Naar de grootste open kopermijn

Dinsdag 30 juni 2009.

Naar de grootste open kopermijn.

Het einde van onze trip komt in zicht. Vandaag rijden we naar de grootste open kopermijn ter wereld. Deze is vanuit het heelal door de astronauten te zien. De Bingham Copper Mine ligt ten zuiden van Salt Lake City. Eigenlijk is de stad er aan vast gebouwd. Vanaf onze camping komen we vrij vlot op de Interstate. We zien onze ogen weer uit. Wat een verkeer. Grote trucks die onze camper vrolijk voorbij rijden. Volgens mij rijden ze harder dan 120 km/p/u. De truck haalt je in en dan blijkt er nog een enorme aanhanger achteraan te komen. Er zijn minimaal 3 stroken aan elke kant maar soms ook wel 4. Er rijdt een Amerikaanse slee voorbij, zo’n ouderwetse met een oma achter het stuur. Veel pick-up’s en toch ook wel veel japanse auto’s. We tanken nog even. In dit gebied wordt fruit aan de kant van de weg verkocht. Het is jammer dat we onze roadmap kwijt zijn maar op een gekregen kaart van Utah kunnen we ook onze route bepalen. We komen vlak langs het grote zoutmeer waaraan deze plaats haar naam te danken heeft. Op een interstate zijn écht geen stopplaatsen, dus we rijden door. De grote stad strekt zich voor ons uit. Klaas gaat er dwars doorheen. Tot aan het laatste stukje gaat het in een keer goed. Dan zijn ze met de weg bezig en wordt er omgeleid. Dit staat niet duidelijk aangegeven. Na even zoeken komen we er toch. Twee uur heeft deze rit geduurd.

        

Een grote Amerikaanse vlag, bewaker in uniform, entree betalen en naar binnen. En naar boven! Enorme massa’s steen en grind liggen hier op keurig afgevlakte hellingen. Op de parkeerplaats kunnen we in de mijn kijken. Een diepe krater, met allemaal richels (trappen) er om heen. Daar in de diepte zijn enorme trucks aan het rijden. Vanaf deze afstand lijken het wel mieren zo klein.

       

In werkelijkheid is een band van zo’n truck 2 x zo groot als een mens! Er zitten 2 banden voor en 4 banden achter onder de truck. Kosten van 1 band zijn 1 miljoen dollar!

Ze kunnen een lading van 250-300 ton vervoeren.

        

De kraan die het erin schept heeft een graafbek waarin 4 complete pick-uptruck geparkeerd kunnen staan! Constant rijdt er een truck die water sproeit tegen het stof. Wij merken ook dat je toch stof binnenkrijgt. Regelmatig worden stukken rots tot ontploffing gebracht. De stenen met erts worden dan in een enorme machine (6 verdiepingen hoog!) kleiner gemaakt. Vervolgens gaat dit naar een fabriek verderop waar koper maar ook zilver en goud eruit gehaald worden. De rest van het gesteente wordt in grote (nieuwe) bergen opgeslagen. Er is een tentoonstelling bij. We verbazen ons over de hoeveelheid koper die wij dagelijks gebruiken of nodig hebben. Alle elektrische leidingen bevatten koper. Een loodgieter gebruikt veel koper, maar ook in een computer, auto en telefoon zit koper. Een bijzondere ervaring. Fascinerend om te zien.

Het wordt langzamerhand warmer. We besluiten een camping te reserveren in de buurt van het inleverpunt. Na één volgeboekte camping is er nog wel plaats in het noorden van Salt Lake City. We zijn bijna een uur onderweg door de stad. Op de camping blijkt dat het 96 F. is, dat is ±30 graden C. Gelukkig kunnen we de airco aanzetten.