Antelope Canyon & Monument Valley

Zondag 16 juli

We kunnen rustig aan doen vanmorgen dus we slapen een beetje uit en ontbijten daarna in de schaduw van de bomen. We hebben redelijk lekker brood gevonden. French bread, een zacht wit brood. Ook hebben we goede yoghurt gevonden op aanwijzingen van Maria. Handig zo’n zus in Amerika. Wanneer we er niet uitkomen in de winkel appen of bellen we haar. In de meeste winkels is wifi dus dat gaat gemakkelijk.

Om 11.15 uur moeten we ons inchecken bij Antelope Canyon X. Dat is een half uurtje rijden. Om 11.30 uur worden we dan naar de canyon gebracht.

We breken de boel weer op en rijden mooi op tijd weg. Onderweg komen we langs Antelope upper canyon en Antelope lower canyon. Je ziet alleen de verzamelplekken want de canyons liggen uiteraard verborgen in de grond. De upper is makkelijk toegankelijk en de lower is wat lastiger te bereiken. Allebei zijn ze behoorlijk druk in de zomer. En omdat het smal is en je veel foto’s wil maken is dat niet zo fijn. Ik heb daarom gekozen voor Canyon X, die is wat verder rijden maar schijnt veel rustiger te zijn. In reisverslagen en op tripadvisor kan je zulke informatie goed vinden.

We zijn wat aan de vroege kant en hebben dus de tijd om de slippers in te ruilen voor dichte schoenen, ons goed in te smeren en drinken te pakken om mee te nemen. Vanwege de warmte ( of hitte, net hoe je het ervaart ;-)) is water mee nemen een standaard iets als je hier er op uit gaat.

Roos en ik checken in bij een jonge native vrouw ( Indiaan mag je hier niet zeggen) en achter haar zit een native oma met cowboyhoed en dito sjaaltje. Ik zeg nog tegen Ro “kijk oma lekker zitten”.  We kunnen gelijk mee en oma gaat ons naar de canyon rijden. “Zei ze nou dat oma ons naar de canyon gaat rijden?” vraag ik aan Ro. Het is hier namelijk een soort steppeachtige omgeving met alleen hobbelige zandwegen. Volgens Ro zei ze dat en we vinden het grappig.  We roepen de rest en stappen in een afgeragde suburban uit 1994. Oma klimt idd achter het stuur . Ze heet ons hartelijk welkom en vertelt dat ze Brenda heet. Peter zit naast haar en maakt een praatje. Wij kunnen niet alles verstaan omdat wij op de achterste bank zitten en alle ramen open staan. Maar ze vertelt dat zij en haar familie dit stuk land van de overheid hebben gekregen. Is natuurlijk niet helemaal waar, ze hebben het terug gekregen…… maar dat is een lastig stukje geschiedenis voor Amerika. Ook vertelt ze dat familieleden voorheen in de nabijgelegen energiecentrale werkten maar sinds een jaar organiseren ze dus tours naar de Antelopen canyon. Ondertussen bestuurt ze de auto behendig door het mulle zandpad. Onderweg zwaait ze naar haar zus die weer mensen terugrijdt. Bij de ingang van de canyon stappen we uit. Daar kunnen we nog flesjes koud water pakken uit een koelbox en dan lopen we over zand naar beneden waar we worden opgevangen door een nichtje en neef van Brenda. Het is er idd niet druk alleen voor ons is een vrij grote groep, je raadt het al, chinezen. Wij zijn samen met 4 Denen. Brenda’s nichtje stelt voor om even te wachten, wat ik oké vind. Het is nl. 11.40 uur en ik wil wachten tot 12.00 uur. Dan staat de zon recht boven de canyon en ontstaan er lightbeams. Brenda’s neef neemt ons daarom mee naar de tweede canyon, wat een klein stukje lopen is. We lopen langzaam want het is heet. Onderweg moeten we uitkijken voor slangen. SLANGEN???? Dat zit zo niet in ons systeem maar goed, dan letten we op voor slangen. Wanneer we er zijn is het 11.55 uur en zien we een rond stukje op de wand wat beschenen wordt door de zon. Brenda’s neef legt uit dat daar zo de lightbeam komt. En ja hoor, het licht verschuift van de wand naar de grond en dan zien we de pilaar van zonlicht. Het is een magisch gezicht. Er wordt wat zand in het licht gegooid en daardoor zie je het nog beter. Het hele plaatje van de lightbeam, omgeven door de typische strepen op de gewelfde oranje-roze rotsen vinden we allemaal prachtig. Er zijn nog een paar andere lichtzuilen. We genieten, verwonderen ons en proberen dat vast te leggen in veel foto’s. Ik ben er echt stil van dat ik nu sta op een plek waar ik zo naar uit gekeken heb en wat je thuis achter je computer bedenkt en boekt.      

De zon verschuift, de chinezen komen onze kant op en wij gaan naar de eerste canyon terug. Daar is het gesteente prachtig van vorm en intens van kleur. Ook hier blijven we kijken, genieten we en proberen we alles vast te leggen.

Dan is het tijd om te gaan. Je kan naar boven lopen maar je kan ook met een buggy gebracht worden. We kiezen voor het laatste.

Boven staat Brenda weer klaar om ons terug te rijden. Onderweg wijst ze nog een plant aan waar ze shampoo van maakt en een andere plant waar je mee kunt stomen om verstopte holtes mee open te krijgen.

Bij de parkeerplaats stappen we uit en zeggen Brenda hartelijk gedag.

We rijden verder naar Monument Valley. Wanneer we net op weg zijn staat er iemand langs de weg en hij lijkt te liften. Peter vraagt aan ons of we hem mee zullen nemen. Niemand geeft echt antwoord, we weten het niet zo goed. Ik kijk goed naar de man en probeer een inschatting te maken of het “kan”. Wat natuurlijk nergens op slaat, wat kan je nou zien in 2 seconden? Ondertussen heeft Peter de camper al aan de kant gezet en de man klopt op mijn deur. Ik vraag waar hij naar toe wil en hij zegt moeilijk verstaanbaar “4 tot 5 miles”. Dat is niet zo heel ver dus ik zeg dat hij in mag stappen. Hij loopt  naar de andere deur en de kids kijken elkaar aan. Ze zijn het er niet helemaal mee eens. Pieter speert naar achter en gaat op ons bed liggen. Rosanne doet uiteindelijk open en de man gaat zwijgend op de bank zitten naast Jasper. We rijden weer en het blijft stil in de camper. Ik probeer vanaf voor een praatje met de man te maken maar er komt alleen onverstaanbaar gemompel uit de vrijwel tandeloze mond. Sophie meent te horen dat hij nu 45 miles zegt. Ze zegt dat we eigenlijk een foto moeten maken van hem. Op het woord “foto” reageert hij door zijn mobiel te voorschijn te halen en te gebaren of we die op kunnen laden. Dat kunnen we niet want we hebben niet het goede snoertje. We praten met elkaar over wat we nou zullen doen als hij maar oneindig blijft zitten. In de verste verte is hier geen dorpje of iets te bekennen. Ondertussen zit  de man een beetje te dutten naast Jasper, die het allemaal maar niks vindt. Les 1 op de truckerschool “geen lifters mee nemen” zegt hij :-P.

Na een poosje vraag ik waarom hij langs de weg stond en waar hij nu naar onderweg is. Hij mompelt iets met “my car”. Af en toe zien we een auto langs de weg staan en dan vragen we of dat zijn auto is en of hij er dus uit moet. Maar nee hoor. Na een hele tijd komen we bij een klein dorpje met een tankstation. We besluiten om de man hier uit te laten stappen en te gaan tanken. Na dit dorpje is het nl. nog weer een eeuwigheid naar het volgende dorp waar tevens de splitsing naar de snelweg is. Hij stapt uit en gaat weer langs de kant van de weg staan. Wij gaan tanken. Bij het tankstation heb ik mijn deur een beetje open staan. Er komt een vrouw om geld bedelen. Wanneer ik zeg dat we geen papier- of muntgeld bij ons hebben ziet ze een doosje skittles van Jasper in mijn deur. Ze vraagt of ze die mag hebben en gluurt ondertussen naar mijn portemonnee die half uit mijn tas op de grond steekt.  Ik jok gauw dat die van mijn kleine dochter zijn en dat ik het niet kan maken om die weg te geven. Ik zeg sorry en doe de deur dicht en op slot. Toch blijf ik het moeilijk vinden om niets te geven in zulke situaties terwijl we het zelf meer dan goed hebben. Maar de vrouw is niet alleen had ik inmiddels ook gezien dus waar begin je dan aan.

Wanneer we Monument Valley naderen komen de bekende rotsen in zicht.  Butte’s heten ze. We stoppen langs de weg en maken foto’s.

Hier rijden we ook de staat Utah binnen en laten we Arizona achter ons. Het is hier weer een uur later dus de horloges worden een uur voor uit gezet.

We komen aan op Gouldings Campground wat prachtig tussen de hoge rode rotsen ligt. Het wifiwachtwoord is dan ook toepasselijk Redrock.

Peter en ik lopen tegen zonsondergang nog van de campground af naar een plek waar we mooi zicht hebben op de butte’s. Gewapend met Roos haar camera om foto’s te maken van de verandering van kleur in het zakkende zonlicht. Helaas, er hangt een wolk langs de horizon. Evengoed is het een mooi gezicht want boven de butte’s hangen onweerswolken en af en toe zie je grote flitsen.