On top of the world

WAUW, WAUW, WAUW. Vanmorgen met de gondel naar Whistler Mountain, van 650 naar 1825 meter. En daarvandaan nog een verdieping hoger, naar The Peak. Wát een uitzichten. Om stil van te worden. Eigenlijk zijn we de hele dag stil gebleven…

Vanaf The Peak zijn we rustig aan en om ons heen kijkend, genietend, weer teruggelopen naar het bergstation. Een breed, steil pad: eigenlijk een skipiste. Dit moet een fantastisch skigebied zijn, jammer dat het zo’n kolere-eind van huis is… We kunnen ons voorstellen dat de ski- en sneeuwonderdelen van de Olympische Winterspelen 2010 zich hier afspeelden. Het is zó mooi! Eenmaal afgedaald, hebben we The Peak2Peak Gondola genomen, en gewacht totdat de gondel met een glasplaat in de bodem ons 4,5 kilometer en 450 meter boven de grond meenam naar Blackcomb Mountain. Een sterk staaltje van Oostenrijkse lifttechniek hier in het verre Canada. Bij Blackcomb zijn we ook een rondje gaan wandelen met in de verte om ons heen besneeuwde toppen, blokkenterreinen, bomen, en stilte. Aan het eind van de middag hebben we genoten van een cappuccino en een hot chocolate op een terras in de zon. Lekker hangen en mensen kijken. Twee stoeltjesliften brachten ons met het gezicht in de zon weer naar beneden. Wat zijn wij weer mazzelaars vandaag zeg. Jammer dat we hier niet nog een dag kunnen blijven.

Het avondeten hebben we maar weer eens buitenshuis genuttigd, met zicht op een pleintje. Whistler is een gezellig plaatsje, waar echt allerlei verschillende type mensen rondlopen. Jong, oud, dik, dun, sportief, relaxed, hikers, bikers, Aussies, Ieren, Engelsen, student, pensionado, en wat dies meer zij. En iedereen is even vrolijk, vriendelijk, behulpzaam, en geduldig. En schóón dat het hier is! Geen hondenpoep, peuk, petfles, blikje of klont kauwgom te zien op straat. Daar kunnen wij in Nederland nog wat van leren.  

Sluiten we vandaag  dit voor ons doen ultra-korte bericht af met de belangrijke mededeling dat het bubbelbad hier midden in de kamer staat, pal naast het bed…