Op gang komen

De vakantie is echt begonnen. Zondag om 07.15 uur stond Roos op de stoep, en een uur later waren we op Schiphol. Prima taxiservice op een rustige zondagochtend.

Eerst inchecken: dat werd een belevenis op zich. Helaas handmatig, want via internet en de ‘praatpaal’ op Schiphol ging het niet. En bij het doorvoeren van de tassen ging het juist wel. De tas van Greet verdween op de loopband met label eraan. Die van Angénis wilde niet achterblijven, en ging er zonder label achteraan. Hij was niet meer tegen te houden, hoe de grondstewardess het ook probeerde. Ze belandde zelf half op de transportband. Ze heeft direct naar de ‘kelder’ gebeld waar de ongelabelde bagage heen gaat. Geen probleem: de tas zou gewoon op onze vlucht meegaan. En nu maar hopen dat we de tas in Vancouver gewoon op de band zien staan. De handbagage- en personenscan, en de douanecheck gingen best snel, dus tegen 09.00 uur zaten we aan de Starbucks cappuccino en hot chocolate. Om 12.20 uur melden bij de gate, en voor die tijd nog een broodje eten. Lekker relaxed allemaal.

En dan sta je ruim negen uur later in Vancouver aan de transportband … en komt er maar één tas. Angénis’ tas is toch op Schiphol blijven liggen, ondanks alle beloftes van KLM! Grrrr… Dat leverde op het vliegveld dus meer dan een uur vertraging op. Maandagmiddag hoorden we dat de tas die middag op het vliegtuig is gegaan in Amsterdam, op dinsdag naar Kelowna wordt gevlogen en afgeleverd in het hotel. Vandaag dan maar een paar onderbroeken en een t-shirt gekocht in een supermarkt.

En dan is er nog de auto. Wij hebben ons gemeld bij autoverhuurder Alamo, en hebben braaf zitten wachten tot we omgeroepen zouden worden voor de sleutel. Wij hebben niets gehoord, zij hebben wel geroepen… Hebben ze onze auto alvast maar aan iemand anders meegegeven. Maar na ruim een uur, hoera, een gloednieuwe witte Nissan Rogue AWD.

Te moe, en niet alleen door de vlucht dus, om nog iets meer te doen dan een broodje eten zijn we zelfs niet meer naar Richmond Harbour gegaan.

Vandaag zijn we met steeds mooiere natuur om ons heen via Maple Ridge en Harrison Hot Springs (druk vakantieoord aan Harrison Lake) naar Hope gereden. We zijn beland in een wat verouderd, grappig motel met hot tub en zwembad. Maar daar heb je niets aan zonder badpak…

Vanmiddag wel even lekker in beweging geweest. We zijn door de Othello tunnels gelopen en hebben een deel van de Coquihalla Canyon gewandeld. De tunnels zijn met de hand uitgehakt om er een stoomtrein door te kunnen laten rijden.Tegenwoordig is het een toeristentrekker. De kloof is schitterend. Veel Maple trees, varens en nog veel meer mossen op de bomen. Biejoetifoel.

Vanavond heerlijk gegeten in een restaurantje dat we in Hope niet verwacht hadden. En morgen op naar Kelowna, naar een tas met schone kleren en een badpak en nog veel meer!

Oh ja, nog even dit: het stikt aan deze kant van het land van de Chinezen, Japanners en anderssoortige Aziaten. Nooit bedacht dat die lui hier hemelsbreed niet ver vandaan zitten natuurlijk. In Vancouver wordt alles daarom niet in twee maar in drie talen aangegeven: Engels, Frans en Mandarijn…

En voor degenen die het nog niet ontdekt hadden: onze hele route met alle plaatsen kun je zien als je (op de pc) op Home (bovenaan in de linkerbalk) klikt.