za. 14 juli 2012 - Los Angeles

Ik heb de halve nacht tussen Fenna en Jinte in geslapen want Jinte is echt wel behoorlijk ziek. Overgeven en koorts. Vandaag zouden we naar Disneyland gaan maar de vraag is: gaan we vandaag of toch beter morgen? Morgen zouden we een hop-on-hop-off tour doen door LA. Dus bus in, bus uit en dan langs een aantal bekende plekken. Ook niet echt leuk als je ziek bent. Of ik op camping blijven en Peter met Milan en Fenna die tour doen. Met het risico dat Jinte heel de dag slaapt en vannacht niet meer slaapt. We besluiten toch naar Disney te gaan. Dan kunnen we een buggy regelen en kan ze lekker blijven zitten. Het is 15 min. Lopen van de camping naar Disneyland. Mocht het niet gaan dan kan ik vast met Jinte teruggaan.

Zo gezegd zo gedaan lopen we naar Disney. Om 08:15 gaan we op pad en we zijn er om 08:30 uur. Jinte dragen we en bij de ingang huren we gelijk een buggy. Op die manier gaat het eigenlijk heel goed. Disneyland valt uiteraard goed in de smaak bij de kinderen. Van alles gedaan, o.a. jungletour, radarboot, achtbaan en natuurlijk it’s a small world (dat melodietje zit nu nog in mijn hoofd). Het klapstuk is toch wel De Parade, waarbij alle bekende Disneyfiguren voorbij komen. We staan vooraan en Fenna en Milan krijgen regelmatig een knipoog of er wordt naar ze gezwaaid door de dansers en danseressen. Fenna zwaait heel lief verlegen terug. Ze is vooral gefascineerd door de prinsessen. Ook voor Milan is het nog indrukwekkend. Vooral Aladin en de geest uit de fles. Jinte beleeft De Parade van begin tot eind slapend. Wel jammer, maar ze is met geen mogelijkheid wakker te krijgen. Gelukkig hebben we een video gemaakt.

We eten bij een tentje buiten het park en gaan voor het all-you-can-eat buffet. Jinte ligt op de bank en heeft haar eigen all-you-can-sleep versie. Als we weer op de camping zijn ga ik nog even met Milan en Fenna zwemmen. Even lekker opfrissen na zo’n warme dag.

Als ik ’s avonds op de bijrijdersstoel het reisverslag zit te tikken hoor ik ineens een enorme dreun achter me. Als ik omkijk ligt Peet op de grond; uit het bed boven de cabine gevallen. Ik schrik me rot maar het valt gelukkig mee: niets gebroken. Wel een enorme plek op zijn been die al snel dik wordt. Ik smeer het in met kneuzengel (officieel “vallen en stoten gel”) en daarna moeten we er samen erg om lachen. Weer niet gelukt, die 3 dubbele salto met flik-flak.