Dag 21 |'Elmer!!!'

We werden zoals elke dag eerder wakker dan de voor de zekerheid ingestelde wekker. Tevergeefs tuurden we een tijdje uit het slaapkamerraam in de hoop nog een van die beren te spotten waar we tot in den treure voor gewaarschuwd zijn. Nou, dat viel dus tegen. Verder dan een vroeg opgestane squirrel kwamen we niet. We vertrokken bijtijds van Mammoth Lakes richting Yosemite. Hemelsbreed een afstand van niks, maar omdat er nu eenmaal een bergketentje tussen zit moet je wel even de Tiogapas over. Die prachtige route tikte bijna de 10000 voet aan (voor degenen die niet zo thuis zijn in het imperiaal stelsel: da's net iets meer dan 3 kilometer hoog) en voerde ons langs beekjes, kreekjes, meertjes en hertjes. Tenaya Lake leverde de achtergrond voor wat leuke familiekiekjes en uiteindelijk bereikten we de Lower Pines campground in Yosemite Valley.

Back to basic, want meer dan een zwaar gedateerd toiletgebouwtje stond er niet op de meest populaire campground van onze roadtrip. Zo'n vier maanden geleden zaten we klaar, Dave op het kantoor van ING in Amsterdam en ik bij VCD in Eindhoven. Vergaderingen moesten worden onderbroken om geen seconde te laat te zijn voor Het Grote Reserveermoment, om 14.00 Nederlandse tijd. Eerst blinde paniek op de burelen van ING toen de beveiling van het netwerk tegensputterde (dat vond het niet zo leuk dat Dave veertig windowtjes had openstaan naar één en dezelfde website), daarna de euforie toen het mij gelukt was om twee plekken op een van de drie Pines-campgrounds te regelen. Nog geen handjevol minuten later was de periode 15 juli t/m 15 augustus volledig volgeboekt...En nu stonden we daar dan, tussen de prachtige naaldbomen, aan drie kanten van bovenaf gadegeslagen door de kolossen Half Dome, Glacier Point en El Capitan van het schitterende Yosemite National Park. Niet naast elkaar, maar we mochten onszelf al gelukkig prijzen dat we überhaupt op een van de populairste campings van de USA konden neerstrijken... We stonden naast het hokje van de dienstdoende parkranger, op het eerste gezicht niet de meest attractieve plaats maar toen het eerste bakje koffie was gezet en we eens goed rondkeken hadden we het toch maar goed getroffen. De eekhoorntjes waren talrijk en niet veel later liepen de herten (alweer) langs onze camper. Je zou het bijna normaal gaan vinden.

We kozen ervoor om nog een middagwandelingetje te doen om geen tijd te verliezen en zoveel mogelijk van het moois te zien dat het park te bieden had. Zestien jaar geleden waren we dermate ver van Yosemite gehuisvest (in Mariposa, zo'n 40 mijl verderop) dat we toen geen fut meer hadden om tot in de Valley te geraken en alleen het uitzicht vanaf Glacier Point hebben gezien. We waren destijds ook al aardig 'natuurmoe' geworden, iets dat we tijdens deze reis - nu we met onze campers er middenin stonden - absoluut geen seconde hebben ervaren. Wij vertrokken met ons viertjes voor de wandeling met als eindbestemming ergens tussen Vernal Fall Footbridge en de top of Vernal Fall. De aan het eind best inspannende route ('strenuouos' noemen ze dat, ik was plotsklaps zeer benieuwd naar de enige wandeling in Yosemite met de classificatie 'very strenuous') leverde als beloning een spectaculair uitzicht op de waterval op, met als bonus een prachtige regenboog voor de fijne fotomomentjes. De familie Huisman verkoos een andere wandeling en bij terugkomst op de camping werden de ervaringen uitgewisseld tijdens het diner met taco's en burrito's.

's Avonds kwam een park ranger in het amfitheater in het bos vertellen over met name de bedreigde diersoorten in Yosemite. Het werd een interessant uurtje, waarin we leerden dat er naar schatting 350 tot 500 zwarte beren rondhuppelden in het park. Die wetenschap zorgde ervoor dat we de dagen erna met een Sherlock Holmes-achtige speurdersblik de wouden intuurden op zoek naar een glimp van een van hen. Tevergeefs, kan ik vast verklappen.

We maakten ook kennis met de legende van Elmer. Bij het vallen van de avond hoorden we op diverse plekken in het bos, dichtbij en verderweg, de naam 'Elmer' roepen. Dachten we eerst nog aan een kind dat kwijt was (of, minder mysterieus, een kind dat zich moest melden voor de avonddis), via de Ranger vernamen we dat het ging om de legende van Elmer, een verhaal dat al vanaf minimaal de jaren vijftig van vorige eeuw ronddoolt door de Yosemite vallei. Het zou gaan om een vermiste kampeerder met de naam Elmer, maar andere varianten spreken van een hond, een jongetje of zelfs een beer. Een soort van 'urban legend', maar dan in een bos. Tegenwoordig is het een 'running gag' en kun je er je klok op gelijkzetten dat bij het intreden van de duisternis die ene naam een tiental minuten rondgeschreeuwd wordt over (alle) campings. We deden er vrolijk aan mee, trouwens. De legende hield zich wél netjes aan de stilteperiode, want klokslag 22.00 uur was het klaar met Elmer en viel de nacht over Yosemite Valley.