Wells Gray Park

We beginnen de dag lekker lui met een ontbijtje in de kantine van de kamping, sorry, in het restaurant van het KOA resort. We boeken gelijk een extra overnachting, want het is hier toch wel erg mooi.

 

Nog even op internet kijken hoe de situatie in Nederland is. Ik zal mijn telefoon maar aanhouden, want waarschijnlijk hebben ze bij de formatie hulp nodig. Overigens hebben we hier geen telefoonontvangst.

 

We gaan op weg Wells Gray Park in en na zo’n 15 kilometer is het al bingo: een zwarte beer, formaat puber, direkt naast de weg. Ze zijn er dus echt. Op hetzelfde moment gaat onze camper in low gear en daar houdt de beer niet van.

We besluiten om eerst de weg helemaal af te rijden, ofwel 80 kilometer de bush in. Na 40 kilometer houdt het asfalt op en begint het te regenen. Best spannend rijden op zo’n natte halfverharde weg. Maar we doen het rustig aan en komen na 2 uur op het eindpunt. Tijd voor een kopje koffie. Wat ziet die wagen er trouwens schandalig uit, alsof we door de bush zijn gegaan.

 

We beginnen aan de terugweg, sightseeing. Een paar highlights: de Ray Farm. Van 1911 tot 1947 woonde hier midden in nowhere de familie Ray, een boerengezin met kinderen. Vader en moeder zijn hier begraven, de kinderen vertrokken naar elders en gaven de grond aan het park. Bij de oude boerderij en schuren die nu vergaan, staat nog een foto hoe het vroeger was. Dan hebben Hendrik en Lies het wel luxe. Ze woonden op 70 kilometer van de dichtstbijzijnde huizen en hadden alleen een paard. Omgeven door beren, wolven en cougars en ’s winters meters sneeuw.

Maar wel midden in de schitterende natuur.

 

Watervallen zijn er bij bosjes, de ene nog mooier dan de andere. Josee geniet van de wilde bloemen, grote vlinders en de lieflijkheid van het ongerepte landschap. Ook kreken en rivieren zijn er in overvloed. We lopen meerdere trails en hebben veel geluk want iedere keer is het droog terwijl het tussendoor miezert. Chantal van Tioga bedankt dat je een bezoek aan Wells Gray hebt benadrukt, we hadden dit niet willen missen.

 

Als we zo even na zessen weer terug zijn in Clearwater moeten we wel constateren dat die vroege beer ook de enige beer gebleven is. Eigenlijk helemaal niet erg, want een paar keer was het best spannend om zo’n trail te lopen. Je zult er maar een tegenkomen.

 

We hebben nog 150 liter benzine nodig en gaan dus even downtown. Van John horen we dat hier 3.500 mensen wonen, maar wel erg verspreid. “Maar desondanks kent iedereen elkaar hier”, zegt hij. Wat komt ons dat bekend voor.