30 mei 2012: Zion Canyon

30 mei 2012: Hiken door Zion Canyon

In de eerste week van onze reis werden we door de jet lag nog iedere dag vanzelf vroeg wakker. Helaas is die inmiddels uitgewerkt. We worden vandaag van de wekker wakker. Vandaag staat die op 07.00 uur Utah-tijd (dat is zelfs 06.00 uur Arizona-tijd) en het kost Sjé als vanouds weer enige moeite om uit het bed te stappen. Maar omdat we bikkels zijn en we vroeg op ons startpunt van de Narrows Trail willen zijn, blijven we toch niet liggen in ons superlekkere king-size bed. Jan haalt koffie en jus d’orange en op de kamer eten we snel een paar boterhammen. Onze rugzakken stoppen we vol met 7 liter drinkwater, twee blikjes cola, bijna een hele hiker-pizza (gisteren bij de Italiaan gekocht en vannacht in de koelkast bewaard), een paar energierepen en twee zakjes met zoute noten en droge kleren. Zonnebrand, zonnebril, hoeden, tape, waterdichte zakken en natuurlijk ook onze gehuurde hike-waterschoenen en wandelstokken worden niet vergeten. We zijn dus goed voorbereid; precies volgens het instructieboekje van het park. De trail die we vandaag gaan lopen is niet ongevaarlijk, maar als we net na acht uur in de pendelbus zitten naar ons startpunt, dan geven wij (met die mooie schoenen en stokken) alle andere inzittenden in de bus beslist de indruk dat wij professionele hikers zijn en dit vaker hebben gedaan. Niets is minder waar, maar we hebben er zin in. Gelukkig is de weersvoorspelling fantastisch: zon en circa 35 graden Celsius vandaag.

Na de geplaveide aanloop van een mijl – de voor iedereen begaanbare Riverside Trail – gaan we het water in. Dan begint het Grote Genieten van vandaag. We houden het niet droog. Eerst blijft het water tot kniehoogte, maar al na 200 meter maakt de Virgin River het wat lastiger: we moeten tot onze navel door het stevig stromende water. Dat is het punt waar de meeste toeristen ophouden en teruggaan (net als Jan in 2005 toen hij er met zijn zoons en samen met vriend Erik en zijn dochter was) maar wij bikkelen vandaag natuurlijk mooi door. De Narrows Trail begint op dat punt pas echt. Urenlang lopen we volop genietend door en langs het water. De hoge rotswanden van de kloof torenen ruim 200 meter boven ons uit en tot het middaguur komt er amper zon in de rivier. De kloof wordt snel smaller – niet voor niets is dit de Narrows Trail.

Wat hebben we een lol en wat genieten we samen spetterend door het water. Dankzij het goede schoeisel en de stokken komen we prima vooruit. In onze buurt hiken slechts 3 andere stellen. Die lopen dan weer een eindje achter ons en (na een rust- of drinkpauze) soms weer even bij of voor ons. Maar in feite lopen we bijna de hele dag alleen: de bijzondere canyon lijkt helemaal van ons. En wat is die mooi! Ongelooflijk mooi.

Jan heeft (vanwege het niet denkbeeldige ‘waterrisico’) zijn Canon-camera in het hotel gelaten en schiet met de kleine en draagbare Sony-camera toch heel wat foto’s. Hopelijk is de kwaliteit daarvan goed, want de kleine Sony-sensor is veel minder gevoelig voor het weinige licht in de kloof dan die van de Canon. We hebben wel lol om de zelfontspanner. Iedere keer dat we samen op de foto willen, dan moet Jan rennen voor zijn plek op de foto. Sjé lacht zich een bult.

Onze kruissnelheid in de rivier is natuurlijk niet heel hoog: zo’n 3 kilometer per uur en het water bereikt regelmatig de verkoelende kruishoogte. Dat geeft druk op de blaas. Normale toiletten zijn er niet, dus naar voorbeeld van Jan die er al geen moeite mee had, weet Sjé na vandaag ook hoe opluchtend lekker wildplassen in de natuur kan zijn.

Nou ja, deze weblog wordt te lang zo. Wat we willen zeggen is dat we iedere meter van onze rivierwandeling vandaag ontzettend genieten: dit is Amerika op zijn leukst en op zijn mooist.

Na ruim 7 uur hiken stappen we voldaan weer in de pendelbus terug naar ons hotel dat vrijwel naast het Visitor Center ligt. Na een welverdiend ijsje nemen we nog een verfrissende duik in het lekkere zwembad. We eten daarna een heerlijke Griekse salade en een BBQ-burger bij Wild Cat Billies in Springdale en genieten nog lang na van onze bijzondere tocht door de Virgin River.

In de hotelkamer lukt het Jan dankzij een werkende internetverbinding om weer wat achterstallige blogs te uploaden. We lezen ook de leuke en lieve reacties van onze familie en vrienden in Nederland. Hartelijk dank voor jullie betrokkenheid. We missen jullie allemaal, maar hopelijk begrijpen jullie ook dat we ons hier momenteel in de Zevende Hemel voelen en nog even willen blijven. Ontvang allemaal een hartelijke groet van de Grote Genieters in de Joe Es Ee.

(En, beste Gilles, , jij van harte gefeliciteerd met je 50^e verjaardag die op dit moment voor jou al is bereikt. Hier duurt het nog anderhalf uur voor het 31 mei is...)