolgens besefte dat groter niet altijd gevaarlijker hoeft te zijn, ben ik er maar even iemand bij gaan halen. Deze aardige man vertelde dat hij deze ook niet veel zag en dat deze wel groot was, maar dat je hem gewoon als huisdier kon houden. Deze tarantula was ongevaarlijk. Nu hebben we dus een huisdier in de camper. Nee, natuurlijk niet! Helaas hadden we ons fototoestel niet bij ons en dus moeten jullie ons maar op ons woord geloven.

Woensdag zijn we van Albuquerque naar Gallup gereden en donderdag via het Petrified National Forrest naar statecamping aan Fool Hollow Lake in Show Low.

Een schitterende route waar we onze ogen hebben uitgekeken. De camping is heerlijk rustig (als Vico slaapt) en je kunt hier de zon ’s avonds achter het meer onder zien gaan. Daarom hadden we gisteren besloten hier nog een nacht te blijven. Aangezien we niet zoals de andere gasten hier een auto achter onze camper hebben hangen, stelde Laris voor te gaan wandelen naar de ingang van het park. Dan hoefden we niet alle slangen weer los te koppelen van de camper en bovendien een beetje lichaamsbeweging zou ons goed doen. JJ protesteerde nog wel, dat het toch echt een stuk lopen zou zijn, we hadden er tenslotte met de camper ook even over gedaan om bij de standplaats te komen. Maar Laris wist hem uiteindelijk over te halen met het vooruitzicht op een kop koffie bij het Visitorscenter aan het begin van het park. JJ vroeg nog: “Welk visitorscenter?” Waarop Laris antwoorde: “Je weet wel, zijn we langsgekomen; eerst het visitorscenter links en dan iets verder het huisje met de ranger rechts”. Oké. We hoefden daardoor ook niets te drinken (inderdaad uit niets blijkt dat Laris enige reiservaring heeft) mee te nemen, want dat zouden we daar wel doen. Wij op weg. Onderweg werden we verbaast aangestaard door de andere gasten die even met hun Pick-up heen en weer reden om hun verblijf te verlengen. Je kon ze horen denken: “toeristen”. Nee, wij wilden geen lift, wij gingen lekker lopen. Oké, de zon was al aardig warm en de weg lang, maar wij hadden onze zinnen gezet op het Visitorscenter. Aangekomen bij de ranger, ons verblijf verlengd, zegt Laris met een heel iel stemmetje: “JJ, volgens mij is hier geen Visitorscenter, ik heb me vergist met dat national park waar we gisteren doorheen zijn gereden…..” De reactie van JJ kun je wel raden. Ach, iedereen kan zich toch weleens vergissen?!