Glacier National Park 27 juli (dag 12)

Wanneer we wakker worden is het koud. De zon schijnt wel en met de toilettas onder de arm glip ik zachtjes de camper uit om te gaan douchen. De douches zijn fantastisch. Zo heerlijk warm en schoon dat ik er eigenlijk niet meer onder vandaan wil. Dit is altijd weer afwachten, maar tot nu toe zijn we eigenlijk nog maar een keer teleurgesteld en dat was op de duurste camping, kun je nagaan….

De frisse ochtendlucht bijt zachtjes in de wangen en zorgt ervoor dat je goed en fijn wakker wordt. Tijdens het ontbijt doet de wasmachine zijn werk en tijdens de koffie wachten we op de droger. Wanneer Vin en ik even in het zonnetje zitten komt onze buurman op ons af. Hij begint zijn zin met “ You wanna go to” en herhaalt dit ongeveer iedere tweede zin die hij uitspreekt. Hoe weet hij nu wat wij “ wanna do”?  Maar goed, hij is de verpersoonlijking van een spontane Amerikaan, nieuwsgierig en behulpzaam. In zijn werkbroek, gevlekte hoodie en werkschoenen ziet hij er niet bepaald uit als een gegoede kampeerder, maar vriendelijk is hij wel.  Ze hebben al een enorm vuur gestookt in een vat, bijna dubbel zo hoog als dat van ons. Hij is Amerikaan en zij heeft Indiaans bloed. Ongecompliceerd en van het leven genietend. Ze geven ons tips over de dagtrip van vandaag. Ons eigen plan is naar de westzijde van het park te rijden en daar een Shuttle te pakken, maar zij adviseren ons de Oostkant te kiezen. In Browning kunnen we een tunneltje onderdoor om daar bij de Lodge al de Shuttle te kiezen. Voor de avond nodigt hij ons uit voor de borrel bij het vuur. 

We volgen het advies op. Het tunneltje is 13 ft hoog en de Camper 12. Wanneer we het midden van de weg houden past het goed. Bij de Lodge stopt geen shuttle. We moeten door naar St Mary. We kiezen hiervoor de kortste route via de 2 en de 89, wat niet de snelste blijkt te zijn. We draaien en keren dat het een lieve lust is en vervolgens is er een roadconstruction van meerdere miles waardoor we maar heel langzaam opschieten. Onderweg zien we nog wel een kudde Bizons, maar deze worden hier ook gehouden voor het vlees.

Glacier National Park grenst in het noorden aan Waterton Lake, een national park in Canada. Het zogenaamde “ Peacepark” , verbindt de twee landen met elkaar. De olieindustrie is van grote invloed geweest op een machtsstrijd tussen beide landen en vond in deze regio plaats. In het noorden vind je de Kootenay Indianen en in het zuiden rijden we door het reservaat van de Blackfoot Indians. We zien daar veel armoede en ik vraag me eigenlijk af hoe dit precies zit. Pure pech of veroorzaakt door langdurige achterstelling van deze bevolkingsgroep.

Bij aankomst in het park weten we dat de camper maar een heel klein stuk het park in kan rijden en daarom willen we de camper direct bij de ingang parkeren maar helaas lukt dit niet. Geen plek. Het humeur en de verwachtingen dalen nu nog verder na de beroerde weg naar boven. Dan toch maar zover mogelijk doorrijden en na een aantal miles volgt een parkeerplaats waar ruim plek is en de shuttle ook een stop maakt. Direct nadat we tot stilstand komen zien we ook de shuttle aan komen rijden. We stappen in op de 50 miles lange Going to the Sun road. Een pass door de bergen die de westzijde met de oostzijde verbindt. Van st Mary Lake tot Lake Mc Donald. Deze pass is nog maar sinds 28 juni geopend. Eind september zal hij weer gesloten worden om de rest van het jaar onder een enorme laag sneeuw bedekt te zijn. 

Onderweg komen we ogen tekort, van het Blauwe meer links naar de pieken rechts en de eeuwige sneeuw weer links. Na ongeveer 35 minuten zijn we bij de Logan Pass, een overstap punt naar de westkant. Hier bevindt zich ook een visitorscentre. Omdat we behoorlijk hoog zijn (2000 m) waait er ook een fris windje. We pakken snel een busje naar het westen, naar Avalanche Creek. 

Vincent zit voorin bij de chauffeur die hem van allerlei informatie voorziet. We snappen ondertussen wel waarom we beter niet met de camper deze weg kunnen rijden. Een smalle weg draait en slingert zich langs,  over en door de hoge pieken en dalen van de Rocky Mountains. Langzaam verlaten we de grijze toppen met de eeuwige sneeuw en zakken we af naar een bosrijkere omgeving. 

Bij Avalanche Creek, voor ons een min of meer willekeurig eindpunt, stappen  we uit om een kleine trail te lopen. Langs een riviertje en door een mooi bos met hele grote ceders en andere Amerikaanse dennenbomen waar de zon haar stralen doorheen laat sijpelen. De grond is bezaaid met varens, planten en boomstammen. De natuur wordt hier nauwelijks geholpen. We lopen over boardwalks de Cedars trail en Avalanche Lake. Niet helemaal tot het einde want we zijn bezorgd over de tijd en reis terug naar de oostkant. 

Op de terugweg naar Logan Pass krijgt Vincent informatie over de Mountain Lion die veel voorkomt in het park en de beer. Er zijn zo’n 800 zwarte beren en 400 grizzly’s in het park. Dat is best veel bedenk ik me! Plotseling betrekt de lucht, dit gaat echt snel. We vangen wat druppels en boven op de Logan Pass is het nu echt fris. 

De meiden willen graag de Garden Wall trail lopen, steil langs de hellingen. Van afstand ziet de trail eruit als een geitenpad.  We vertrouwen het niet ivm het weer dus zien we ervan af.  In plaats daarvan lopen we naar Hidden Lake. Een trail bergop. In eerste instanties via Boardwalks. Al snel wordt ons pad gekruist door een aantal berggeiten. Van die geiten uit de Sound of Music. Ze kijken niet op of om maar gaan gewoon door met grazen onder luid geklik van foto toestellen.  Vincent en de kinderen lopen in rap tempo naar boven maar ik kies mijn eigen tempo. Pittig klimmetje en verlangend kijk ik naar ieder topje of zich daar toevallig de overlook al bevindt maar helaas.  We passeren zelfs een stukje waarbij we door de sneeuw moeten. Wanneer ik denk echt niet meer verder te kunnen klimmen naderen we onze eindbestemming. Een prachtig overzicht over een meer en de bergen. Er is nog een trail naar het meer toe maar die is nu afgesloten ivm beeractiviteit. Onderweg hoorde ik al een brul, maar beren hebben we hier niet gezien (gelukkig).  Er zijn veel brutale squirrels en chipmunks. Line en ik vragen zich af wat het onderscheid hiertussen is. Ook zien we een bergmarmot. 

Naar beneden gaat heel snel. Om half 6 zijn we terug bij het visitorcentre waar we een grote rij voor de bus zien staan. Op het moment dat we aan willen sluiten zien we dat dit de rij naar het westen is. Eastbound staat er geen rij. Dat is even lekker! We moeten wel alsnog 40 minuten wachten omdat de bus net weg is. Om kwart over 7 zitten we weer in de camper.  Tijd om wat te eten maar eerst eens eens tukje rijden. Vincent rijdt nu richting Babb, langs Lower Saint Mary Lake. Hier zien we heel in de verte nog een enorme Grizzly die Vincent mooi weet vast te leggen. Onze eerste beer, gelukkig op afstand. Net voor Babb slaan we af naar de 464, Duck Lake road. Hoewel in afstand veel verder rijdt dit wel enorm snel en goed. Even voor 9 uur zijn we weer in Browning. Wat is er nog open om te eten? Uiteindelijk landen we in de Lodge waar we heerlijk eten. Wanneer de serveerster de Grizzly op Vin’s laptop ziet wil ze precies weten waar we deze hebben gezien. Er bestaat een flink ontzag voor deze beesten en men wil voorbereid zijn voor wanneer ze te dicht in de buurt komen. 

Om half 11 zijn we op de camping. De buurman helpt bij het achteruit insteken van de camper (back-in) en daarna gaan we nog even langs voor de beloofde borrel. Ze hebben het goed voor elkaar. Een andere buurman pakt zijn 12 snarige gitaar en speelt prachtige liedjes. Hij zingt ook niet onverdienstelijk. Vervolgens wordt er nog een beatbox uit de caravan getoverd waarop Line wordt uitgedaagd om mee te spelen. Een van de mannen heeft een uitgebreid gesprek met Line. Hij vertelt haar dat hij geen paspoort heeft omdat hij het land toch niet uit zal gaan. Hij is in zijn jeugd een keer in Calgary geweest maar dat was het ook wel.  De gitaarman weet Bente over te halen ook eens te spelen. Ze had al eens kennis gemaakt met een 12 snarige gitaar en wist precies hoe het werkte. Leuk om te zien. Ondertussen wordt Line gevraagd het enorme vuur nog eens op te porren met een enorme pook. Ze gooit er stammetjes op en duwt en prikt met de stuk. De stammetjes komen weer op de oorspronkelijke plek terecht waarop buurman tegen haar zegt mannelijker te moeten porren en hij doet het voor. Line pakt het weer over en port zo een stammetje in tweeën. Na een klein uurtje gaan we weer terug naar onze camper en om kwart voor 12 liggen we in bed.