Dag 16 | Zion NP

De ochtendrituelen konden vandaag kalmpjes aan worden uitgevoerd. Aangezien het ritje Bryce-Zion slechts een dikke 2 uur zou vergen deden we het rustig aan. Tijd genoeg om een Fransman onze bezem uit te lenen die hij - naar eigen zeggen - 'five minutes' nodig had. Na een kwartier begon ik me een beetje zorgen te maken en toen ik in de verte een Cruise America-RV zag wegstuiven had ik al afscheid genomen van onze bezem, terwijl ik ondertussen heel Frankrijk en haar bevolking de ergste dingen aan het toewensen was. Tot mijn schaamte kwam de vriendelijke Fransoos niet veel later weer opduiken, mijn bezem in zijn hand. 'Iet woz verrie joesfoel', voegde hij er nog aan toe. Vive la France.

De route volgde het laatste stukje Scenic Byway 12 en ook vandaag ontvouwden zich wederom de meest prachtige vergezichten. In het pittoreske Orderville werd een German Bakery gevonden, waar we de meest krankzinnige prijs ooit voor een brood betaalden. Een 'Friesian' nogiets met nogwat erop kostte maar liefst een slordige acht-en-een-halve dollar, en dat is nog voor taxes! Er hing overigens wel een bord in de winkel waarop werd uitgelegd waarom ze zo'n ridicule prijzen durfden te vragen. Iets met dat het gemaakt werd in Duitsland en dat ze daarom 40% van het te betalen bedrag voor een stukje brood al kwijt waren aan transport en opslag. Dat bordje vonden we dan wel weer charmant, zelfs voor Duitse begrippen. De zaak leed overigens niet onder dat krankzinnige prijsregime, want het terras zat vol en - eerlijk is eerlijk - het brood smaakte heerlijk. Je struikelde er trouwens over de Hollanders, want net als wij was iedereen wanhopig op zoek naar een fatsoenlijk stukje brood. We schijnen later volgende week trouwens nog een Dutch Bakery tegen te komen, ergens in de buurt van Mammoth Lake, dus daar hangen ze vermoedelijk helemaal met de benen buiten, die landgenoten van ons...

We deden voor twee dagen boodschappen in een local market verderop in Orderville, die bijzonder goed gesorteerd was en met naar tevredenheid gevulde plastic tassen verlieten we het dorp op weg naar Zion. Eenmaal in het NP moesten we nog 15 dollar extra aftikken omdat we met een RV door een smalle tunnel moesten, waarbij om-en-om de richtingen toestemming krijgen om te rijden. Met onze big bad mama moesten we in het midden van de tunnel blijven om ervoor te zorgen dat onze RV heel bleef. Dat viel uiteindelijk reuze mee, want er waren nog veel grotere exemplaren die probleemloos door de toch best lange tunnel reden. We eindigden de spectaculair mooie route op Watchman Campground, nog net gelegen binnen de parkgrenzen. Een heerlijke plek naast elkaar, omgeven door de imposante kolossen van Zion en middenin weelderig groen. We stonden er koud of er liepen al 2 hertjes tussen onze campers door. Vinkje op de wildlife bingokaart! We genoten van de Deutsche brotlunch, knutselden wat aan het op de eerste dag aangeschafte badmintonnet (na een paar games lazen we in het campingreglement dat het verboden was om recreationele attributen zoals volleybalnetjes op te zetten en braken het ding dus maar weer af: voor je het weet wordt je door een overijverige parkranger het park - of erger - uitgebonjourd) en gingen vervolgens met de shuttlebus richting halte 3, waar we begonnen aan de Emerald Pool-trail.

Drie smaken had die route: je kon de lower, de middle of de upper route kiezen. Gaandeweg verlegden we onze eindbestemming en uiteindelijk kwamen we op de upper trail uit. Een schitterend uitzicht op de canyon onder ons en de machtige rotswanden boven ons. Daaruit stortte zich een kleine waterstroom naar beneden die voor wat verkoeling zorgde. Bij terugkeer trakteerden we ons bij de Zion Lodge op een welverdiende versnapering en eenmaal terug op de campground genoten we van wederom een bbq met een afsluitende kampvuur-en-marshmallow-bonanza. Er kwam weer een hert voorbij geschuifeld, maar toen bleek dat meneer of mevrouw halt had gehouden voor een 'number two' op het binnendoorpaadje tussen onze campers, toen vonden we hertjes ineens een stuk minder leuk. Ze krijgen van mij nog een kans om het goed te maken: als ik morgenochtend uit mijn slaapkamerraam kijk en ik staar recht in de ogen van Bambi, dan vergeef ik 't hem. Of haar.