27 sept. 2015 Naar Mono Lake.

We vieren vandaag zondagmorgen. Slapen een beetje uit in deze heerlijke koelte en nemen een ontbijtje met alles erop en eraan. Mono Lake, onze volgende stek ligt hier maar zo’n 40 km vandaan en daar zijn we dus in een wip.

Leuk hier die waarschuwingsborden voor de beren. We houden ons aan de voorschriften door de afvalbakken weer op slot te doen. Behalve de chipmunks is hier geen wild te bekennen.

Op ons gemakje vertrekken we tegen elven en tuffen de “395”verder af. We vinden het groen, de bossen en de bergen er achter prachtig. Zeker na de afgelopen dagen. We zien zelfs af en toe sneeuw op de top.

In Mono Lake moeten er eerst nog even boodschappen worden gedaan, alvorens we de camping opzoeken.

Dik parkeert de RV voor een oud schoolgebouwtje, dat dienst doet als museum. Op het gras daarvoor staan oude machines en een pick-up truck uit, zo blijkt, 1935.

Wij als techneuten vinden het, deze keer, niet erg dat de dames even langer wegblijven voor de boodschappen en andere boeiende winkeltjes.

Op het oude schoolgebouwtje staat “open”. We doen een vrijblijvende donatie en we lopen even lekker rond. Er wordt het e.e.a. in beeld gebracht over de geschiedenis van de bewoners van dit gebied. Eerst waren er natuurlijk de indianen die hier een bestaan opbouwden, langs de riviertjes en bij het grote meer (hierover later meer).

Ook hier heeft er een “Gold Rusch” plaatsgehad. Zoals op zo veel andere plaatsen was het van betrekkelijk korte duur. Tussen van ca 1850 tot 1880, was de glorietijd. Het was een tijd van hoogconjunctuur voor de werkers in de mijn en de toeleverende bedrijven, winkels etc.

Bodie een plaats hier in de omgeving was in die tijd uitgegroeid tot de derde grote stad in Californie. Na deze glorietijd trokken de mensen weer weg en bleef er een spookstad over. Met subsidie word deze stad nu als bezienswaardigheid in stand gehouden. Verder zien we gebruiksvoorwerpen van indianen en pioniers die hier als landbouwer zijn gestart. Ook is er een hoekje ingericht om de oorspronkelijke functie van die gebouwtje tot uiting te laten komen.

Buiten kijken we naar de oude machines. Er staat een soort graafmachine bij, die werd aangedreven met een benzinemotor. Een lier en kabels zorgden voor de graafbeweging.

Deze machine werd gebruikt om een kanaal te graven van een verderop gelegen meer, naar de landbouwgrond in de buurt. Maar toen ze op 1/3 van het kanaaltje waren, bleek de bodem van het kanaal zo poreus te zijn, dat het water in de grond wegzakte en de landbouwgrond nooit zou bereiken. Het project werd gestopt, maar leverde dus wel deze antieke graafmachine op.. 

Wat we ook leuk vinden is het “Upsite Down House” Dit huis is door Nelly O’Bryan, een actrice die in stomme films samen met onder andere Charley Chaplin speelde, in 1965 als toeristische attractie opgezet. Toen zij een omgevallen mijnwerkershut tegenkwam in de bergen, kwam bij haar het kinderverhaal “Upside Down World” in gedachten en dit inspireerde haar om de hut op zijn kop te laten zetten. Het huis stond hier niet zo ver vandaan en trok vele bezoekers, totdat Nelly in 1984 overleed en het huis in verval raakte. In 2000 heeft het museum het huis hier laten plaatsen. Heel curieus.

We brengen nog een bezoek aan het Mono Lake Visitor center om meer van dit mysterieuze meer te weten te komen.

Dit meer is naar schatting 700.000 jaar oud en daarmee een van de oudste meren ter wereld. Dit meer wordt gevoed door een aantal riviertjes die water vanuit de omringende bergen aanvoeren. Het meer heeft verder geen natuurlijke afwatering, maar het water in het meer verdampt, als gevolg van het warme en droge klimaat. In het meer zien we witte torentjes, die tufa’s worden genoemd. Deze zijn ontstaan door het door verdamping gestegen mineraal gehalte van het meer. Het water is dubbel zo zout als de oceaan en er kunnen geen vissen in leven.

Om het geheel nog erger te maken werd er in het verleden ook nog water onttrokken uit de toevoer om de grote steden als los Angeles van drinkwater te voorzien. Het dreigde tot een ecologische ramp uit te draaien, maar onder aanvoering van de activisten die het “Mono Lake Committee” vormden, is dit verboden en wordt het natuurlijk evenwicht langzaam hersteld.

Er komen bijvoorbeeld jaarlijks trekvogels uit Alaska, die hier een tussenstop hebben, en zich laven aan de zoetwaterstroompjes, om daarna verder door te trekken naar Zuid-Amerika.

We vinden het erg interessant. Een welbestede en ook een erg relaxte zondag!

Morgen naar een volgend toeristisch hoogtepunt; Yosemite National Parc. We zijn erg benieuwd.

Word vervolgd..