Dag 14 | Misty Monument Valley

Het nadeel van het hoogseizoen in het Westen van de USA is dat je voor veel activiteiten er al van tevoren als de kippen bij moet zijn, zeker wanneer je met 2 families met in totaal negen mensen reist. Om te voorkomen dat we achter het net visten bij excursies of rondleidingen hebben we er dan ook al een aantal ruim van tevoren vastgelegd. Normaal gesproken een prima plan, maar heel af en toe loop je dan het risico dat Moedertje Natuur andere ideeën heeft op zo'n dag. We werden wakker onder een bewolkte hemel, en uit ons slaapkamerraam kijkend zagen we al dat de kenmerkende 'buttes and mesa's' in nevelen gehuld waren. Dat voorspelde weinig goeds voor de Goulding's Basic Tour die ons in ongeveer tweeëneenhalf uur de highlights van Monument Valley zou tonen...

Zestien jaar terug gingen we nog vrolijk met onze gehuurde GMC Jimmy over de onverharde weg door het park, maar met een camper van 10 meter leek ons dat niet bijzonder verstandig (laat staan dat het niet eens mag van de verhuurder). Rond 8 uur stapten we daarom bij 'Anne' achter in haar omgebouwde pick-up truck waar zo'n 20 mensen in konden zitten. Samen met wat random toeristen van divers pluimage reden we in rap tempo in de richting van het beroerde weer. Hoe dichter we bij MV kwamen, hoe onheilspellender de bewolking en hoe minder we zagen van de door water- en winderosie gevormde puisten in het landschap. Precies op het moment dat het buiten interessant werd moest 'Anne' de regenflappen laten zakken omdat de 20 gasten zeiknat dreigden te worden. Met als klein nadelig effect dat we nu door een stuk plastic moesten kijken, ondertussen hevig door elkaar geschud dankzij de kuilen en bulten op de 'dirt road'. Het werd er allemaal niet beter op toen de temperatuur aan onze kant dermate hoog opliep dat het plastic aan de binnenkant begon te beslaan... 

Ondertussen brabbelde 'Anne' vrolijk haar ingestudeerde tekstjes over draken, totempalen, de drie gezusters, een babykonijntje en weefkleden in haar microfoon. Sommige tekstjes kwamen twee of driemaal langs, wat ons deed vermoeden dat 'Anne' of dronken was of nog niet zo ervaren in de tourgidselarij. Gezien het feit dat Indianen nogal strikt zijn qua geheelonthouding moest het wel de laatste optie zijn. Zij zat lekker droog in haar pickup-truck en leek zich weinig te bekommeren om de ellende die wij doorstonden. Het dak lekte, de flappen lekten en bij elke wending van het voertuig kwam hemelwater op weer een andere verrassende plek naar beneden. Geen van de 20 inzittenden hield het droog.

Van dat hele Monument Valley hebben we een aantal schimmen kunnen zien en het leukste was nog wel het babykonijntje dat zich drooghield onder een rotsblok. Wat meteen de vraag deed rijzen wat dat konijntje daar deed en waarom 'Anne' haar zo snel had gespot. We vermoedden een vooropgezette actie, bij gebrek aan ander echt serieus wildlife. Coyotes? Porcupines? Die mochten van de vakbond met dit hondenweer waarschijnlijk niet naar buiten. Al met al werd het toch een vrolijke boel in onze truck, want iedereen zag de humor van deze mislukte tour er wel van in en toen een aantal reizigers van de slappe lach waren bekomen, waaronder Paula, stonden we ineens voor de beroemde rotspunt-met-cowboy. Nou, die cowboy is dus gewoon een Indiaan, lieve mensen! Maar het leverde prachtige kiekjes op, uniek vanwege de mistflarden op de achtergrond. Op de terugweg weefde een authentiek Indiaanse vrouwtje nog even een stukje kleed voor ons in een lemen hut met dampende kachel. Weer op de terugweg, toen de weg aan het veranderen was in een stromend riviertje, merkte 'Anne' op dat ze deze omstandigheden dit jaar nog niet had meegemaakt. Dat ze zelf druk was met het fotograferen van de watervalletjes die van de Mesa's stortten deed ons vermoeden dat ze de waarheid sprak. Na een dikke twee uur stonden we weer bij onze RV's. Een ervaring rijker, laten we het daar maar op houden!

Onze campers werden vakkundig snel rijklaar gemaakt en precies om elf uur gingen we richting Capitol Reef. We pikten nog een staartje van Monument Valley mee, maar het weer was inmiddels nog slechter dan die ochtend. De route naar 1000 Lakes RV Park bij Torrey was werkelijk fenomenaal: je viel bij elke bocht van de ene 'oeh!' in de andere 'aaah!'. Waar we gisterochtend vertrokken aan de meest zuidwestelijke punt van Lake Powell reden we nu langs het meest noordoostelijke gedeelte. Opvallend was de lage stand van het water, al jaren een discussiepunt in deze regio. Er gaan stemmen op om de Glen Canyondam open te zetten, maar dat zou betekenen dat Lake Powell in één klap zijn toeristische bestemming verliest. Voor nu leverde het meer in ieder geval nog een spectaculaire scenery op.

Het laatste stuk van de reis ging door Capitol Reef, ook weer van een adembenemende schoonheid. 1000 Lakes RV Park had voor ons 2 schitterende plekken in petto, met waanzinnig uitzicht op een bergketen en een weidse steppe daarvoor. We vallen tot nu toe met onze neuzen in de boter als het gaat om de campingplaatsen. Alleen jammer genoeg nog niet als het gaat om het weer, want we stonden goed en wel aan de hook-up of het begon weer te regenen. Gelukkig was het overdekte paviljoen dichtbij en genoten we van een bakje koffie. Gedineerd werd dit keer in het 'restaurant' van de camping, waar gezellig bij een verwarmend houtvuur werd genoten van de heerlijke cheeseburgers van de chef. Een gezellige camping, jammer genoeg maar voor één nachtje want we moeten weer verder. Onze road trip wacht op niemand! We mochten zelf het licht uit doen in het paviljoen en onder het geruis van de aangewakkerde wind vielen we in slaap...