20 sept. 2015 Capitol Reef

Inmiddels heeft de ervaring ons geleerd, dat we het beste vroeg kunnen vertrekken. We hebben tot nu toe geen enkele camping van te voren geboekt, omdat we graag vrij willen blijven wanneer en waar we naar toe willen rijden. Dat lukt tot nu toe steeds. We merken wel steeds dat het kantje boord is, dat we nog een plaatsje kunnen krijgen. De Amerikanen hier denken dat het komt door de lage brandstofprijzen, dat er meer gereisd wordt, natuurlijk voor door de grijze golf in het naseizoen. Dan mag overigen de benzineprijs wel laag zijn….we hebben nog eens nagerekend; 1 op 3 ligt dichter bij de werkelijkheid.

Maar afijn, voor half negen rijden we van de toch wel enigszins groezelige camping in Moab verder in de richting van Capitol Reef. Vandaag weer een niet al te lange tocht; zo’n 225 km.

We hebben nog wat foto’s van de Colorado River, welke hier vlak langs stroomt, tegoed. De loop van deze rivier heeft zoveel impact gehad op de vorming van het landschap in deze regio, dat we hier absoluut een plaatje van moeten schieten. Bij de brug die we toch over moeten, stoppen we dus nog even. We kunnen ons haast niet voorstellen dat deze zo traag stromende modderige rivier zo veel kan aanrichten.

We nemen de 191 verder naar het noorden en laten van lieverlee het roodgekleurde landschap achter ons. Bij de I70 aangekomen slaan we linksaf en inmiddels is er ons heen een eindeloze kale vlakte, met zo af en toe een “tafelvormige” berg of een grillige rotsformatie. Het rood heeft even plaatsgemaakt voor overwegend geel. Al met al erg dor.

Maar dat wordt beter als we de 24 op zijn gedraaid en we in de buurt van Capitol Reef komen.

Deze streek steekt heel groen af bij de rest van de regio omdat hier door aardverschuivingen (ongeveer 65 miljoen jaar geleden een soort plooi is ontstaan, waarin water zich verzamelt.

Met de planten en dieren die er leven is dit dus ook tot leefgebied gekozen door indianen en kolonisten.

De Freemont River voorziet het gebied van water. Het Capitol park ontleent zijn naam aan de enorme rotsmuur met witte koepels die iets weg zouden kunnen hebben van het nationale Capitol building. Wij vinden dat je het moet “willen”zien.

Door de vruchtbare grond hebben zich in de 19e eeuw Mormoonse pioniers gevestigd in het plaatsje Fruita. In dit stukje zeer vruchtbare grond met betrouwbare water aanvoer van de Freemont River kweekten zij fruit en vruchten. Aanvankelijk leefden er twaalf families, die snel uitdijde, wellicht mede doordat zij polygaam waren. De overheid keurde dit af, maar hier in deze enclave bleven ze aardig uit het gezicht.

Zij verkochten een deel van de oogst in plaatsen in de omgeving. Ook leverden zij aan goudzoekers, cowboys en zelfs misdadigers, onder wie Butch Cassidy en zijn Wild Bunch! (zo staat in de gids). Dit soms als een soort afkoopsom om gevrijwaard te blijven van allerlei ongein…Daarnaast hielden ze vee in de omgeving..

We rijden door Fruita en zien de boomgaarden, waar we zelf fruit voor eigen gebruik mogen plukken. We zien zo op het eerste gezicht niet veel fruit hangen, terwijl er toch aardig wat passanten stoppen. We besluiten maar door te rijden.

Verder het park in rijdend worden de rotspartijen weer mee overwegend rood. Wel valt ons op dat er meer witte vlekken zijn. Dus ook hier zal de zee wel zijn opgedroogd, met het zelfde effect als de  arches van gisteren We komen weer even na de middag op de camping even buiten het park aan en kunnen (gelukkig) nog een van de nog 3 open plaatsen krijgen. Na de lunch rijden we naar een parkeerplaats waar vandaan we een wandeling kunnen maken naar een natuurlijke brug.  We lopen de Hickman Bridge Trail even buiten Fruita bij de Freemont River. Deze trail viert door een smal ravijn naar de brug die wordt gevormd door een 40 meter hoge natuurlijke brug.

Een aardige tippel. Ook hier zien we inde rotsen nog overblijfselen van woningen van Anasazi indianen, zoals we dat bij Mesa Verde hadden gezien. Hier zijn de woningen heelaas niet goed bewaard gebleven.

Door de erosie zien we grote gaten in allerlei vormen. Ook valt ons op dat de gaten veelal een groengrijze kleur hebben. Zout? Uranium sporen? Dat moeten we nog opzoeken.

Na deze warme tippel geven we de RV rust en zitten heerlijk onderuit op onze groene camping.

Morgen naar Brice Canyon? We ‘ll see.

Wordt vervolgd…