Zion National Park

Vrijdag 21 juli

We ontbijten bij de camper lekker in de schaduw van de grote bomen rondom deze plek. Erg welkom met dit hete weer.

We hebben een niet al te lange en geen moeilijke trail uitgezocht. Hier in Zion wil je eigenlijk maar 1 trail lopen en dat is de Narrow’s. De Virgin River loopt door Zion NP en aan het einde van de valley waar je als bezoekers kan komen ( het eigenlijke park is veel groter) begint een smalle kloof waar je bij lage waterstand door de rivier kunt lopen. Met heet weer lekker koel en avontuurlijker dan een gewoon pad. Maar er kan ook gevaar voor flashfloods zijn. Wanneer het veel verder op bijvoorbeeld regent of er is veel smeltwater dan kan er opeens een hoge waterstroom komen. Een flashflood dus. En dat kan heel gevaarlijk zijn. Wanneer je de Narrow’s gaat lopen moet je altijd informeren hoe hoog de kans op flashfloods zijn. Bij ons is de kans jammer genoeg heel groot en raden ze het sterk af om de trail te lopen. Een paar dagen er voor was hij ook gesloten en de dag dat wij vertrokken ook weer. Dus onze tweede optie voorgelegd aan de ranger bij het visitorcenter, de Emerald Pools Trail. Omdat ze voor ‘smiddags regen opgeven vragen we of het wel een goed idee is en de ranger zegt dat het dan juist mooier en beter is omdat de watervallen dan groter zijn. “Niet gevaarlijk?” vragen wij, met de Narrow’s in ons hoofd en blijkbaar op ons gezicht. “Nee hoor, je zal daar niet dood gaan” antwoordde hij lachend.      

Omdat we in Zion Park staan kunnen we de camper laten staan en nemen we de shuttlebus naar het begin van de trail. Het is erg druk maar er rijden heel veel bussen dus we hoeven nauwelijks te wachten.

Bij de halte wordt nog een keer door een ranger gevraagd of je de Narrow’s gaat lopen want dan krijg je nog een waarschuwend praatje. Een ranger ziet er trouwens echt uit zoals je je een ranger voorstelt; zandkleurige of bosgroene kleding met veel zakken, een zelfde kleur hoed met brede rand , stevige wandelschoenen en een rugzak. Zo’n padvinder als je in de Donald Duck ziet.

Met de rugzakken vol water en eten gaan we op pad. Pieter heeft nu net als Peter een camelback, die we voor hem in de Grand Canyon hebben gekocht. Het leek hem ook wel handig i.p.v. met een flesje te lopen.

Het pad is lekker tussen de bomen en redelijk goed aangelegd. Veel platte stenen. Ook niet de hele tijd omhoog maar soms even vlak. We komen al gauw bij de lower pool. Jammer genoeg is de waterval niet meer dan een stroompje en daardoor is de pool ook niet echt groot. Maar het water dat spettert is wel heerlijk verkoelend en de zon schijnt mooi op het water waardoor je een regenboog ziet. Ook loop je onder een soort overkapping van gesteente door waar het water over heen valt. Daar gaan we even zitten en nemen we foto’s.

We lopen verder naar de middlepool  maar ook daar is weinig pool. Wel een waterstroom waar je lekker je hoofd onder kunt hangen en een klein laagje water op de grond maar meer is het ook niet.

Dan verder naar de upper pool. Dat is een pittiger stuk. Er is geen pad meer maar een heel stijl stuk met stenen en zand. Ook is het smal en is het heet. Hier geen schaduw meer van bomen.  Maar we gaan er voor. We hopen natuurlijk dat we uiteindelijk wel een waterval met grote poel zien.

We doen er best een poos over maar uiteindelijk komen we aan bij de eindbestemming. Helaas ook hier geen waterval te zien maar wel een meertje onderaan het gesteente waar de waterval normaal van af komt.  Ook zijn hier veel bomen waardoor je lekker in de schaduw zit op de grote stenen die hier liggen. We lunchen en trekken onze schoenen uit om de hete voetjes te verkoelen in het water.  Ook hier zijn onze vriendjes de chipmunks weer. De iets groter versie. Ze weten precies waar mensen zijn, is eten. Zodra je wat eten pakt komen ze bij je in de buurt. Als je vervolgens gaat zitten eten moet je echt je tas dicht doen om te voorkomen dat ze erin gaan. We vinden ze erg leuk en soms schattig om te zien maar je moet ook echt op je hoede zijn.

We lopen weer terug. Het eerste stuk hetzelfde maar ongeveer halverwege kan je kiezen om een andere weg terug te lopen. Dan kom je gewoon bij een busstop verder uit. Wanneer we de weg beneden al kunnen zien horen we het geloei van een aantal zieken- of politiewagens. We bedenken wat het zou kunnen zijn en denken dat er misschien een flashflood is geweest in de Narrow’s en dat er misschien wel mensen gewond of verdronken zijn. En dat we dan opa Jan en de moeder van Jasper maar gauw moeten laten weten dat wij oké zijn, aangezien zij precies weten wanneer we welke dag waar zijn, en zij misschien iets op het nieuws horen……….ooooh, onze fantasie neemt een loopje ;-X.

Beneden aangekomen zien we twee ambulances staan maar verder zien we niets.

We nemen de bus naar de vorige stop en kopen daar een ijs  ( ijsje kan je het niet noemen en Pieter en ik delen het) of wat drinken en gaan dan lekker in de schaduw van een enorme boom in het gras liggen. Zo dat ligt lekker. We horen wat Nederlanders om ons heen en wanneer een groepje wegloopt spreekt  Peter ze aan. Ze hebben een praatje over welke route ze rijden en wat ze allemaal gezien hebben tot nu toe. Peter vraagt of ze met een camper zijn waarop de man antwoord dat dat geen optie voor hen is omdat ze elkaar dan de tent, uh camper, uitvechten. Wij reageren een beetje lachend en vooral zwijgend……… ;-).