2 juni 2012: Mono Lake

2 juni 2012: Mono Lake

Ondanks de gloeiende hitte buiten onze kamer (vannacht bleef het nog minimaal 40 graden Celsius in dit deel van Death Valley) hebben we dankzij de prima airco van Furnace Creek toch een heerlijke nacht geslapen. We staan om 08.00 uur op en na het ontbijt pakken we onze spullen in en rijden we naar het noordwesten, toch maar zo snel mogelijk deze onmenselijk warme en bizarre vallei uit. Sjé wil nog wel even midden op de weg op bijna het laagste punt van Death Valley poseren voor een foto die thuis moet bewijzen dat zij de kokende hitte van deze woestijn heeft kunnen verduren.

We zeggen tegen elkaar dat het hier heel leuk was, voor één dag wel te verstaan. We hadden er niet aan moeten denken nog langer in deze oven te moeten blijven. De Hwy 190 North stijgt even later van 100 feet onder zeeniveau gelukkig snel naar 4000 feet en daarmee daalt de temperatuur naar meer menselijke waarden. We hebben dit weer overleefd.

Halverwege onze prachtige rit tussen Death Valley naar Mono Lake komen we eerst langs Lone Pine, een mooi plaatsje aan de voet van één van de hoogste bergen van de Verenigde Staten: Mount Whitney, ruim 4400 meter hoog. Daar moeten we natuurlijk even een foto maken. De vlag hangt speciaal voor Sjeetje uit.

Als we op Hwy 373 verder rijden langs de even mooie als hoge flanken van de Sierra Nevada, een ruim 400 kilometer lange bergketen die West-Californië scheidt van Oost-Californië, hebben we het over Nederland. Jan mist de karnemelk en de dropjes, Sjé mist het heerlijke Nederlandse brood. Hier is het brood niet te pruimen, tenzij geroosterd. Nog geen 30 minuten later rijden we door het plaatsje Bishop en zien we een bakery, Erick Schat’s Backery. We stoppen en het blijkt een broodwinkel van een bakker met Nederlandse voorvaderen. Er wordt niet alleen heerlijk vers (Nederlands) brood verkocht, maar ook… dropjes! Toeval bestaat niet. Met vers brood en echte muntendrop rijden we heel gelukkig verder.

We komen om 14.30 uur aan in ons prachtige hotel in Mammoth Lakes, een alpine-achtig ski-oord, waar het ook ’s zomers goed toeven is. In onze Sierra Nevada Lodge krijgen we, althans voor ons gevoel, de koninklijke suite toegewezen: een super ruime kamer met zithoek en bankstel, keuken, kingsize bed, alles even luxe ingericht! Wat een mazzel hebben we deze vakantie toch steeds met onze verblijven. Leve Tioga Tours die dit voor ons allemaal heeft uitgezocht, voorbereid en geregeld!

We hebben nog een halve middag om Mono Lake en de omgeving van Mammoth Lakes te bekijken. Eerst gaan we naar het prachtige skigebied bij de 5 meren van Mammoth Lakes. Even mooi als menig Oostenrijks ski-oord. Maar Mono Lake in de avondzon wacht ook nog. Daarvoor moeten we nog 25 minuten rijden, maar dat ritje, door een prachtig berggebied, is ook alweer een lust voor het oog en beslist niet vervelend.

Bij Mono Lake, een superzout binnenmeer dat omklemd is door bergen waardoor het water niet weg kan stromen en alleen maar kan verdampen, staan zogenaamde tufa’s. Pilaren die door de bijzondere ecologie van het meer onder water groeien maar nu, door een lagere waterstand, boven water zichtbaar zijn geworden. Jan is er in 2005 al eens geweest. Sjé weet niet wat ze ziet als we er aankomen. Ze vindt het een bizarre, surrealistische wereld.

Californische meeuwen krijsen en het lijkt alsof we op een strand lopen. Zo ruikt het ook. Miljoenen kleine onschuldige vliegjes vliegen in zwarte zwermen langs de kust. Zodra je in de buurt komt zijn ze weg. Je hebt er dus geen last van.

We lopen een trail van 2 kilometer langs de zuidkust van Mono Lake en genieten van de rust op deze toch wereldberoemde plek, waar vorig jaar nog ‘buitenaards leven’ is ontdekt: een soort van ééncellige dieren die anders dan alle andere aardse levensvormen geen fosfor-atomen in zich dragen.

Na ruim een uur houden we het voor gezien en rijden terug naar ons paleis in Mammoth Lakes. Onderweg pikken we nog 2 pizza’s en salades mee die we in ons koninklijk verblijf heerlijk oppeuzelen. Tot grote vreugde van Jan is er ook nog eens supersnel internet beschikbaar op de kamer.

Het was weer een geweldige reisdag. Tijdens deze vakantie rijden we op sommige dagen meer dan 350 kilometer, maar toch merken we er weinig van. We hebben gelukkig alle rust en tijd om onderweg van heel veel dingen te genieten. Voor iedereen die zo’n Amerika-reis ook van plan is, is onze tip: rijd per dag niet meer dan 350 kilometer en blijf zo nu en dan een dag (of  twee) ergens langer staan, dan geniet je tien keer meer dan als ‘flits-toerist’.

Morgenochtend gaan we eerst naar het spookstadje Bodie en daarna rijden we via de Tioga-pas, die gelukkig al open is, naar ons laatste park: Yosimite, waar we vier dagen zullen blijven. We kunnen niet wachten, want de trails die we er gaan wandelen zijn er echt adembenemend mooi!