6 okt. 2015 op weg naar Santa Barbara

Time flies when you’re having fun.. Wat gaat het toch allemaal snel. We rijden vandaag alweer naar onze een na laatste overnachtingplaats met de camper. En dat is verder zuidwaarts: Santa Barbara. We doen het allemaal kalmpjes aan want de afstand is slechts zo’n 180 km. Regelmatig voert de route ons van de kust meer landinwaarts en dan rijden we door de landbouwgronden( met ook hier veel Mexicaanse arbeiders), wijngaarden en grote graslanden, met kuddes vee.

Het valt op dat de graslanden verre van groen zijn. Waarschijnlijk kan het vee evengoed goed gedijen op dit droge land. Want droog dat is het zeker in Californie. Dat lezen we  ook regelmatig op verschillende aankondigingen. Bijvoorbeeld in de douches op de campings en ook op de bordjes die op de gazons staan in de steden waar we komen.

We komen door het plaatsje Solvang. Dit stadje is in 1911 gesticht door Deense immigranten. Het lijkt met zijn vakwerkhuizen en windmolens wel een Deens Disneyland. Dit zou veel Amerikanen een reis naar Europa kunnen uitsparen (als ze weten waar Denemarken ligt natuurlijk…) De Amerikanen kunnen zich hier, niet gehinderd door vreemde talen - terwijl het molenrad van de Kans Christiaan Andersen Shop ruist- volproppen met Deense souvenirs en allerlei zoetigheid. Wij doen daar vandaag even lekker aan mee. We bestellen op een terras koffie met “New York Cheesecake with Blackberries and Cream”. Erg lekker!

Ook bijzonder is de Jule Shop, een kerstwinkel die het gehele jaar open blijft. Als je er van houdt, kan je er leuke kerstsnuisterijen kopen bij dames in “Deense” jurken. Dit alles doet een beetje ‘Volendamachtig’ aan.. We stuiten op een opvallend beeldje van een Kerstman die geknield voor een kribbe zit met het kerstkindje erin. Duidelijk een mengeling tussen de Amerikaanse kerst van Slaybells ringing en Christ, our saviour is born. Over welke kerst hebben we het hier nu eigenlijk?

We komen via het kruispunt van Kopenhagen street en Atterdag street op het Atterdag plein uit. De Denen hebben dit plein vernoemd naar Waldemar Atterdag, de koning die tussen  1340 en 1375 het versnipperde Denemarken tot een eenheid smeedde en daarmee de aanzet gaf tot nieuwe welvaart. De immigranten noemden de eerste school hier in Solvang de Atterdag school. Atterdag is Deens voor de andere dag (letterlijk) maar betekent ook zoveel als “een nieuw begin”. We vinden het wel toepasselijk.

We tuffen uiteindelijk Santa Barbara binnen. We hebben van te voren gereserveerd op een camping dicht bij de boulevard. Wel een beetje op een achterafje, zo blijkt en dicht achter het geluidsscherm van de highway 101 en er loopt ook nog een spoorlijn hier vlak langs, want we horen de treinen regelmatig hard toeteren. Afijn, het is maar voor een nachtje zullen we maar zeggen.

Eenmaal de camper geplaatst lopen we in een kwartier naar de boulevard en daar kunnen we op de elektrische shuttle bus stappen die ons voor een Quarter (seniorentarief) naar Stern’s Wharf brengt (soort pier van Scheveningen), waar we kunnen overstappen (zelfde kaartje) op de bus naar “down town”

Het zonnige Santa Barbara is volgens de gidsen een van de “must sees” aan de pacific coast Highway. Door de mediterrane uitstraling wordt deze plaats vaak de Rivièra van Amerika genoemd. Je vindt er in het centrum veel architectuur en andere culturele bezienswaardigheden.

We willen de Mission Santa Barbara zien. Een kerk die door de Spaanse Franciscanen in de 18e eeuw in gebruik is genomen. Het doel was om de inheemse bevolking tot het christendom te bekeren. Mission Santa Barbara is tegenwoordig een historisch monument en wordt nog altijd als kerk gebruikt.

We zien op het kaartje dat we in een reclamefolder vinden, dat we tot het eindpunt van de shuttlebus kunnen blijven zitten en dan “lijkt” het nog een kleinstukje lopen naar het voormalige klooster. Dat blijkt in werkelijkheid bijna 40 minuten te zijn, en dat bij een temperatuur van zeker 30 graden. We zetten moedig door, maar als we er uiteindelijk aankomen is de ambitie om deze Mission eens uitgebreid te gaan bezichtigen inmiddels teruggezakt tot het slechts lezen van de informatieborden bij de ingang,. In 1786 hebben zich hier de eerste monniken gevestigd.

We gaan snel terug naar State Street, met al die leuke winkeltjes en die terrasjes die we op de heenweg al gezien hebben.

We pikken onderweg nog op dat de verwoeste binnenstad van Santa Barbara na de laatste aardbeving van 1925 door verschillende architecten weer is opgebouwd, met respect voor de oorspronkelijke Spaanse bouwstijlen. Het geheel doet inderdaad on-Amerikaans, maar eerder landelijk aan. Geen wolkenkrabbers bijvoorbeeld en geen schreeuwende reclameborden of iets dergelijks.

Rustig rondkijkend, met een welkome onderbreking voor een lekker biertje op het terras van een “authentiek Brauhaus” , komen we, doorstappend, weer bij de boulevard aan.  De laatste paar  honderd meter van de State Street zijn vrijgemaakt voor een streekmarkt. Allerlei producten worden hier door de kwekers uit de omgeving aangeboden. Het is een bont geheel. Helaas loopt onze reis ten einde, waardoor het aanleggen van een voedsel voorraad een zinloze bezigheid is geworden. We stappen weer op de shuttle bus om ons weer voor een kwartje bij het punt te laten brengen, vanwaar we naar de camping kunnen lopen. We laten vandaag bewust het strand even links liggen. We hebben gisteren daar langere tijd mogen verblijven en bovendien staan we, als het goed is, morgen weer vlak achter de duinen in Santa Monica…onze laatste kampeerplaats deze reis.

Wordt vervolgd..