Ma. 6 aug. 2012 - Yosemite

We staan vroeg op en om 08:15 rijden we al de camping af. Vandaag gaan we weer naar Yosemite. We willen nog een stuk zien van het park waar we zaterdag geen tijd meer voor hadden. En bovendien kunnen we dan even die ranger opzoeken ivm een rapportje, want dat bellen, wat zou kunnen, bleek al bellend toch weer niet te kunnen.

Rond een uur of 10 komen we bij een verlaten strandje aan een riviertje. Het is dan al flink warm dus we gaan lekker zwemmen. De kinderen mogen in onderbroek want de zwembroeken liggen nog in de camper en ik heb geen zin om een stukje terug te lopen. Zwemmen in je onderbroek, dat vinden ze erg leuk! Na een tijdje houdt Fenna het voor gezien en zit bij Peet op het strand op te warmen. Milan, Jinte en ik zijn een stuk verderop op een eilandje in de rivier.

Als we het zat zijn gaan we terug het strandje. In de verte zie ik iets zwarts in het water bewegen. Peet ziet mij kijken en zegt: “ja, een grote vogel of zo”. Nou, dat is dan wel een hele vreemde vogel. Ik zeg voor de grap: “het zal toch geen beer zijn­­?” Even is het stil en we turen allebei ingespannen naar het beest. “Jawel”, roept Peet dan uit. “Het is een beer!” Dan komt het beest langzaam uit het water (aan onze kant van de rivier) en nu zie ik het ook. Het is inderdaad een beer. Hij is best ver weg maar ik zie ineens weer die documentaire voor me waarin  die beesten echt bere-hard kunnen rennen. En stel dat, hoe doen we dat dan met 3 kinderen? Ik voel mijn hart tekeer gaan, gris de spullen bij elkaar, spoor de kinderen aan en ben al onderweg naar de camper, die best een eindje weg staat.  “Wat grappig”, hoor ik Peet nog zeggen. Grappig? Ja straks, als we allemaal in de camper zijn met de deur op slot, dan vind ik het ook grappig.

Maar gelukkig gaat alles goed. De beer verdwijnt in het struikgewas en wij bereiken heelhuids de camper. Milan vindt het erg stoer dat hij een echte beer heeft gezien.

Als we verder rijden hebben Fenna, Jinte en Milan het vooral over beren. Peet heeft hen verteld dat wij samen in Canada weleens op berenjacht (met camera ipv wapen dan) zijn gegaan in het donker om beren te spotten. Erg dom en onverantwoord natuurlijk. Fenna vraagt of ze toen al in mijn buik zaten. Nee hoor, zelfs Milan nog niet. Ik hoor Fenna zeggen dat ze later ook op berenjacht gaat. Milan weet te vertellen dat “je dat beter kan doen als je nog geen kinderen hebt, anders zit je je maar af te vragen of de kinderen het wel goed hebben bij opa en oma”. “En,” vervolgt hij, “dan ga je op een steen zitten en doe je verder niets, want dan wil je naar je kinderen”. Ik moet er stiekem wel om lachen. Het is soms zo leuk, die gesprekken die achter in de camper ontstaan.

We kijken nog wat rond in Yosemite, vinden uiteindelijk de ranger, gaan terug naar de camping, nemen weer een duik in het zwembad en ’s avonds gaan we uit eten bij een pizzeria.

Als ik Fenna en Jinte op bed leg loopt Peet nog even met Milan naar een voormalig goudmijntje, vlakbij de camping. Het is nog licht, maar al op het bospad ernaartoe noemt Milan dat hij ‘het gevoel heeft dat het hier niet pluis is’. Ze gaan nog even de mijn in maar na een paar meter wil hij echt terug. Net zo’n held als zijn moeder.