Dag 24 - Alamo & Fremont (Las Vegas)

Eén outlet center tijdens deze reis is niet voldoende gebleken om de koophonger te stillen. Ten zuiden van Portland hadden we nog mazzel dat er geen tax werd gerekend, in Las Vegas bedraagt die 8,05 procent en dat maakt het financieel een stuk onaantrekkelijker dan eerder deze vakantie. Maar dat mag de pret niet drukken. De Uber-avonturen van gisteravond smaken naar meer: aangezien Dave en ik om 12.00 eerst de huurauto’s moeten ophalen pakken de dames (plus Stefan) al om negen uur in de ochtend een Ubertje naar de South Premium Outlet Center. 

Dave en ik doen het héél rustig aan: kalmpjes ontbijten, kalmpjes een douche pakken en kalmpjes de camper een beetje opruimen. De temperatuur loopt namelijk al snel op, ondanks het harde werken van de airco. Wij pakken rond het middaguur ook een Uber naar Alamo (binnen 2 minuten is de taxi bij Oasis, dat is nog eens vlot) en staan binnen no time met autosleutels in onze handen: een dikke Lincoln Nogiets voor Dave en een grijze Ford Something voor Roel (ik ben niet zo thuis in auto’s en zeker niet in de USA-eigen merken en types). De sleutels van Dave blijken trouwens foetsie: na een kwartiertje worden ze aangetroffen achter de zonneklep. In films is dat altijd dé plek om sleutels achter te laten, waarom komen wij (of beter gezegd: de mensen van Alamo) niet op dat idee? Later die middag rijdt Dave trouwens nog eens terug naar Alamo, omdat de premium Lincoln niet premium genoeg blijkt om zes personen én hun bagage te gaan vervoeren richting Californische kust. Hij krijgt een nog dikkere SUV mee, tot volle tevredenheid van zowel de passagiers, de chauffeur én niet te vergeten de bagage.

We rijden met onze nieuwe wheels naar de outlet en sluiten aan bij het gezelschap shoppers voor de lunch. Na wat gezamenlijke winkelmomentjes scheiden onze wegen weer: Jip en ik zijn tevreden met onze nieuwe sneakers en zonnebril en rijden in onze Ford terug naar de camping. Isa en Michal houden het tot een uur of vijf vol. Da’s een hele werkdag doorgebracht in een winkelcentrum. Dat moest van de dames ook specifiek in dit reisverslag worden vermeld, waarvan akte.

We zwemmen in het nauwelijk verfrissende water van het voor Amerikaanse campingbegrippen ruim bemeten zwembad. In de uren daaropvolgend druppelen steeds meer leden van ons gezelschap binnen, al dan niet voorzien van shopping bags. We krijgen nog een standje van een security officer van de camping, omdat de poepslang niet met een elleboogje op het riool is aangesloten. Reis je al drie weken door Amerika, krijg je op de een-na-laatste-dag nog een vermaning dat je tegen elke gezondheidswet van de staat Nevada in aan het druisen bent. Iets met methaan dat omhoog borrelt uit het riool. Dave krijgt hetzelfde standje en ik koppel netjes de slang af. Voor die laatste keer lozen op woensdagochtend ga ik toch echt niet op zoek naar een hagelnieuw elleboogje – laat staan er nog een aanschaffen, maar dat heb ik de beste man maar niet verteld. Burgerlijke ongehoorzaamheid moet je in de USA vooral voor jezelf houden, denk ik zo.

Het schemert al behoorlijk als we met zijn allen in onze SUV’s stappen in de richting van de Stratosphere Tower en het verderop gelegen Fremont Street. Twee locaties die we tijdens onze vorige reis niet hebben meegepakt, dus het is wel degelijk géén herhaling van twee jaar oude zetten. Vlak bij de Stratosphere Tower is een gratis parkeergarage, maar Michal moet wel even uitstappen om te checken of onze SUV qua hoogte de garage wel aan kan. Het scheelt niet veel, maar het kan nèt. De Yukon XL van Dave mag ook naar binnen. Met een snelle lift doen we een handjevol seconden over de 108 verdiepingen die de Strat Tower hoog is. Voor we het weten staan we bovenop de toren en hebben zowel knikkende knietjes van de hoogte als kippenvel van het uitzicht. Er zijn een aantal attracties aanwezig bovenop het uitzichtplatform: er is een soort zipline naar beneden (voor mensen met een steekje los), er zweeft een zweefmolen óver de rand (ook voor mensen met een steekje los) en er is een achtbaantje van een paar meter waarbij het lijkt of je over de rand van de toren naar beneden stort maar net op tijd blijft hangen (u raadt het al: voor mensen met een steekje los). Oh ja, en de Big Shot bovenop brengt je met een noodgang nog eens tientallen meters hoger dan je al bent. Voor mensen met een steekje los? Denk het wel. Gelukkig heeft iedereen in ons gezelschap alle steekjes vast, dus niemand gaat in een van deze afgrijselijke kermismachines. We zien de Strip in al zijn gekkigheid liggen en in de verte dalen en stijgen de toestellen vanaf McCarran International Airport.

Na de Tower rijden we door naar Fremont in het oude centrum van Las Vegas. Ooit vergane glorie en compleet overschaduwd door de nieuwere Strip, maar de laatste jaren mag Fremont zich weer verheugen in stijgende publieke belangstelling. Mede door de Fremont Street Experience: deze reusachtige koepelvormige overkapping van de straat bevat het grootste tv-scherm ter wereld waarop geregeld clips worden vertoond. Fremont Street zelf is vooral erg druk, rumoerig en vol met nèt een ander soort publiek dan op de Strip. Leuk om te zien zijn de ziplines die over de hoofden van de mensen scheren, over bijna de hele lengte van Fremont Street.

Als we terugrijden richting camping komen we via een nachtelijke fuck-up van Google Maps (dankzij wat wegwerkzaamheden) ineens óp de Strip uit met onze dikke Ford. Dave en Paula zijn we ondertussen in het feestgedruis al kwijtgeraakt, maar gelukkig weten we nu na zoveel jaar zo onderhand wel de weg in Las Vegas. Na een kleine vertraging en een noodgedwongen stop bij een McDrive om een acute hongerklop te stillen belanden we uiteindelijk weer op Oasis Las Vegas RV Resort. De airco heeft in onze afwezigheid zijn werk goed gedaan: het is aangenaam in de camper.