Hey Bear!

We zijn nu twee weken in Canada en hebben nog geen beer gezien. Het moet er vandaag dus maar eens van komen. Ergens tussen de Caribou Mountains, Monashee Mountains, en de bergen van het Wells Gray Park in. En raad eens; het is gelukt. Niet één, niet twee, maar ácht zwarte beren hebben we in een paar uur tijd gespot! AWESOME! Superlatieven schieten ook hier weer te kort. Die laten we dan maar achterwege. Voor meer beeldmateriaal verwijzen we naar de toekomstige dvd en fotoboeken van deze roadtrip door West-Canada.

We hebben wel wat ‘moeite’ moeten doen voor het zien van onze zwarte vrienden: op safari met Blue River Safari. Eerst met een boot soms raggend, dan weer ‘fluistermoterend’ over de Blue River en over een meer. Die safari leverde ons de blik op de eerste drie zwarte beren. Volwassenen die langs het water naar voedsel aan het zoeken waren. Gids Zak wist ons al fluisterend veel te vertellen over het leven van de beer. De door hem aangekondigde zeearenden bleven buiten beeld, helaas. Die waren elders toeristen aan het vermaken…

Na ons avontuur op het water, zijn we in een jeep gestapt en flink off road gegaan. De Australische Jamie-Lee stuurde vaardig de jeep door de bush. En wij staand op de banken(!) hobbelden muisstil met haar mee. Het eerste wat we hoog op de berg zagen, was een moeder en haar drie cubs, en even later zagen we pa op een ander pad lopen. Beren op de weg! En tussendoor ook nog even een, zo denken wij, Red-tailed Hawk (roodstaartbuizerd) gezien. Zo verschrikkelijk gaaf allemaal!

Als beren mensen horen, dan gaan ze ervandoor. Maar het geluid van motoren, zoals van de boot, de jeep en de trein, dat maakt ze niets uit. Voor het dichterbij benaderen van de beer wordt er op de boot dus de fluister- of elektromotor gebruikt. En beren zijn slim. Zodra het jachtseizoen begint, en dat is binnenkort, dan zijn ze meer op hun hoede en gaan ze voor ieder geluid op de loop. Wij zijn hier dus in de goede tijd. De beren reageren niet op onze vervoermiddelen en wij moeten gewoon onze mond houden. Bovendien zijn ze nu al aan de dikke kant. Echte beren, en niet van die magere scharminkels als in het voorjaar.

De zwarte beer (Baribal) is de kleinste berensoort die in Canada leeft. Maar nog steeds kunnen ze 190 cm lang worden en tussen de 180 kilo (vrouwtje) en 275 kilo (mannetje) wegen. Ze leven solitair, behalve in de paartijd. Beren hebben geen vast slaap- en eetpatroon. Eigenlijk doen ze maar wat. Ze slapen als ze daar zin in hebben, en als ze wakker zijn proberen ze zo veel mogelijk te eten. Hoe vetter ze worden, hoe beter. Hun dieet bestaat vooral uit planten (knoppen en twijgen, bladeren, noten, wortels, vruchten, bessen en spruiten), maar ze eten ook vis, insecten, larven, honing en kleine tot middelgrote zoogdieren. En die vis hier, dat zijn natuurlijk de ‘battered’ zalmen die hun eitjes komen leggen. En nu maar hopen dat ze hun eitjes gelegd hebben voordat de beer ze te grazen neemt. Voor de zalm is het dan niet erg meer, die gaat sowieso dood. Met de opgebouwde vetlaag moeten ze zeven tot acht maanden winterslaap kunnen overbruggen, en in die tijd ook nog eens jongen baren en die voeden. Het lichaam van de beer gaat dan in een overwinteringsmodus. Een hele trage ademhaling, een lage lichaamstemperatuur en een hele lage hartslag. Zo’n zeven slagen per minuut. Zoals veel mensen denken, overwinteren beren niet in een grot: dat is veel te koud. In oktober graven ze een hol in een helling. Dat hol wordt automatisch afgesloten als het gaat sneeuwen en sneeuw, al lijkt het tegenstrijdig, is een goede isolatie. Het hol is dus warm genoeg in de winter. Deze behuizing is ook groot genoeg voor moeder met cubs, die aan het eind van de winter na een draagtijd van zeven maanden in het hol geboren worden. Zo’n cub weegt bij de geboorte maar ongeveer 200 gram. Je kunt dus makkelijk twee van die baby’s op één hand houden. Vanaf mei komen de beren uit hun hol. De cubs blijven lang bij hun moeder. De moederbeer die wij zagen, leek de cubs niet meer bij zich te willen hebben. Tijd om op eigen poten te staan. Beren ruiken heel goed, maar zien en horen verhoudingsgewijs slecht. De zwarte beer kan rond de 32 jaar oud worden. Het is trouwens niet zo dat een zwarte beer altijd zwart is… Ze zijn er ook in kaneelkleur, in het ‘blauw’ en, jawel, in wit.

Oh ja, elk, eland, deer, hert, even voor de duidelijkheid: voor de Britten is de elk een eland. Voor de Noord-Amerikanen is een elk een hert. Snappu?!

Na afloop van de safari wat gegeten en al nagenietend naar onze volgende overnachtingsplek Clearwater gereden. Voor het eerst in een ‘echt’ motel. Auto voor de eigen voordeur. Joepie! Clearwater ligt aan de rand van Wells Gray Provincial Park, het watervallen- en merenpark. Dan weten jullie alvast wat je morgen te wachten staat: een waterverhaal.