Yosemite NP, Misttrail

Woensdag 26 juli

Vandaag vertrekken we vroeg naar Yosemite Valley. De kid's blijven weer lekker liggen en daardoor zijn we vlot op weg. Het is lekker rustig op de weg dus we kunnen goed doorrijden. Onderweg zijn er prachtige uitzichten de Valley in. In de Valley zelf is het wat drukker maar voor we het weten zijn we rond 9.00 uur bij de parkeerplaats van Curry Village. En waar we onderweg nog dachten ruim op tijd te zijn treffen we hier een bomvolle parkeerplaats. Ook de shuttlebussen die hier langs rijden zitten al behoorlijk vol. We speuren snel de parkeerplaats af maar zien echt geen plek, laat staan een RV-plek. Maar met dat we bedenken wat we nu zullen doen, lijkt er een RV voor onze neus weg te rijden van een plek naast de shuttlebusstop. Ik spring uit de camper en vraag weer in m'n beste Amerikaans of ze aan het inparkeren zijn of echt weggaan. De mevrouw van de camper geeft geen antwoord, stapt in en ze rijden weg. Ik zwaai naar Peter die mij oplettend in de gaten houdt want hij staat niet relaxed tussen de overstekende mensen en de daar door heen manouvrerende shuttlebussen. We kunnen het nog niet echt geloven maar Peter parkeert de RV behendig op de vrijgekomen parkeerplek. Als we staan vragen we ons nog steeds af hoe dit nou kon gebeuren. Ik kijk om me heen wáár we zijn en besef dat we tussen de gigantisch hoge rotsen van Yosemite NP aan de andere kant van de wereld dan thuis staan. Met dat ik naar boven kijk voelt de parkeerkplek niet als toeval. 

Nu we geparkeerd staan gaan we rustig ontbijten en maken we ons klaar om te gaan wandelen. Brood, water en snacks verdelen we weer over de rugzakken, de wandelschoenen gaan weer aan en we smeren ons goed in met zonnebrand. 

We stappen op de shuttlebus. Onderweg zien we Upper Pine's, 1 van de campgrounds waar we graag hadden willen staan. 2 haltes verder gaan we er uit, bij Happy Isles. Daar beginnen we aan de Misttrail. Een pittige trail waar we de hele dag zoet mee zijn. Het is een wandeling naar 2 watervallen, de Vernal Fall en de Nevada Fall. Kom maar op met die watervallen want na de waterstroompjes bij de Emerald Pools in Zion hebben we wel zin om iets serieuzers te zien. 

Het begin is goed te doen. Het pad is vlak maar het stijgt wel al behoorlijk. Langs het pad staat een bord met informatie over beren; denk niet dat beren schattig zijn, laat geen eten slingeren want dat schaadt de gezondheid van een beer en maak je groot en maak veel herrie als je oog in oog komt te staan met een beer.....oh ja... das waar ook, er leven hier beren....brrrrr....

Al vrij snel horen we het geruis van water en zien we een flinke waterstroom zich een weg banen tussen de grote rotsen door. Het stroomt heel hard want het water spat hoog uit elkaar tegen de rotsen. In de nevel boven het water zijn regenbogen te zien. Prachtig! Verderop steken we het water over via een brug en zien we in de verte de eerste waterval. Wauw, dat is geen waterstroompje maar een echte grote waterval. Dat stimuleert om verder te gaan. Het is ook nog prima te doen want we lopen lekker in de schaduw van de bomen en het stijgt iets minder hard. Af en toe voel je de koelte van het water, heerlijk. Wanneer we in de buurt van de Vernall Fall komen gaat het pad over in een stenen trap. En hoe hoger we komen hoe meer nevel er is en hoe natter we worden. Dat vinden we niet erg want het verfrist lekker. Nu dringt de naam van de trail ook pas tot me door :-). Ook zien we de waterval steeds beter. De trap wordt wel wat glibberig en omdat het natuursteen is zijn het geen gelijke treden en moet je goed opletten. De nevel wordt op een gegeven moment gewoon motregen maar dat duurt niet lang want dan zijn we hoog genoeg gekomen om boven het gespetter van de waterval uit te komen. Met een lijf alsof we net uit de sauna komen kunnen we droog genieten van dit prachtig stuk natuur. Wat een gigantische hoeveelheid water dendert hier naar beneden en wat een kabaal maakt dat. Daardoor hoor je gewoon hoeveel kracht het water heeft.Ook hier verschijnen prachtig regenbogen in de nevel en de zon. Je blijft kijken, naar de diepte waar het water heen gaat, naar de hoogte waar het vandaan komt, naar de regenbogen, naar hoe het neerdendert op de rotsen, naar hoe het krachtig kolkend verder stroomt......

We gaan even zitten om wat te eten. En met dat we dat doen zitten de eerste brutale chipmunk's al weer op ons eten te azen. Deze lijken nog weer brutaler dan die in Zion en al gauw vinden we ze niet meer zo leuk en jagen we ze weg. maar daar trekken ze zich weinig van aan. 

We gaan verder via een spannende natuurstenen trap die tegen een grote rots geplakt lijkt. Als u rechts kijkt ziet u muur, als u links kijkt ziet u heel lang niets, zoiets. Tussen jou en dat niets zit gelukkig wel een ijzeren railing maar toch. Boven bij de rand van de waterval is het heel vlak met een groot vlak gesteente. Langs de rivier kun je mooi onder de bomen zitten. We kijken even bij de rand van de waterval en lopen dan door naar de volgende fall. Dit wordt pittig heb ik gelezen maar dat verklap ik alleen aan Pieter :-). Maar omdat we vroeg op pad zijn gegaan hebben we de tijd en heb ik er alle vertrouwen in dat het ons allemaal gaat lukken. En samen uit, samen thuis, om de beurt blijven Peter, Pieter en ik bij Rosanne die het wat rustiger aan doet. Het valt ook niet mee met die kleine beentjes ;-). Het is hier ook rustiger onderweg omdat de meeste mensen alleen naar de Vernall Fall lopen en dan weer terug gaan.

We horen dat we dichter bij de Nevada Fall komen en even is er geen pad maar een open, vlak stuk waar we de fall al goed kunnen zien en waar we dicht bij de rivier kunnen komen. Omdat het warmer is geworden en we meer in de zon dan in de schaduw lopen is de verkoeling van de rivier meer dan welkom. De bovenkant van de waterval is hier smaller dan bij de vorige maar er komt net zoveel water doorheen. Dus hier is het watergeweld nog indrukwekkender en maakt het nog meer geluid. Prachtig.

Wanneer we verder lopen komen we bij het meest pittige stuk waar ik over gelezen heb. Het pad gaat hier in haarspeldbochtjes trapsgewijs omhoog. En als ik het goed heb lopen we ook al op ca. 1500 meter hoogte.Het is inderdaad pittig maar ik geniet, Roos niet. Wanneer zij het echt zat is en wij denken er bijna te zijn gaan we (weer) even zitten. De haarspeldtrap houdt hier op en we zien wat water druppelen. Voor de zekerheid kijk ik nog even een stukje verder, om de hoek zeg maar. En daar is echt de bovenkant van de Nevada Fall. Dus we slepen Roos daar nog naar toe en we genieten van alles wat we daar aantreffen. Het uitzicht, de waterval, het ijs- en ijs-koude water aan onze blote voeten, het uitrusten, de blauwe vogel met kuif, de regenbogen, de gesmeerde broodjes, het idee dat we straks alleen nog maar naar beneden hoeven te lopen.......

We kiezen er voor om niet via dezelfde Misttrail terug te lopen maar via de andere kant van de rivier, de John Muir-Trail. Die is makkelijk omdat de stijging ( of daling) daar geleidelijker gaat. Dat is ook zo en we lopen redelijk relaxed naar beneden. Jasper en Sophie hebben de vaart erin en die zien we pas beneden weer. Peter, Pieter, Rosanne en ik lopen afwisselend met elkaar of opgesplitst. Onderweg ligt er soms behoorlijk wat poep op het pad en we denken dat het paardenpoep is. Op de kaart heb ik een trail gezien wat alleen voor ruiters is. Maar dit pad is ook voor wandelaars..... Roos denkt wat ik denk. Berenpoep? Natuurlijk niet zegt Peter. Nee, natuurlijk zegt hij dat. Wanneer we al redelijk dicht bij het eindpunt zijn loopt Pieter inmiddels flink vooruit bij Jasper en Sophie. Peter en ik lopen in een redelijk rap tempo en Roos doet het nog steeds rustig aan. Omdat het hier al weer behoorlijk druk is lopen we door en durven we Roos achter ons te laten. We zien elkaar dadelijk weer. Onderweg zien we een ranger op een steen zitten, rustig iets te lezen met een geweer naast zich. Wanneer we het eindpunt in zicht hebben horen we iemand ons van achteren gehaast naderen. "Ik heb een beer gezien, ik heb een beer gezien". Het is Roos. Ze zag langs het pad wat mensen samen ergens naar toe kijken aan de overkant van de rivier en daar bleek een beer te lopen. Ze heeft er even naar gekeken en is toen naar ons gerend.....GEREND, huh, kan Roos rennen ;-)? Maar erg leuk voor haar dat ze een beer heeft gezien. Echt gaaf. We denken dat daarom de ranger langs het pad zat maar die heeft zij weer niet gezien. Ik had liever ook de beer gezien ipv de ranger maar goed. Ik vraag of ze foto's heeft gemaakt maar dat heeft ze in de opwinding niet gedaan. Ik plaag haar dat het dan vast een grap is dat ze een beer heeft gezien. Geen bewijs....jammer..... 

Als we door het park in filevorm naar de uitgang rijden kijk ik goed om me heen naar buiten. Dit is de laatste kans op deze reis om nog een beer te kunnen zien.....En dan zie ik ineens aan de rechterkant een soort reuzenkat zitten, ter grootte van een flinke herdershond. Gevlekt en met pluimen op z'n oren. Het zit heel rustig alle drukte op afstand om zich heen te bekijken. Omdat we door moeten rijden is het ook zo weer voorbij en kan ik geen foto maken, helaas....geen bewijs :-). Maar ik ben er erg van onder de indruk. Wat zou het voor beest zijn? een Mountainlion? Een Lynx? We denken het laatste, en wanneer ik het later op zoek blijkt dat ook zo te zijn. Wauw. 

Moe maar met een prachtige wandeling achter de rug en in onze herinnering rijden we terug naar ons "resort". Daar bbq ik weer op de fire-pit en eten we kip, aardappeltjes en een maiskolf.