Dag 12 - Zion

Vandaag dus richting Zion National Park. Dit is meer dan 200 km rijden en de klok gaat ook nog een uur vooruit, dus tegen kwart over 9 vertrokken. Aangezien we hier toch niet uitslapen, hadden Tom en Anouk nog tijd om een verfrissende duik in het zwembad te nemen. Eerst weer richting noord Las Vegas. Nog een laatste blik op de enorme hotels en de ook hier oerlelijke Trump Tower en op naar Boulder. In Boulder zit namelijk ook een vestiging van Road Bear en wij zaten met een lekkende waterslang en een kapotte sleutel. Kregen voor beide zo een nieuwe en ging ook nog heel snel … goede service dus. Verder weer richting Zion. Het landschap verandert weer enorm. Eerst werd het nog meer woestijnachtig en daarna kwamen de rode rotsen van Zion in zicht …. wat een fantastisch landschap! Onderweg nog even boodschappen bij een Walmart (direct maar een nieuwe SD=kaart gekocht, want onderweg is het toch makkelijker met de kleine camera én ik maak ook gewoon meer foto’s dan de rest. Onder het mom van … beter teveel dan te weinig). Ondertussen waren we alweer in onze 5de staat gearriveerd. We zijn begonnen in New York, toen Californië, Nevada, een stukje Arizona en uiteindelijk zijn we nu in Utah. In de loop van de middag kwamen we aan op de Watchman Campground, dat in het Nationale Park ligt (nog maar net, want je komt het park binnen en je moet al afslaan naar de campground). We hebben een mooie plek, vlak bij het riviertje (49) en morgen moeten we verkassen naar plek 44 aan het riviertje. Het is behoorlijk warm, maar we kunnen gelukkig de schaduw opzoeken.

Anouk en Tom zagen dat er mensen met banden van het riviertje afgingen. Toen we even naar voren waren gelopen, om te kijken waar vandaan morgen de shuttlebus gaat, zijn we ook even naar de winkel gegaan en hebben daar 2 banden en waterschoenen voor de kinderen gekocht. Die moesten natuurlijk direct uitgeprobeerd worden … echt super leuk, het is net een wildwaterbaan. Jeroen, Niels en ik hebben toen maar even een terrasje gepakt, die andere twee vermaakten zich wel een tijdje. Ze hebben hier in Utah wel een aparte wet trouwens, want als je iets alcoholisch wilt bestellen, ben je verplicht om daar ook iets te eten bij te bestellen. Dat werden dus nacho’s. De serveerster was eigenlijk best wel een beetje irritant, want om de 5 minuten kwam ze langs om te vragen of wij nog iets wilden. En dat terwijl onze glazen nog vol waren en de nacho’s nog lang niet op. Toen we uiteindelijk wilden betalen, hoefden we niet eens om de rekening te vragen, want ze stond er al met de rekening … wilde ons duidelijk weg hebben. Nog even bij het Visitor Center gekeken voor onze plannen voor morgen en toen weer terug naar de camper. En toen was ik aan de beurt. Ik had met mijn grote mond gezegd, dat het mij ook wel leuk leek met zo’n band de rivier af, en dus kwam ik er niet onderuit. Was eerst wel een beetje koud, en je moet echt als een plank op de band liggen, maar het was wel ontzettend leuk om te doen (en meteen een goede buikspieroefening). Eén keer samen met Anouk en toen nog een keer samen met Tom.

Ondertussen was het ook al tijd om te eten en hebben we een lekkere gevulde salade, met worstjes en stokbrood gemaakt. Zitten we daar buiten aan de picknicktafel, lopen er ineens twee herten vlak bij ons langs, Tom wist niet hoe snel hij in de camper moest komen. Hadden we er dus ook nog een schijtlijster bij ;-). Maar ik vind het toch wel mooi hoor, al die wilde dieren hier. Het stikt hier werkelijk ook van de eekhoorns (bepaald soort hier) en er ging een heel klein vogeltje, soort van kolibri, op onze tas zitten.

Na het eten was het ook al snel erg donker. We zitten in een Nationaal Park, dus straatlampen zijn er niet, dat wordt dus met een zaklamp in de hand naar de wc gaan, anders vind je hem niet. Tijd dus voor een mooi kampvuurtje. Toen Jeroen hem aan had, kwam een buurman vragen of hij iets had om een vuur mee aan te maken en Jeroen gaf hem een paar aanmaakblokjes. Deden ze allemaal dingen op het vuur die helemaal niet mochten. Er kwamen enorme vonken vanaf. Straks waren wij nog mede verantwoordelijk voor een bosbrand. De rest van de avond bij het kampvuur gezeten en naar de sterren gekeken …. I love camping life! Het was erg helder en dus hadden we het steelpannetje al snel gevonden, die hebben ze hier in Amerika dus duidelijk ook. Anouk zag ineens nog iets, en ze wist wel zeker dat oma Zazou – die veel van sterren weet – trots op haar zal zijn. Anouk ontdekte namelijk naast het steelpannetje ook nog ‘de wokpan’. Denk als we morgen naar de sterren kijken, dat ze dan ook nog een soeppan of frituurpan ontdekt ;-). Koelt gelukkig een klein beetje af ’s avonds, dus hoeft de airco vannacht niet aan.

Freek Vonkjes in de dop ;-)