Dag 15, Squamish en naar Vancouver Island

Een rustige ochtend, we hebben 115 kilometer te gaan vandaag en het eindpunt hoeven we pas om een uur of vier te bereiken, dat is namelijk de ferry naar Vancouver Island die om 17.20 uur gaat.

Het is daarom pas half elf als we de Riverpark Campground in Whistler verlaten (zonder nog te kijken naar de picknicktafel, waarop ons tafelkleed is blijven liggen…). We rijden – helaas nog steeds in de mist – naar Squamish, waar het Loggersfestival aan de gang is. De wedstrijden beginnen om half 2, er is daarom voldoende tijd om eerst nog even inkopen te doen bij het winkelcentrum. Bijzonder dat er zo’n groot evenement is en zo weinig verkeer. Rond kwart voor één rijden we het bijna lege parkeerterrein op, op aanwijzing van een zeer bereidwillige vrijwilliger, die ons een plekje gunt met veel uitrijdruimte. Eerst even eten, daarna gaan we het wedstrijdterrein op en worden we ondergedompeld in Canadese folklore.

Ook hier ontspannenheid troef. Het is er supergezellig, er is bijna rondom een houten tribune en op het middenterrein staan allerlei activiteiten klaar. Maar, ik zag al een dame in rood en wit met microfoon wat zenuwachtig op haar horloge kijken, eerst moet het volkslied gezongen worden. All rise please! In de USA hebben we ooit bij een rodeo de mensen de hand op het hart zien leggen, dat gebeurde hier niet. Toch iets nuchterder, die Canadezen. Dan beginnen de wedstrijden. Er wordt 60 feet paal geklommen, onderhands hout gehakt (underhand chopping, met rondes voor zowel mannen als vrouwen), er worden axes gethrowed (darten met bijlen) en heel dikke boomstammen in 25 seconden doorgezaagd. Het is enorm vermakelijk en wij hebben een erg leuke middag. En dan hebben we nog lang alles niet gezien.

Om kwart over drie moeten we ons losrukken, want er is nog een klein uur te rijden naar Horseshoe Bay, waar de boot vertrekt. Zo jammer dat het zicht op de kust zo wazig is, wat zou dit een mooie rit moeten zijn! Nou zijn wij ferry’s in Griekenland en Italië gewend, die vertrekken als het ze uitkomt. Deze niet hoor, stipt om twintig over vijf. En om zeven uur exact zijn we aan de overkant (nog steeds in de mist, balen!). Aan boord is genoeg te beleven, er worden maaltijden voor prettige prijzen geserveerd, alleen de koffie ‘Americano’ is niet te zuipen (de cappuccino daarentegen en de hot chocolate zijn prima). En als je door de rook heen kijkt, is het uitzicht ook fantastisch.

Na aankomst in Departure Bay (what’s in a name) rijden we de stad Nanaimo door naar camping Living Forest aan de zuidkant van de stad. We hebben een plekje met zeezicht geboekt en dat blijkt een zeer goeie keus. Een prachtige camping is dit met erg ruime plekken in een bos, deels met uitzicht op zee. We bakken de kip uit de deli lekker op en genieten van het uitzicht. Bijna jammer dat dit maar voor één nachtje is, morgen naar Tofino (en uit de wifi waarschijnlijk, dus ik verwacht dat een volgend verslag weer een paar dagen op zich zal laten wachten, net als de foto's bij dit verslag, want het uploaden daarvan lukt niet).

Wat ons hier tot nu toe opvalt – en heel goed bevalt – is de ontspannenheid van de mensen hier. Dat geldt in het verkeer, op de campings, bij evenementen, excursies en in de winkels. Heerlijk is dat! En alles blijft hier zo lekker netjes: tunnels en bruggen zonder graffiti, zou in Nederland niet lukken…. Geen idee of daar nou boetes op staan hoor, zou zomaar kunnen. Daar staat het enorme brandstofverbruik van onze camper weer tegenover, het is niet normaal wat dat ding op kan. Maakt niet uit wat voor rit je hebt, met of zonder bergen, lange of korte ritten, 1 op 4 is wat het neemt. We zien hier ook Mercedes-campers (Winnebago’s) rondrijden, daar gaan we de volgende keer dan maar voor….. Want dat camperen op zich, daar kunnen we best aan wennen!