Tegen de stroom in

Wat valt er te vertellen over een lange reisdag? Niet zo veel eigenlijk. Behalve dan dat we het deel van de route Port Hardy naar Campbell River al een keer reden. Er is maar een weg naar Port Hardy, en daarover is alles al gezegd. Na Campbell River kiezen we voor de snellere route over de snelweg, en mogen daar maar zo 120 kilometer per uur rijden. Nou, dat kan de Rogue wel hoor. We beginnen de dag zonnig, en klokken nu 12.50 uur. Inmiddels heeft de blauwe lucht plaatsgemaakt voor iets grijzigs, en het is 27 graden. Zie je, dan krijg je van dit soort prietpraat. Het grijzige heeft overigens niets te maken met wolken, maar met de rook van de bosbranden op het vasteland. Doordat de wind gedraaid is, hangt die rook nu boven het eiland. En da’s nie leuk nie.

Aan de snelweg geen parkeerplaatsen, tankstations of Raststätten waar je bijvoorbeeld in Duitsland bijna mee doodgegooid wordt. Mmmm, toch wel jammer als je zin hebt in een lekkere bak cappuccino. Droom lekker verder Greetje… Wat je hier op de snelweg wél regelmatig aantreft, is verkeerslichten. Jawel, afremmen naar 90 kilometer per uur (wat geen hond doet), al dan niet doorrijden en hup weer de cruise control erop. Aan de weg staan grote gele waarschuwingsborden met daarop een tekst als AVOID CRUISE CONTROL WHEN WET WEATHER. Ook schijnen hier weer elk voor te komen; we hebben er niet een gezien… Af en toe zien we een roofvogel gebruik maken van de thermiek, deze exemplaren lijken zelfs klein vergeleken met die roofmonsters van gisteren, haha. Inmiddels is de kilometerstand van de Rogue opgelopen tot 8411 km, en we begonnen met een stand van 4100 km. Dat begint dus al wat te worden. En deze rijdende kast ziet erúit: verschrikkelijk gewoon. We filmen en fotograferen vandaag onderweg niet: wat moet er dan vanavond op het blog?! Daar moeten we dan nog maar eens goed over nadenken! Zo, na het verlaten van de snelweg kronkelen we richting Port Alberni, and guess what, we zijn weer in groen bebost bergen- en merenland.

Even een tussendoortje. Het is een wereldwijd voorkomend fenomeen: schoenen die aan telefoonlijnen en hoogspanningskabels hangen. Zo ook hier op Vancouver Island. Maar wat betekent dat nu? Er zijn meerdere, nogal uiteenlopende antwoorden mogelijk. Zoek maar uit wat je het leukst vindt:

je kunt op die plek drugs krijgen;

het is een afbakening van een maffia-territorium;

het is de afbakening van het territorium van een bende;

iemand heeft zojuist zijn of haar maagdelijkheid verloren;

het is symbolisch voor steun aan soldaten in een oorlog;

het is gewoon een variant op graffiti.

En nog een tussendoortje. Toe maar! Nederland ligt samen met nog een paar Europese landen op dezelfde breedtegraad als British Columbia. Hier ligt zes maanden van het jaar sneeuw, ook aan de kust. Waarom in Nederland niet? Dat gaan we nog wel een keer opzoeken.

Nog meer info: hoe wordt de typisch Canadese maple syrup (ahornsiroop) gemaakt? In de winterperiode slaat de maple, ofwel esdoorn, ook wel ahorn, suiker op in zijn wortels, die in het voorjaar als sap door de vaten in de bast naar boven stroomt. Dit sap wordt afgetapt. De Indianen kenden de techniek al, en de Europese kolonisten hebben hun techniek later overgenomen. Tegenwoordig wordt er veel afgetapt met plastic slangetjes, vroeger gebeurde dat gewoon door een emmer aan de boom te binden onder de plek waar de bast ingesneden werd. De siroop ontstaat door inkoken. Voor een liter siroop is ongeveer 40 liter sap nodig. Verder indikken tot suikerklontjes kan ook.

Vandaag dus een ‘tussenlanding’ in Port Alberni op weg naar Victoria, Port Alberni en Alberni vormen samen best een grote plaats. Sommige wegen zijn een heel klein beetje te vergelijken met die in een deel van San Francisco, zo hoog zijn hier de bulten. Het is overigens geen plaats waar we nog eens naar terug zouden gaan. Dan nog liever wat langer in de auto naar een echt gezellige plaats. Het hotel is oud en gedateerd, het restaurant is gesloten. En zo is er wel meer gesloten, wat de hele plaats tot een beetje een troosteloos geheel maakt. Woon je hier in het buitengebied, dan rotzooi je letterlijk wat aan op je eigen terrein. Manmanman, wat maken veel Canadezen toch een puinhoop van hun directe leefomgeving. Veel erven zien eruit als regelrechte junk yards. Zo schoon als wij de openbare ruimte van Canada zien, zo’n baggerbende en uitdragerij is het in veel tuinen. Dat is dus weer géén reclame voor Canada. Wel is er nog een grote haven met voldoende bedrijvigheid. En deze haven staat in verbinding met de Atlantische Oceaan via de Alberni Inlet, ook al ligt Port Alberni bijna aan de oostkust van het eiland. Tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn uit deze haven meer dan 25.000 transporten met materialen en hulpgoederen vertrokken naar Engeland...

In deze tijd van het jaar is het wel leuk om naar de Stamp Falls te gaan. Zalmen proberen hier tegen het watervalletje omhoog te springen, en als ze slim genoeg zijn, nemen ze de zwemtrap. Die is speciaal aangelegd omdat veel zalmen te weinig kracht hebben om de waterval omhoog te nemen.

We kregen van Linda nog de tip om vanaf Port Hardy naar Cape Scott te gaan. Hemelsbreed zo’n 65 kilometer van Port Hardy, voor een groot deel over een dirt road. Dat was voor gisteren nog wel het plan. Maar omdat we niet in het hotel konden wassen (en dat was echt nodig), moesten we dichter bij huis blijven. Vandaag hadden we helaas geen tijd meer voor die tip.

En nu zijn we voor vandaag echt uitgeschreven en ook wel een beetje ausgepuhpt. Van die springende zalmen is niets terug te vinden op de foto’s, haha. Was een beetje te ver weg en het telekanon had een rustdag…