Dag 22 | Panorama Trail Yosemite

Vandaag stond de 'piece de resistance' van deze vakantie op het programma. Een van tevoren in Nederland al verkozen wandelroute die de highlights van Yosemite aan elkaar zou rijgen: de Panorama Trail. Een niet misselijke wandeltocht van 11,3 kilometer die start vanaf Glacier Point en via Illilouette Creek, de Nevada Fall en de Vernal Fall helemaal afzakt tot de valleivloer. Aangezien we van boven naar beneden zouden wandelen moesten we met de hiker's bus eerst naar boven. Die hadden we - op basis van waardevolle voorkennis opgedaan op de diverse Amerikafora - een aantal weken geleden al gereserveerd en dat was maar goed ook, want de bus zat vol. De dame achter het stuur deed naast chauffeuse ook dienst als een soort van tourgids en becommentarieerde de reis van een dikke drie kwartier op bijzonder aantrekkelijke en informatieve wijze. Eenmaal boven genoten we eerst van het prachtige uitzicht op de vallei en op de watervallen die we laten die dag nog van dichtbij zouden zien. Vervolgens vertrokken we - bepakt en bezakt met liters water, lunch, fruit en chips - aan de trail. Nou ja, eerst moest het startpunt nog worden gevonden en dat was routetechnisch dan ook meteen de grootste uitdaging die we die dag hebben gehad. Maar na een vijftal minuten hadden we toch iets gevonden dat op een pad leek. De route voerde op grote hoogte langs de flanken van Glacier Piont, langzaam dalend naar de Illilouette, een charmant riviertje. Lunch werd genoten op een mooie boomstam, waar bij we ons vermaakten met zwaaien naar passerend wandelvolk van diverse nationaliteiten. De routebeschrijving waarop de keuze voor deze trail was gebaseerd had het over een dalend traject, met daarin na het passeren van de voetbrug over bovengenoemde riviertje een gedeelte waarin 'het weer licht omhoog ging'. Nou, dat kleine stukje was een verdraaid lang end. En maak van dat 'lichtjes omhoog' maar 'aardig steil'. Gelukkig zorgde Dave voor de noodzakelijke komische noot door loeihard 'ELMERRR!!!' te brullen, iets dat hem door de dames die direct vóór hem wandelden niet bepaald in dank werd afgenomen. Het is vastgelegd op video, zowel Dave's uitroep alsook de niet mis te verstane reacties die daarop volgden :-) We kwamen uiteindelijk bijna weer op dezelfde hoogte terecht als het startpunt Glacier Point. 'What goes up, must come down' en zo kwam het dat we vervolgens weer vrolijk afdaalden. We zijn er uiteindelijk niet uitgekomen wat nu vermoeiender is: dalen of klimmen. Het maakte niet zo gek veel uit. En toen moest het spannende gedeelte van dit verhaal nog beginnen...

De crux van de Panorama Trail zit 'm namelijk aan het eind, na al een kilometer of acht te hebben afgelegd. Je kunt vlak voor de Nevada Falls kiezen voor de John Muir Trail naar beneden óf voor de spectaculairdere Mist Trail (die de 2 watervallen Nevada en Vernal van dichtbij meepakt). Ik dacht dat ik me goed had voorbereid via allerlei fora en facebooksites. De wandelkenners typeerden de Mist Trail als 'goed te doen' voor mensen met een normale conditie. Wat de wandelkenners er in hun ongetwijfeld goed bedoelde enthousiasme er even vergeten waren bij te vermelden is dat je wél via een waanzinnig steil pad naast de Nevada Fall moet afdalen... Om vervolgens - nog een graadje erger - je bijna blind van de Vernal Fall te moeten storten, op een smal trappetje met treden op onregelmatige afstanden van elkaar, met een gammele reling en met een gapende afgrond op 20 centimeter rechts van je. Aangezien Paula en ik niet bijzonder sterk zijn met hoogtes (ik draai al door op een keukentrapje) werd dit toch wel even een spannend momentje. Met hartslagen van boven de 10 miljoen per minuut, een tunnelvisie waar de Gotthard een puntje aan kan zuigen en klamme handen waar je in één klap de droogte in Californië mee zou kunnen bestrijden hebben we het uiteindelijk toch gered. Twee watervallen lager stonden we, naast trillend van de adrenaline, ook wel een beetje trots te wezen op onszelf. De volgende keer dat ik me laat informeren door 'wandelaars' moet ik misschien eerst even een contra-expertise aanvragen... Is er misschien ook zoiets als een forum voor hikers met hoogtevrees?

De afdaling verliep vervolgens via dezelfde route als die van Vernal Fall Footbridge naar het dal en dat was inmiddels bekend terrein, want door ons al een dag eerder meegepikt. Een vreselijk irritante daling waarbij je op een bepaald moment de neiging had om maar te gaan rennen, achteruit te gaan lopen of je desnoods maar rollend van de berg te laten gaan omdat het dalingspercentage precies aan de verkeerde kant van de grens van het comfortabele lag. Uiteindelijk kwamen we na bijna 12 kilometer te hebben gewandeld op het eindpunt aan. Ondanks de onverwacht 'interessante' twists aan het einde waren we toch blij en voldaan dat we deze schitterende tocht hadden volbracht. Alle facetten die Yosemite tot zo'n prachtig park maken hadden we van zeer dichtbij meegemaakt. De wandeling werd nog extra verlengd door terug te lopen naar Lower Pines, nóg eens een kilometertje erbij. De ironie wilde dat we na de urenlange wandeling, waarin we slechts 2 hertjes, een dikke tor, een vlieg, een mug en een aantal squirrels mochten begroeten, juist op de drempel van de camping struikelden over een ratelslang. Tóch nog een Gevaarlijk Dier gespot deze vakantie, gelukkig maar. Dat vroeg om een beloning: in Half Dome Village smaakte de cheeseburgers verrukkelijk.