Dag 25, Verder richting San Francisco (3 aug 2013)

Dag 25, Verder richting San Francisco, zaterdag 3 augustus 2013

We hebben in- en meteen weer uitgecheckt op de camping. Ik ben met Tyche naar het kantoor gelopen, maar toen hing er een briefje op de deur, dat de balie-eigenaresse het park in is. We lopen terug naar de camper. Dan proberen we het zo meteen nog maar een keer. Als we net terug komen, komt de eigenaresse er net aangereden in een golfkarretje.  Ze nodigt ons uit met haar mee te rijden, ik voorin, Tyche mag achterop staan. Het is maar een kort ritje. Tyche vertelt later dat ze er nu wel van baalt dat we een plaats zo dichtbij hebben gekozen. Als we in het kantoortje aangekomen zijn, vertelt ze dat ze Nederlanders leuk vindt. Dat hebben we al vaker gehoord. Ze vertelt dat ze de laatste tijd heel veel Nederlanders op de camping heeft gehad. Ook dat hebben we deze vakantie al vaker gehoord. Je zou niet zeggen dat het crisis is, als je ziet hoeveel mensen er op vakantie zijn. We betalen (makkelijk toch, die Visa card!) en het gebruikelijke handen schudden volgt. Ze vraagt of we haar een kaart willen sturen als we weer thuis zijn. Dan komt ze met een “I have to hug you guys”, achter de balie vandaan en krijgen zowel Tyche als ik een lekkere knuffel. “Those silly Americans”, lacht ze, loopt weer terug, en zwaait ons uit. Hier wordt je toch blij van!

We lopen weer terug naar de camper en dan doen Tyche en ik de afwas. Hierna gaat Tyche ook nog uit eigen beweging de vloer vegen! Als alles weer netjes is, stappen we in en gaan we op zoek naar een eetgelegenheid, dat kan niet moeilijk ziijn hier. We hebben nog niet ontbeten, konden niets lekker vinden in de camper, dus gaan we “uit ontbijten”, het wordt Denny’s. Het is wel een hamburgerketen, maar niet zoals Mac Donalds. Als je binnen komt, moet je wachten bij de desk, zoals in de meeste restaurants in Amerika. Je wordt dan naar je plaats gebracht. Michel vraagt of we aan de counter mogen zitten (net als in de film). Dat mag. We krijgen een menukaart. Ik bestel een fit-omelet. Dat is een omelet, met veel groente, zelfs verse spinazie, mat kaas en spek. Ik krijg er zelfs een bakje met vers fruit (appel, banaan en meloen) bij. Als ik het op heb, drijft mijn bord van het vet. Hoezo fit?!

Tyche heeft geroosterd brood (2 flinke sneeën), omelet, spek, kaas en Hash Brown patatoes (soort rösti). Alles gaat schoon op! Hoe is het toch mogelijk dat ze zo dun blijft.

Michel heeft pancakes met zwarte bessen ertussen en banaan erop (ook gezond), en natuurlijk a lot of sirup. Dat is één bord. Dan krijgt hij nog een bord, met daarop: scrambled eggs, spek, hash brown patatoes, (en dan heeft hij gezegd dat hij de worst niet hoefde, die er eigenlijk ook nog bij hoorde.) Het is maar goed dat hij die er niet meer bijgenomen heeft, want dit is al meer dan genoeg! Koffie en cola worden gewoon weer aangevuld, zonder te vragen! Na het eten tanken we en rijden dan richting kust. Hier volgen we de Hwy 1. Dit schijnt een prachtige kustweg te zijn, (tip van Dorien, een collega van de gemeente Deurne). We rijden weer door een wijngebied en zien dus allemaal druivenstruiken. Akkers vol!!!! Ik snap niet dat de wijn hier zo duur is, want die maken ze hier toch ook (Californische wijn!) We hebben laatst ontdekt dat een fles wijn en een fles Bacardi even veel kosten! (12-15 dollar).

Het is hier heuvelachtig en de zon schijnt lekker. We komen over de hoogste heuveltop en zijn verrast door het prachtige uitzicht. We kijken over de heuvels met daarachter de oceaan. Genieten met een grote G! De heuvels zijn hier wel begroeid, maar alles is dor en droog (net stro) en daarom zien alle heuvels geel, met hier en daar wat groen van bomen ertussendoor. Boven ons is de lucht strakblauw, net als het water van de oceaan. Ver weg, boven de oceaan zien we een wolkenband. Dan rijden we weer langs de kust, maar dan net iets hoger, waardoor we spectaculaire uitzichten hebben, op prachtige stranden, schuimkoppende golven, blauw water, baaitjes en inhammen. We zien 4 vogels, (meeuwen?) die zich keurig in een rijtje achter elkaar laten meevoeren op de wind. De zee heeft hier verschillende kleuren. Natuurlijk het wit van de schuimkoppen, lichtgroen-blauwig aan het begin, donkerblauw daar waar het echt diep wordt. Er tussenin af en toe bruinige plekken (zandbankje?).

We zien kite-surfers, vanuit de verte worden ze al verraden door hun veelkleurige zeilen in de lucht.

Verderop liggen meer rotsen in het water, er drijft iets van zeewier op het water. Het ligt er helemaal vol mee. Dan zien we weer iets prachtigs, wolken die lijken naar de bergen te worden toegetrokken. Ze gaan niet over de bergen, maar blijven er stil op hangen. We volgen deze prachtige kustweg en klimmen steeds hoger, bocht na bocht, met de meest prachtige vergezichten over het water. In de verte zien we mist.

We parkeren even in een inhammetje, de kinderen blijven liever in de camper, maar Michel en ik stappen even uit om even stil van het uitzicht te kunnen genieten.  De zon schijnt heerlijk warm, maar tegelijkertijd voel je de koude wind vanuit zee om je oren waaien. Eigenlijk is deze weg mooier als je hem vanuit het noorden richting zuid rijdt. Dan kun je makkelijker even uitstappen op de verscheidene uitzichtspunten, bovendien rijdt je dan dichter aan de klif, dus zie je alles nog beter.

En verder gaan we weer, over de bergweg met al die bochten. We horen het servies schuiven  en dan klettert er een bord op de grond. Kapot, natuurlijk. De kast was niet helemaal goed dicht, Stom! Gelukkig hadden we 5 borden, het is namelijk een 5-persoons camper (de tafel kun je ook ombouwen tot bed!)

We stoppen even en vegen alle scherven van de vloer. Dat wordt héél rustig rijden, maar het is wél prachtig mooi! Het gebied waar we nu door rijden, is veel groener. Het heet dan ook “Los Padres, national Forest”. Het is hier bewolkt én het is hier koud. Dat zie ik omdat we langs een camping komen, war we mensen buiten zien zitten met jassen en vesten aan. De tocht gaat onverminderd voort langs kliffen, dalen en bergen. Zelfs nu we toch al behoorlijk op de terugreis zijn, blijven we mooie, nieuwe dingen zien.

Zo rijden we het plaatsje Carmel in. Het is een stadje dat bekend staat om zijn kunst. Het wordt dan ook voornamelijk bevolkt door kunstenaars. Eén van de bekendste oud-burgemeesters van dit stadje is Clint Eastwood, je weet wel, de westernacteur!

Op het strand zien we ineens allemaal stoelen en een mooie pagode. Verderop nog meer. Hier kan getrouwd worden, wat een romantische plek! In Carmel doen we (waarschijnlijk voor de laatste keer) boodschappen, bij Safeway dit keer. Het kortingspasje komt weer goed van pas, op bijna alle artikelen krijg je wel korting met zo’n ding. Wel een raar idee, we kunnen natuurlijk niet te veel mee naar huis nemen, dus moeten we in ieder geval zorgen dat maandag de koelkast/vriezer leeg zijn. Zoals ik al eerder meldde, is de wijn hier vreselijk duur, daarom kopen we margaritha’s in allerlei smaken. Dit zit in zakken die je in de vriezer moet koelen, rietje erin en genieten maar. Het is trouwens best fris hier, de zon schijnt, maar toch is lange mouwen wel lekker. En dat terwij Myrthe op internet ziet dat het vandaag in Nederland 37 graden is geweest. We komen aan bij de 1^e camping. Die is vol. De tweede en de derde ook. Bij het wegrijden van de laatste camping is de toegangsweg zo smal, dat twee campers elkaar net (niet) kunnen passeren. Als we stil staan wordt onze spiegel door een andere camper geraakt. Ik heb meteen het nummerbord en andere gegevens opgeschreven (makkelijk dat ik een schrift en pen bij de hand heb!), en dat is maar goed ook, want hij rijdt gewoon door. Michel stapt uit en neemt de schade op. Dat lijkt mee te vallen, de spiegel wordt weer rechtgezet en er lijkt niets aan de hand te zijn. We besluiten het binnenland weer in te rijden, maar dan wel in noordelijke richting. Aan de kust zijn waarschijnlijk alle campings vol. Hier is meer kans. Maar we hebben pech. Bij de volgende camping krijgen we te horen dat er een concert is en alles in de omgeving zou wel eens vol kunnen zitten. Dan komen we bij een KOA-camping aan. Die keten kennen we inmiddels, daar hebben we ook een kortingspasje van. Het is al schemerig. Er hangt een briefje op de deur: “Sorry, we’re full”. Net als we weer weg willen rijden, komt er een golfkarretje aan. Een dame stapt uit en vraagt of we nog plek zoeken. Ze is namelijk net over de camping gereden en heeft nog net 1 lege plek gezien. Ach ja, je mag ook wel eens geluk hebben!!!Ik ga mee naar binnen en even later rijdt ze voor ons uit in haar golfkarretje. Het is wel een plek waar je achteruit in moet rijden, of dat een probleem is, vraagt ze min of meer verontschuldigend. Maar met een chauffeur zoals Michel kom je overal! Gerustgesteld doordat ze ziet dat ik uitstap en achter de camper even meekijk, vertrekt ze weer. Even later, als alles aangesloten is, maak ik het eten warm. We kijken nog even t.v. (een spannende film over een of andere godsdienstfanate), en dan lekker naar bed.