Mount Rushmore & Badlands, 20 juli (dag 5)

Omdat de mooie camping vooral veel gedoe (en duur!)  bleek te zijn blijven we er maar 1 nacht. Het programma gaat wat om en we besluiten om in de ochtend Mount Rushmore te bezoeken en in de middag door te rijden naar Interior, een plaatsje dat grenst aan de Zuid-oost ingang van de Badlands. Eerst ontbijten we met Amerikaanse pannenkoeken. Met dank aan de goede voorzieningen op de camping. 

Mount Rushmore is een nationaal monument, zoals we er in Washington velen hebben gezien. Het heeft ook dezelfde uitstraling en bij Vin en mij komen de herinneringen aan 2008 direct weer boven. Bente is helemaal blij omdat ze dan anders naar Phinneas & Pherb kan kijken. Ha! Zij is er lekker ook geweest!. We proberen Bente’s hoofd als vijfde toe te voegen en zetten de foto direct op Facebook.  Line’s recente geschiedenislessen zitten nog vers in het hoofd en ze is vooral op Roosevelt gefocussed. Wanneer we voor de uitgehouwen koppen staan vragen we ons af wie nu wie is? Dollarbiljetten brengen uitkomst en de rest vinden we via internet.  Van links naar rechts zien we Washington, Jeffersen, Roosevelt en Lincoln. We denken dat Trump al aan een decreet werkt om zijn hoofd aan dit rijtje toe te voegen.  Washington staat voor de oprichting van de staat en de vrijheid, Jeffersen voor de verdere uitbreiding er van, Roosevelt voor de gewone man en de sociale inslag en Lincoln voor de gelijke rechten.  Invloedrijke presidenten. Dit roept patriottische gevoelens op bij de Amerikaanse bezoekers en die zien we dan ook in grote getale en vreemde uitdossingen. We zien ook een aantal veteranen, zelfs nog van de Vietnam oorlog. Zij hebben een bijzondere status in het land. Kunnen beter parkeren, betalen minder toegang, etc net zoiets als een 65+ status. Aan de andere kant ontbreekt het natuurlijk ook aan de juiste verzorging van de oorlogsveteranen. Denk aan PTSS en lage pensioenen en verzekeringen.

De beeldhouwer, John Gutzon del la Monte Borglum heeft er 14 jaar over gedaan om deze koppen uit te houwen. Vooraf heeft hij modellen gemaakt, landschappen bestudeerd om te kijken waar ze het beste uit zouden komen. Daarnaast heeft hij zich verdiept in de duurzaamheid van de beelden, het onderhoud en de weersbestendigheid. Ja, het is niet zomaar even gebeurd. Het is geen Snelle Jelle reclame waarbij je achteraf zegt: Oh, wat heb ik nu gedaan?? Hij heeft dit natuurlijk ook niet alleen gedaan maar werd bijgestaan door zo’n 400 medewerkers, meestal werkloos voordat ze aan deze klus begonnen. In de giftshop zit nog een oude breekbare man boeken te signeren. Het blijkt een oud-medewerker te zijn. Niet voor te stellen dat deze bibberende  en reumatische handen ooit een drilwerktuig hebben vastgehad om stukken steen weg te hakken rondom de neusgaten van Jeffersen.

Nu we dit afsluiten gaan we op weg naar de Badlands. Hiermee besluiten we voor onszelf Custer State Park over te slaan. We kunnen daar toch ook niet heel goed rijden met een 30 ft camper. We rijden vanaf Mt Rushmore omhoog via de 16 richting Rapid City en vervolgens de 16a en 44 onderlangs aan Badlands in de richting van Interior. Een lange, lange weg die ligt te bakken in de zon. Kilometers rijgen zich aaneen en we worden er slaperig van. Waarom is deze weg zo stil? We zitten toch op een toeristische route? Wanneer de Badlands in zicht komen worden wij ook weer wakker en plots roept Els dat ze Bizons ziet! Ja hoor, een kudde van zo’n 30 - 50 stuks. Niet heel dichtbij maar onmiskenbaar Bizons. Majestueuze dieren grazend onderweg. 

Later leren we dat er zo’n 1200 Bizons in de Badlands voorkomen en dat dit best wel veel is. We vertellen de Ranger over onze Oostvaardersplassen en de noodzaak om dieren af te schieten wanneer de populatie te groot wordt. Bizons worden niet afgeschoten maar verplaatst naar andere gebieden waar ze er meer kunnen hebben, behalve de Bizons uit Yellowstone. Daar lijkt een bepaalde ziekte voor te komen waardoor deze dieren niet kunnen worden verplaatst. De populatie daar is 5000, terwijl 3000 wenselijk is. Een grote groep Bizons van ongeveer 400 stuks is gesignaleerd in het Noord-westen van het park. Een stuk waar wij niet zullen komen omdat dit over een onverharde weg gaat en daar hebben we niet zo’n zin in.

Enige kilometers na onze Bison encounter ziet Vincent een Schildpad langs de weg. Hij stopt niet omdat hij de indruk had dat het dier aangereden en gedood was. Dat was niet heel goed zichtbaar, maar schildpadden komen hier dus ook voor.

Het cowboys-indianen gehalte neemt naarmate de weg vordert nog altijd toe. De plaats Interior doet me denken aan een zwaar bestaan, eenzaamheid en western geschiedenis. De clash tussen de Pioneers en Indianen krijgt een steeds prominentere plek door het landschap wat we zien en ervaren. Voordat we naar de camping gaan rijden we eerst naar het visitorcentre van de Badlands. Een onaards landschap wat doet denken aan de Grand Canyon en Canyonlands maar dan in het wit en roze. Breekbare gesteenten verweerd door de erosie en de zilte grond. In de oudheid was hier een zee en met de komst van de Rocky Mountains en de Black Hills is het water verdrongen. Een feest voor fossielenjagers. Moeilijk voor de Pioneers om een bestaan op te bouwen. Veel starvation claims. Geclaimd land dat niets waard blijkt te zijn door de verzilting en de droge omstandigheden. Vandaar de naam! 

Vandaag bekijken we een klein stukje en morgen rijden we door het park (240 scenic route) naar Wall en draaien daar dan de HW 90 op in de richting van Rapid City. De KOA camping ligt links van Interior aan de White River. De camping is heel netjes en we krijgen direct een goed plekje Full Hookup, water, electriciteit, afvoer en kabel tv. Wat is kamperen toch zwaar…. 

Onze achterbuurman houdt 5 herdershonden naast zijn reusachtige camper.  Wanneer wij gaan BBQ’en krijgen zij een heel (rauw) kippetje in de bench. Lekker hoor. Hij blijkt een fokker te zijn die ook de tentoonstellingen afgaat en zijn honden zijn prijswinnaars en behoren tot de beste van de USA.

Omdat we voorafgaand aan ons vertrek uit Nederland maar 2 campings hebben geboekt zullen we heel vaak de avond voor we verder reizen campings moeten zoeken en reserveren. Voor morgen hebben we weer een KOA in Buffalo en de dag erop willen we graag naar de Pondarosa in Cody. Deze is helaas volgeboekt evenals alle andere campings in en rond Cody. Ojee,wat nu?  We kiezen nu voor een camping in Greybull een stadje 50 Miles voor Cody. Niet veel te beleven maar het kan nu even niet anders en de Rodeo moeten we aan ons voorbij laten gaan helaas. Yellowstone is geboekt dus nu hebben we voor de komende 4 nachten geen zorgen meer.