Marginal Way, Cape Neddick en Lowell

We zijn op de camping van bestemming aangekomen, een was gedraaid, een was in de droger en straks buiten naast de camper eten. We staan nu in Littleton, op Boston Minutemen Campground, in Massachusetts, onze vijfde staat op rij.

Vanmorgen tijdens het ontbijt kwam er een roodharige poezenvriend miauwend aan de camperdeur, wellicht bedelen om brokjes maar die hadden wij niet aan boord. Ik ben gek op katten maar in het buitenland hou ik ze altijd op afstand, ik zal ze niet aaien want na een onverwachte beet kan je langs de eerste hulp. Nu zal dat hier in Amerika wel meevallen, maar toch. Het was een raskat en hij zag er goed uit, hij zal wel bij de camping thuishoren. 

We gingen al vroeg verder langs de kust over de kustweg, zo schreef ik gisteren, ja, logisch hè? Maar ik bedoelde niet de Highway 1 maar de Highway 9, een binnendoorweg en minder druk. Nu kwamen we echt door de kustdorpjes. Het was iets frisser dan de laatste dagen maar nog steeds mooi weer. Hier ruik je echt de zee, thuis ook wel, maar hier is het anders, veel frisser. We reden door Kennebunkport en daar was het gezellig druk bij het haventje met de bootjes.

9 km verderop, in Ogunquit hebben we de camper geparkeerd en zijn we de Marginal Way gaan lopen. Dat is een pad van ongeveer 2 km dat langs de zee loopt. Mooie uitzichten heb je hier, er groeien mooie bloemen en het ruikt lekker. Koffie gedronken in het dorpje en daarna door naar de vuurtoren van Cape Neddick. Die staat op een rots in de zee, net voor de kust. De bewoner of beheerder moet in een gondeltje over het water er naar toe. 

We hadden nog een rit van 2 uur voor de boeg dus verder op pad. Nog een stuk de Highway 1 en bij Portsmouth het binnenland weer in. In het kopje van dit verhaal heb ik Lowell genoemd. Dat is niet omdat het een bezienswaardigheid is of een mooie stad maar omdat we daar met de camper dwars door de drukte heen gemanoeuvreerd zijn. Een nadeel van het vermijden van snelwegen is dus dat je in zo’n situatie terecht kan komen. Midden door de stad, alle stoplichten op groen, schoolbussen dwars op de weg en alles staat vast. Wegopbrekingen die de Garmin niet kent en dan moet je zelf creatief zijn en een andere route nemen in een stad waar je de weg niet kent. Dat is niet mijn favoriete manier van ergens komen maar Leo bleef nuchter en zei dat ze ook wel ontzag hebben voor zo’n grote camper, ze zien je in ieder geval niet over het hoofd en je krijgt soms voorrang.  Dat is ook waar, toch was ik blij dat we er doorheen waren en bijna bij de camping. 

Morgen willen we naar de stad Boston maar natuurlijk niet met de camper ;-). Bij de receptie gaven ze informatie om er te komen en op een half uur rijden is een parkeerplaats, ook voor RV’s en daar vandaan gaat de metro naar het hart van Boston. We zien het allemaal wel en gaan het morgen beleven.