1 juni 2012: Death Valley

1 juni 2012: Puffen in Death Valley

Vandaag rijden we van Zion naar Death Valley een rit van ongeveer 400 kilometer door een overwegend droog en dor woestijnlandschap. De oneindigheid van de wegen en de immense grootsheid van al die kale vlaktes waarover wij ons verplaatsen, blijven ons boeien. Wat zijn we als mensjes toch klein in deze onmetelijke omgeving. En hoe woest ook, wat zijn deze landschappen, waar de natuur nog echt ongerept is, toch prachtig. Soms voert de weg ons door een imposante bergketen. Ook al zo mooi. Het is een genot om in Amerika auto te rijden. De wegen zijn nergens druk en bovendien prima onderhouden. Gelukkig hebben we ook nog een goede auto mét airco. Het is namelijk heet vandaag. De buitenthermometer van de auto geeft al bij vertrek om 09.00 uur zo’n 33 graden Celsius aan. In de auto merk je er gelukkig weinig van. Jan rijdt urenlang achtereen op de cruisecontrol zonder het gaspedaal of de rem aan te raken. We komen halverwege weer langs Las Vegas, dat ineens voor ons opdoemt als een soort onwerkelijke fata morgana in een grote lege woestijn. De Strip zie je al van 40 kilometer afstand. Wat een rare plek eigenlijk om in zo’n verschrikkelijk hete woestijn zo’n  alles verslindende miljoenenstad te bouwen. Rare jongens, die Amerikanen. Maar wel leuk dat wij die kermis (nog eens van afstand) mogen aanschouwen. Na een tank-, plas- en eetpauze zetten we koers naar onze eindbestemming van vandaag: Death Valley, de laagste, droogste en heetste plek van Noord-Amerika . En we hebben ook wel een mooie dag uitgekozen: de temperatuur loopt nog steeds op. Op 50 mijlen van Death Valley is het al 44 graden Celsius. Dan ineens… midden op de Hwy 373: een man met een stopbord die het verkeer tegenhoudt omdat ze verderop bezig zijn met wegwerkzaamheden. Ongelooflijk. We stoppen. De man loopt op ons af en zegt dat het wachten nog 10 minuten kan duren. Er is maar één rijbaan beschikbaar. Straks mogen we achter een zogenaamde pilot car aan gaan rijden, die er de hele dag voor zorgt dat er steeds maar in één richting verkeer over het baanvak rijdt. Jan vraagt de volledig ingepakte verkeersregelaar of hij misschien wat water of zo wil hebben. “Niet nodig, hoor, bedankt,” antwoordt de man, “het valt wel mee vandaag met de temperatuur.” We staan perplex. Als in Nederland de airco van een kantoor het niet doet en de temperatuur stijgt tot 25 graden, dan staken ze al. Hier asfalteren ze de weg nog gewoon wanneer het 45 graden en onbewolkt is. Niemand die klaagt.

Even later mogen we door en rijden we DeathValley in. De weg (Hwy 190 North) gaat dwars door en langs een bergketen en daarna rijden we naar beneden, een even mooie als bizarre wereld in, die zelfs onder zeeniveau ligt. De temperatuur stijgt met het dalen tot uiteindelijk zelfs bijna 50 graden Celsius!

De klap van die onmenselijke temperatuur voelen we voor het eerst als we in Death Valley uitstappen om wat foto’s te maken. Alsof je een hete oven instapt, dit is echt niet te beschrijven. We wilden graag wat wandelen, maar meer dan 100 meter kost je een liter water. Zo worden we vandaag echte toeristen: we rijden, we stappen uit, maken snel wat foto’s en dan: snel weer in de koele auto! Toch doet Jan een experiment. Hij vraagt zich af of met deze temperaturen een wildplasje de grond haalt. Hij acht de kans groot dat het vocht al is verdampt voor het de aarde raakt. Aan de kant van de door de hitte zinderende weg stelt hij proefondervindelijk vast dat het vocht toch op straat klettert. Sjé legt het tafereel vanuit de auto stiekem vast op de foto en ligt weer eens in een deuk. De foto is uiteraard niet voor publicatie geschikt ;-) Dus maar een andere.

Bij Furnace Creek Ranch, zo’n beetje de enige bewoonde plek in deze woeste en ledige wereld, krijgen we een lekkere koele kamer, waarin we even op adem komen. Maar daarna gaan we er toch weer op uit. We willen die ene dag die we in dit bijzondere en hete maanlandschap doormaken, toch echt beleven. Eerst bezoeken we het historische Borax Museum, en we rijden daarna ook nog een uur door de Valley naar een paar mooie punten, zoals Zabriskie Point en de Sand Dunes bij Stovepipe Wells Village, en we maken, ja heel snel, buiten de auto nog wat foto’s.

Om 20.00 uur gaat de zon onder. Als je denkt dat het hier dan kouder wordt, vergeet het maar. Het blijft tot diep in de nacht nog boven de 40 graden Celsius! Niks voor ons. Gelukkig is de Saloon van Furnace Creek gekoeld en hebben ze er heerlijke gerechten waar we van opknappen. Leuk dat we hier zijn, maar morgen zoeken we gelukkig weer koelere oorden op.